Zo gemeen!!!

Aagje vindt ze zo gemeen. Zodra ze daar binnenkomt doen ze allemaal lief, leuk en aardig. Ze praten tegen je en ze kletsen met je. Ze complimenteren je dat je zo´n gezonde meid bent en dat je zo´n sterk nekje hebt. Zo´n mooi rond bolletje. Zo vrolijk lachje! En dan, als je lekker ligt te lachen, te trappelen en te klessebessen doen ze het. Zomaar, zonder waarschuwing krijg je een flinke naald in je beentje gejast. En dan nog 1! En als je het dan op een krijsen zet, dan lachen ze je ook nog uit, dat je zulke goede longen hebt! Wat een gemenerds!

En papa en mama? Die doen ook niks. Die laten het maar gewoon toe, die sussen ´stil maar, het is allemaal zo erg niet!´ maar zo erg is het wel! Maar nu is het gelukkig weer voorbij. Nu mag ze lekker bij mama hangen, de hele dag bij mama slapen. Daar is het fijn. Daar is het goed. Daar zijn geen naalden. Ze heeft het weer verdient. De hele dag bij mama op schoot slapen. Met een speentje om verontwaardigt op de sabbelen want af en toe wordt ze nog een beetje boos, als ze er weer aan terugdenkt. Hoe durven ze!

De feiten zijn overigens bijna 58 cm en 5 kg.

Verder heb ik gisteren mijn eerste werkdag weer gehad. Een halfje, om mee te beginnen waarschijnlijk. Toen ik naar mijn werk ging sliep ze nog. Mijn arme meisje. Wordt ze wakker, staat er geen papa of mama boven de wieg, maar oma! En dan nog wel een oma die het kirren heeft uitgevonden. Dat zal schikken zijn.

Maar niks van dat alles. Oma kreeg een grote, stralende lach en die lach bleef de rest van de ochtend op haar gezichtje geplakt. En toen mama thuis kwam, werd die geen blik waardig gegunt. Oma was veel leuker!

Hm.