Ups en downs

´Nee, het leven is geen krentenbol!´ zeg ik altijd tegen mijn clienten als ze weer eens klagen over hoe zwaar hun leven is. Ze schijnen het altijd bijzonder grappig te vinden.

Dat geldt ook voor het moederschap. Niet dat het moederschap bijzonder grappig is, maar dat het moederschap geen krentenbol is. Zodra je moeder bent kom je in een achtbaan van emoties terecht. Althans, ik wel.

Toen ik uit het ziekenhuis kwam, 3 dagen na mijn bevalling, keeg ik en voorbeeldig kindje mee. Ze sliep, dronk en sliep weer verder. Ook in de kraamtijd was ze voorbeeldig. Ze keek nieuwsgierig rond, werd moe en viel in slaap. Op een enkele krampjesdag na was ze de liefste, makkelijkste en meest tevreden baby die ik ooit heb gezien. Toen ging de kraamverzorgster weg en begonnen de problemen. Logisch dat ik al snel ging denken dat het aan mij lag. Dat ik niet voor mijn dochtertje kon zorgen en dat ik het allemaal fout deed.

Tranen alom.

We hebben dan ook wel roerige dagen gehad, zoals iedere kersverse moeder die zal kennen. Ik slaap slecht, ben nog herstellende van de zwangerschap en kan dan gewoon erg weinig hebben.

Annabel boert niet goed, heeft last van lucht in haar buikje, maakt de meest gekke oergeluiden in haar bedje om die lucht kwijt te raken, huilt omdat er van alles dwars zit. Manlief is weer aan het werk dus wil ik hem ook niet al teveel belasten in de nacht. En huilen, huilen, huilen. Het houdt soms maar niet op.

Ik probeer dus van alles, zoek naar de beste oplossing. Wel inbakeren, niet inbakeren. Losjes inbakeren, strak inbakeren. 1 borst geven, beide borsten aanbieden. Boertje laten, geen boertje laten. In haar eigen bedje laten slapen, in mijn bed laten slapen. Wandelen, badje. Niks is echter goed. Ik raak onzeker, gestresst, ik ben soms helemaal klaar met haar. Dat merkt ze, waardoor ze nog harder gaat huilen, nog harder haar hoofdje achterover gooit en haar kleine lichaampje overstrekt. Werd ze eerst nog rustig bij mij, nu wordt ze alleen maar onrustiger zodra ze bij mij ligt. Pakt manlief haar op, legt ze haar hoofdje op zijn schouder en valt ze rustig in slaap.

Dat doet dus niet zoveel goed. Het maakt me nog onzekerder, geeft mij bijna het bewijs dat ik wel een hele slechte mama ben.

Als Annabel tijdens zo´n offday maar blijft huilen, weet ik niet hoe snel ik haar in manliefs armen moet stoppen zodra hij thuiskomt. Alsjeblieft, veel succes ermee! Tegelijkertijd schreeuwt mijn hart ´geef haar hier! Mijn kindje huilt, ik moet, ik WIL haar troosten, ik wil haar bij me hebben!´

´Jij gaat nu slapen!´ sprak manlief gistermiddag kordaat. ´De wieg zetten we wel beneden en dan zorg ik voor haar zodat jij kan slapen!´

Ik sputterde tegen. Helemaal niet nodig, kijk nou eens hoe tevreden ze in mijn armen ligt te slapen! Manlief was echter niet te overtuigen en haar mandje werd in de box gezet  met Annabel erin.

Ik in bed. Te kijken naar een onderstel zonder wiegje. Zonder baby, zonder mijn lieve, kleine Annabel. Ik lag in bed met gespitste oren of ik een huiltje hoorde, speelde even met de gedachte om heel, heel eventjes beneden te kijken of alles goed ging. Ik huilde omdat mijn dochtertje niet bij mij was, dat ze mij teveel was, dat ik er niet meer tegen kon.

Ik droomde. Ik lag als kraamvrouw in bed en heel mijn slaapkamer zat vol. Je weet wel, zo´n echte, typisch hollandse verjaardagskring. Zo zag mijn kraamkamer eruit. Ik in bed, visite eromheen. Geen moeders, tantes, zussen en broers maar mensen die ik vaag kon, van vroeger. Mensen die vroeger ´in dezelfde vriendengroep´ zaten, oude klasgenootjes. Er waren er zeker wel een stuk of 20. Annabel ging van hand tot hand. Nadat ik even met iemand had gepraat keek ik rond om te zien bij wie mijn dochtertje verbleef maar ze was er niet meer. Ze was verdwenen. In de korte tijd dat ik mijn oog niet op haar had was iemand met haar weggelopen. Je kan je niet voorstellen wat er door je heengaat als je kleine meisje verdwenen is. Schreeuwend rende ik het huis door, gooide alles overhoop en krijste hysterisch ´waar is ze, waar is ze???!!!´ Badend in het zweet werd ik wakker toen manlief haar kwam brengen voor een voeding. Mijn meisje, mijn lieve, kleine meisje. Ze was er nog, stralend, gezond en uitgeslapen. Hongerig viel ze aan op mijn borst, al was er niets ter wereld belangrijker. Ze klokte, smakte en zuchtte dat het een lieve lust was.

Ik heb haar geknuffeld en gekust. Steeds opnieuw gezegd hoeveel ik van haar houd, hoe lief en hoe mooi ze is. Ze dronk, ze liet een boertje en ze sliep. En sindsdien slaapt ze perfect tussen haar voedingen door.

Al kost het boertje even tijd, al moet ik haar soms opnieuw weer uit bedje halen omdat er nog zoveel lucht dwarszit, soms tot 2 of 3 keer toe na een voeding, tussendoor slaapt ze.

Had ik deze blog gistermiddag geschreven was het iets geworden in de trant van ´gratis af te halen, baby 3 weken´ met de bijbehorende link naar marktplaats. Nu kan ik alleen maar denken aan hoeveel ik houd van dat kleine, mooie, kwestbare meisje dat boven vredig ligt te slapen. Totdat de volgende crisis zich aandient natuurlijk, dan wordt de link naar marktplaats weer even actueel.