Het is een mantra die ik al heel mijn zwangerschap hoor. Hoe groter mijn buik werd, hoe vaker het mij verteld werd en nu ik bevallen ben is het hek helemaal van de dam.
´Geniet ervan nu ze nog zo klein is hoor, want ze zijn zo groot!´
Nou, lieve mensen, kan dat groot worden niet een beetje sneller gaan??? Ik wil de peuterpubertijd niet onderschatten maar het lijkt mij vele malen makkelijker om met een 2-jarige A. om 3 uur ´s nachts voor het raam te gaan staan met een ´Kijk eens. Zie je hoe donker het buiten is? Iedereen slaapt. Papa slaapt, alle kindjes in de straat slapen, de poesjes slapen, de vogeltjes slapen en jij gaat ook slapen. Als het buiten weer licht wordt, dan mag jij uit bed en dan gaan wij een broodje eten´. Of ik koop zo´n mooie Winnie the Pooh wekker. ´Kijk eens, heeft Pooh zijn oogjes al open? Nee he, de oogjes zijn nog dicht dus jouw oogjes gaan ook nog even dicht´.
Mijn lieve 2-weken oude baby heeft er totaal geen boodschap aan als het 3 uur ´s nachts is, dat het buiten donker is en de hondjes en vogeltjes kunnen haar al helemaal niks schelen. Ze is wakker, ze wil eten dus ze krijst. ´Ik ben, dus ik krijs´ zal ze dan wel denken, om pas te stoppen met krijsen als er een tepel in haar mond zit.
Mijn lieve kleine baby krijst niet alleen als ze honger heeft. Er wordt ook gekrijst als ze haar speen kwijt is. Mijn 2-jarige dochtertje is natuurlijk allang van de speen af of, in het ergste geval dat ze nog met haar speentje slaapt, kan ze haar speentje zelf pakken en weer in haar mondje doen.
Mijn 2-jarige A. kan ik zoet houden met een kleurplaat, of een knuffeltje, of een doosje rozijntjes als ik de jammie-mammie speel wanneer ik buiten de deur lunch. Mijn aanbiddelijke 2-jarige A. die heel lief op een stoeltje naast mij zit, haar grote blauwe ogen naar de serveerster terwijl ik als de perfecte moeder zeg ´wat zeg je dan?´ waarop mijn allerliefste dochtertje zegt ´dankewel´ in 1 of ander peutertaaltje. Of ze kijkt de serveerster stuurs aan en vertikt het om in haar peutertaaltje ´dankewel´ te zeggen en dan kijken de serveerster en ik elkaar lachend aan en denken beide ´ach ja, die kleine deugnieten toch!´.
Mijn 2-weken oude A. hoef ik echter niet mee te nemen uit lunchen. Zolang ik een niet al te strak truitje aantrek kan ik redelijk door als een jammie-mammie, zeker gezien ik net 2 weken geleden ben bevallen, echter is mijn 2-weken oude baby (hoewel absoluut aanbiddelijk) niet zoet te houden met wat dan ook. Mijn allerliefste schatje wil namelijk rondgereden worden en pikt het niet als de wagen stilstaat. Ook niet als ik zachtjes wieg met de wagen. Er wordt dan gekrijst en gegilt alsof haar leven ervan afhangt (wat in haar ervaring vast zo zal zijn) om pas te stoppen als de wagen weer heerlijk hobbelt en bobbelt.
Een stuurse peuterpuber vinden de meeste mensen nog wel schattig maar aan een krijsende baby is weinig schattigheid op te merken. Zelfs ik, als haar bloedeigen moeder, vindt het gekrijs niet schattig. Oke, als ze dan driftig met haar kleine, magere beentjes gaat trappen vind ik het best wel schattig en haar pruillipje is best wel aandoenlijk maar al met al zitten mensen er niet op te wachten als ze gaan lunchen. Zelfs niet als de betreffende moeder weer in haar skinny-jeans past en dus haar leven als moderne, vrijgevochten, zelfstandige, aantrekkelijke jongedame weer op wilt pakken. Daar hoort lunchen bij, buiten de deur. Alleen ben ik heel bang dat dat lunchen buiten de deur pas kan als mijn aanbiddelijke dochter wat ouder is en zich weet te gedragen in gezelschap.
En daarom hoop ik dat het ´ze zijn zo groot´ een stukje sneller gaat.
Om over 2 jaar met heimwee naar haar babyfoto´s te staren en te denken ´was ze nog maar zo heerlijk klein, zo aandoenlijk lief! Wat is de tijd toch snel gegaan!´
reacties (0)