De kraamdagen
Toen de borstvoeding eenmaal goed op gang kwam en Annabel steeds helderder werd ging het minder makkelijk. Niet dat het nu problemen oplevert maar ze speelt graag eerst even met mijn tepel. Aanhappen, loslaten, beetje sabbelen, dat hoofdje alle kanten opdraaien. Het probleem is dat mijn borsten beginnen te lopen zodra haar lippen mijn tepel aanraken. Van al dat happen en loslaten komt de productie flink op gang wat soms behoorlijke pijn kan gaan doen. Regelmatig pak ik dat hoofdje dan ook vast tegen mijn tepel maar Annabel zou Annabel niet zijn als ze dan gewoon gehoorzaam gaat drinken, ze heeft nogal een eigen willetje. Dat continue draaien van het hoofdje is ook zoiets. Zoals ik al zei begint mijn melk direct te lopen dus alles zit dan onder, haar oogjes, neusje, oortjes, alles zit onder de moedermelk. Gelukkig blijft het spelen bij een minuutje en hapt ze daarna goed aan om flink krachtig te zuigen, soms is ze zo gulzig dat ze zich verslikt en ik haar op haar buikje moet leggen waar de melk er uit haar neusje uitkomt!
In het ziekenhuis kreeg ik iets kloven. Ik heb daar toen bepathen voor gekregen om mijn tepels mee in te smeren. Het werd er echt niet beter op en de kraamverzorgster heeft het mij gelijk afgeraden omdat het je tepels week maakt en daarmee dus extra kans op kloven. Na elke voeding moest ik een beetje melk uit mijn tepel knijpen en ze daarmee insmeren. Binnen een paar dagen waren ze weg en ze zijn nog niet teruggkomen!
Van het ziekenhuis kreeg ik ook lactulose (laxeerdrankje) ivm het uitscheuren en de ijzertabletten. Ik werd er vreselijk winderig van en ophouden deed zo´n pijn dat ik niets anders kon doen dat ze maar gewoon laten gaan. Dat was nogal genant aangezien ik met meerdere vrouwen op een kamer lag. Ik probeerde ze dan zo zacht mogelijk te laten maar regelmatig kwamen ze toch met teveel geluid eruit. Of ik had er net 1 gelaten en kwam er een zuster binnen. Gelukkig nooit een opmerking over gehad maar oh oh.... ondertussen alweer aan het afbouwen met de lactulose omdat ik regelmatig hele buikkrampen had en diarree. Mijn lichaam neemt het allemaal alweer goed over.
De dagen in het ziekenhuis heb ik niet als vervelend ervaren. Er was dag en nacht iemand om mijn vragen aan te stellen en Annabel werd ´s nachts door het personeel verschoond en bij mij gelegd voor een voeding. Als ik wilde kon ik weer op het belletje drukken en dan werd ze weer teruggelegd in haar wiegje.
Ook was het erg gezellig met alle kersverse moeders op de kamer. Omdat de meeste na 1 nacht weer naar huis gingen was er steeds een nieuw gezicht, met een nieuw verhaal.
Ik zag er best wel tegenop om weer naar huis te gaan. De nachten alleen te zijn (samen met manlief natuurlijk) en elke keer voor het douchen en de toilet de trap af te moeten naar beneden. Daarnaast douchen wij in het bad, waar ik een flinke stap voor zou moeten maken.
Toch verlangde ik ook naar huis. Mijn eigen plekje en vooral manlief steeds om mij heen. Nu was hij er ook wel vrij veel maar het is zo anders in het ziekenhuis. Hij kon niet veel meer dan dan een beetje op een stoel naast mijn bed hangen en af en toe een luier verschonen.
Toen het eenmaal zaterdag was popelde ik om naar huis te gaan, met manlief mee. Het kon me niet snel genoeg gaan en ik vond het vreselijk irritant dat het allemaal zo lang duurde voordat de ontslagpapieren klaar waren. ´Laat me gaan!!´ dacht ik steeds maar en het moment dat ik Annabal haar jasje (haar schattige, donkerblauwe manteltje) aandeed en haar in de maxi cosi kon zetten was zo surrealistisch. Het is echt mijn kindje, ze mag echt met mij mee naar huis! Met tranen in mijn ogen heeft manlief mij het ziekenhuis uitgereden. Ik kwam dus het ziekenhuis in met tranen en ik ging het ziekenhuis uit met tranen. Alleen dit keer heel andere tranen. Tranen van geluk en van ontroering dat dit kleine meisje met ons mee mocht en echt voor altijd bij ons zal horen.
Toen we thuis waren, kwam er al snel visite. De ouders en schoonouders wilde ons natuurlijk welkom thuis heten en mijn ouders hadden een grote, supermooie taart meegenomen.
Aan de ene kant vond ik het heerlijk dat ze er waren, maar ik had liever dat ze bijvoorbeeld na de middag waren gekomen. Even de tijd om alleen te zijn, met mijn gezinnetje en gewoon even bij te komen en mijn huis opnieuw eigen te maken nu het huis een nieuw bewoonster heeft gekregen.
Annabel begon op een gegeven moment ook te huilen en toen ben ik samen met de kraamverzorgster (die intussen ook gearriveerd was) naar boven gegaan om haar in bedje te stoppen. De visite is toen ook al snel weggegaan en Annabel en ik hebben samen geslapen als een os, heerlijk beide in ons eigen bedje!
Annabel begon op een gegeven moment ook te huilen en toen ben ik samen met de kraamverzorgster (die intussen ook gearriveerd was) naar boven gegaan om haar in bedje te stoppen. De visite is toen ook al snel weggegaan en Annabel en ik hebben samen geslapen als een os, heerlijk beide in ons eigen bedje!
De dagen daarop waren, zoals ik al zei, met ups en downs. Het rustige, lieve, tevreden meisje van het ziekenhuis veranderde al snel. Ik merkte dat het van hand tot hand gaan geen succes meer was, ik zat dan uren met een huilend kindje die van onrust niet meer wist waar ze het zoeken moest. De kraamverzorgster heeft een paar keer een speentje (dental) geprobeerd omdat kindjes van het zuigen vaak rustiger worden maar die spuugde ze dan uit en ging er alleen maar harder van krijsen. Het lieve, tevreden meisje kon zo veranderen in een kleine driftkikker, inclusief superzielig pruillipje en trappende beentjes! Tijd om te veranderen dus. Slaapt ze, dan slaapt ze en blijft ze lekker in haar wiegje liggen. Kraamvisite kijkt maar in het wiegje en hebben pech. Dit klinkt heel makkelijk, maar zo makkelijk vond (en vind!) ik het niet. Mensen die op kraamvisite komen willen het kindje natuurlijk ook graag vasthouden en ik vind het best moeilijk om haar dan niet eventjes eruit te halen. Vaak probeer ik het wel zo te plannen dat kraamvisite net voor een voeding komt. Dan moet ze toch wakker worden en kan ze even vastgehouden worden. Maar... mijn driftkikkertje blijkt ook een eigenwijsje te zijn want dan komt ze natuurlijk plots een half uurtje eerder waardoor ze net gedronken heeft als de kraamvisite komt.
Natuurlijk ben ik af en toe wat toegeeflijk geweest van ´ach, ze is de hele dag al zo rustig, het kan best´ maar daar moest ik dan gelijk de prijs voor betalen want dan is het krijsen van de klok slaat. Nu ben ik dus veel strenger en heb ik mijn lieve, rustige en tevreden Annabel terug.
Behalve als ze darmkrampjes heeft natuurlijk maar die momenten zijn, tot nu toe, op 1 hand te tellen.
Als ze darmkrampjes heeft wil ze alleen maar zuigen dus zat ik hele avonden met mijn pink in haar mondje. Gek werd ik ervan omdat ik zo moe was dat ik in slaap ging vallen maar dat vond ik wel erg eng met Annabel bij mij in bed. Op een gegeven moment was ik zo moe dat ik combi-speen probeerde, zonder vertrouwen eigenlijk. De eerste keren spuugde ze hem uit of maaide ze hem met haar armen weg. Ik heb haar armpjes vastgehouden en die speen in haar mondje gedaan en tegengehouden zodat ze hem niet uit kon spugen en na een tijdje pakte ze hem en begon ze er lekker op te zuigen. Manlief en ik keken elkaar helemaal blij aan. Ze doet het! Maar juichen durfde we nog niet, alsof ze op het moment dat wij echt blij zouden zijn, ze haar speentje weer uit zou spugen. Maar het gaat nu al een paar dagen goed. Af en toe heeft ze even een speentje nodig om in slaap te vallen, in haar slaap spuugt ze hem uit en vindt ze het goed. Meestal slaapt ze zonder speen in, af en toe heeft ze hem even nodig en wat een verademing!
Zo raar hoe je kan veranderen als moeder. Ik heb speentjes altijd vreselijk gevonden. Dat is gekomen omdat ik iets te vaak kindjes van 3, 4 jaar zie met een speen in hun mond bij de supermarkt en met speen en al aan het praten zijn. Echt een afschuwelijk gezicht en ik had dan ook altijd zoiets van ´ik zal mijn kindje zeker niet motiveren om op een speentje te gaan zuigen´ en moet je nu zien... ik heb bijna met grof geweld mijn dochter die speen aangeleerd!
Wat ik mezelf ook direct, vanaf de allereerste seconde heb aangeleerd is de deuren openhouden als ik beneden zit, zodat ik haar kan horen huilen (bij gebrek aan een babyfoon). Manlief doet, nu we al een week thuis zijn, nog steeds de deuren dicht. Zo irritant!! ´Deur open!´ zeg ik dan waarop manlief zegt ´oh ja, ik vergeet het steeds!´ en zo gaat het steeds weer.
Zal het moedergevoel dan toch sneller komen dan het vadergevoel? Zal de navelstreng toch nog niet helemaal doorgeknipt zijn? Of zal ik gewoon een beetje overbezorgd zijn?
Ik heb me heel erg veel zorgen gemaakt of zij mij ´wel lief zou vinden´ en of ze wel ´van mij zal houden´. Die zorgen waren echt ongelofelijk ongegrond (ja, jullie mogen eenmalig zeggen ´ik zei het toch!). Ze vindt mij de liefste van allemaal! Als ze darmkrampjes heeft of ze is onrustig kan manlief alles uit de kast trekken, ze blijft onrustig en ze blijft huilen. Wordt ze echter bij mij neergelegd is ze binnen 5 seconden stil en gaat ze tevreden slapen. Het is mijn geur, mijn geluiden die haar al zo vertrouwd zijn en dan bedenk ik me dat een zwangerschap tot een stuk mooier is dan ik altijd had gedacht. Er is in die tijd echt een band gebouwd van haar kant naar mij toe. Voor mij is ze een ´onbekende baby´, een kindje die ik nog helemaal moet leren kennen maar andersom is dat niet zo. Zij kent mij al! Het is zo bijzonder om te ervaren dat ze stil en rustig wordt zodra ze bij mij is. Stop ik mijn pink in haar mond dan sabbelt en zuigt ze er lustig op los. Stopt manlief zijn pink in haar mond gaat het hoofdje driftig heen en weer en krijst ze nog even wat decibellen harder.
Manlief werkt hard aan de band met zijn dochter. Vaak ligt ze voor een voeding even wakker te worden bij manlief en hij neemt veel van de verzorging voor zijn rekening wat betreft badje en vieze luiers. Hij heeft dan hele verhalen tegen haar en hij kirt er op los alsof zijn leven ervan afhangt. Vaak hoor ik dan vanuit mijn bed ´ja, ga jij even met papa mee, kleine drommel. Oh, getsiederrie je zit helemaal onder, je bent een kleine viezerig. Bah! Ja, papa zegt bah! Oh, komt er nog meer. Getsiederrie, je zit met je voet in de poep, kleine stinkerd! En nu moet papa ook nog een schoon broekje voor je pakken, ja. Kijk eens wat een mooi broekje, die heeft papa voor jou gekocht, wat ben jij een kleine mooie meid!´ en zo gaat het maar door. Ik merk nu ook dat ze ook bij papa rustiger wordt, dat papa ook vertrouwd gaat worden maar er zijn momenten dat ze toch echt alleen haar moeder wil, dat ze die veilige herinneringen van de baarmoeder weer even nodig heeft.
Ik ben een stuk minder spraakzaam, veel verder dan een ´ben je wakker meisje, heb je nu zo´n honger? Kom maar lekker bij mama drinken´ kom ik niet. Maar ik kir wel, zelfs als er andere mensen bij zijn. Het kir-diploma krijg je gratis bij je bevalling.
Over het algemeen kan dus gezegd worden dat het gewoon goed gaat met Annabel en met ons in de nieuwe rol als papa en mama.
Lichamelijk merk ik echter dat ik nog lang niet de oude ben. Nu heb ik heel veel bloed verloren, was mijn ijzer 5.0 en moet mijn lichaam behalve van een bevalling, ook nog eens gaan herstellen van zwangerschapsvergiftiging. Ik ben ontzettend moe. Als ik na het douchen Annabel in badje heb gedaan moet ik gewoon even rusten. Gisteren de gehoortest gehad (alles was goed) en toen ik thuis kwam, hooguit een uurtje weggeweest, ben ik gelijk mijn bed in gegaan omdat letterlijk waar heel mijn lichaam pijn deed.
Nu val ik ook verschikkelijk snel af. Je zou zeggen een ´luxe-probleem´ maar het gaat wel echt een probleem worden. Ik ben al bijna op het gewicht van voor de zwangerschap maar mijn kleren flubberen om mijn lichaam heen en ik het het gevoel dat ik ook zo futloos blijf doordat de borstvoeding zoveel van mij vraagt. Ik volg hetzelfde spoor als mijn moeder wat betreft borstvoeding. Kindje groeit als kool, moeder veranderd in een gratenbaal. Mijn moeder voelde zich ook pas weer fit op het moment dat ze stopte met de borstvoeding. Omdat ik wel minimaal 6 maanden volledig borstvoeding wil geven, probeer ik zo bewust mogelijk te eten. Volle melk, vla etc. Zoveel mogelijk wel gezond al heeft manlief mij op het ´pannenkoekendieet´ gezet. Gelukkig kan manlief erg goed pannenkoeken bakken dus dat is niet erg. Tussen de middag wordt regelmatig een stapel pannenkoeken geserveerd.
De hectingen hebben zo´n pijn gedaan dat ik alleen met veel pijn kon zitten, gelukkig zijn die de 6e dag er gedeeltelijk uitgehaald en dat is echt een enorme opluchting. Sindsdien gaat het ook elke dag een beetje beter. Ik zit weer af en toe beneden en kan me normaal bewegen. Heel fijn! Toch merk ik dat ik nog heel rustig aan moet doen. Vaak denk ik dat ik alweer heel wat ben en moet daar dan later op de dag de prijs voor betalen. Ik zou zo graag lekker naar buiten willen en wandelen met ons meisje maar ik denk dat ik halverwege de straat al flauwval. Dat is ergens in de kraamweek namelijk ook al eens gebeurd omdat ik gewoon teveel van mijn lichaam heb gevraagd.
Door die moeheid kan ik ook weinig hebben. Als Annabel echt uren achter elkaar blijft huilen en alleen maar bij mij wil liggen kan ik het ook weleens zat zijn. Een keer was het zo erg dat ik haar naar beneden heb gebracht, in manliefs armen heb gelegd en gezegd hebt ´succes ermee!´. Ik ben weer naar boven gegaan om te slapen hoewel ik natuurlijk alleen maar naar dat huiltje beneden kon luisteren. Aan de ene kant wilde ik alleen maar naar beneden toe rennen om mijn meisje weer over te nemen, wetend dat ze in mijn armen wel stil is en gaat slapen maar aan de andere kant kon ik het niet meer, ik was zo moe! Ik heb de hele tijd in bed liggen huilen, echt een overstuur snikken! Gelukkig was dat de meest zwarte dag in onze korte geschiedenis als papa en mama en weet ik dat ik verder helemaal niet mag klagen.
Daar zijn mijn kraamtranen bij gebleven en ik denk dat ik van geluk mag spreken dat mijn kraamtranen niet meer dan 1 uurtje was. Kijk, ik had gedacht dat ik niks voor mijn kindje zou voelen, dat mijn kindje mij vanuit haar tenen zou haten, dat ik haar zou vergeten te voeden, haar zou verdrinken in haar badje en dat ze alleen maar zou huilen zonder dat ik weet waarom. Al met al kan dus gezegd worden dat het allemaal is meegevallen. De wolk is niet knalroze, maar toch zeker wel lichtroze!
Annabel is een heerlijk meisje. We genieten enorm van haar als ze op ons bed ligt en ons helder aankijkt, met haar grote ogen en haar schattige mondje getuit. Haar armpjes en beentjes gaan dan ongecontroleerd alle kanten op. Ligt ze bij ons dan tilt ze met gemak haar kleine hoofdje op om van links naar rechts te kijken. Zitten wij tegen haar te kletsen, dan kijkt ze ons geconcentreerd aan.
Het beschermde en liefdevolle moedergevoel komt elke dag een stukje dieper in mijn hart. Dat is natuurlijk ook niet zo moeilijk met het mooiste en allerliefste meisje van de hele wereld!
Bij deze beloof ik jullie dat dit voorlopig de allerlaatste, megalange blog is. Er is gewoon zoveel te vertellen en te zeggen die eerste dagen!
reacties (0)