Sterretjes aan de hemel

Als je goed kijkt zie je dat er een sterretje aan de hemel is bijkomen. Een klein, stralend sterretje, mooier dan vele andere sterretjes die er al stonden.

Dit sterretje is mijn vandaag overleden client, die altijd zo ´gelukkus´ was. Ondanks het stralen van dit sterretje, laat ze een hoop mensen in leegte en stilte achter. Ze laat haar inmiddels oude zussen en broer achter die plots niet meer alle zorgen hebben voor hun volwassen, maar toch ook altijd kind blijvende zusje. Haar zussen en broer, die opeens zelf kunnen leven, kunnen gaan en staan waar ze willen zonder altijd maar rekening te moeten houden met hun zusje. Haar broer kan nu eindelijk die reis gaan maken die hij wilde, alleen is hij te oud geworden.

Ze laat ze haar beste vriend en kamaraad achter. Een 20 jaar jongere, kale man. Al jaren waren ze een uniek duo, een stel zoals ik nog nooit heb gezien. Elke ochtend aten ze samen hun pap aan tafel. ´Heb je lekker geslapen, lieverd?´ vroeg ze dan, waarop hij antwoordde ´ja natuurlijk!´ Voortaan zal hij alleen aan tafel zitten met zijn bordje pap en zelf zijn suiker moeten pakken als de betreffende begeleider dat vergeten is.

Ze laat haar huisgenoten achter, die zich gespannen afvragen WIE haar televisie krijgt.

Ze laat ze allemaal achter, om als klein, stralend sterretje te schitteren boven ons.

Nee, ik ben niet bedroefd. Oke, een beetje wel. Zo gaat het op mijn werk. Maandelijks overlijdt er wel iemand. Met de ene heb je niet zoveel, met een ander wel. Bij de ene denk je ´die had nog zoveel zin in het leven!´ bij een ander denk je ´fijn dat die uit dit lijden is verlost!´

Toch zet het me even stil. Gewoon, omdat zij de zoveelste is die overlijdt. Ik kan me niet herinneren een jaar gehad te hebben waarin ik meer begrafenissen heb gehad. Een vriendin van mijn moeder, 56 jaar, slokdarmkanker. Een man uit de kerk, 67 jaar, botkanker. De vader van een basisschool-klasgenoot, 63 jaar, kerngezond en opeens een hartstilstand. Ze zijn allemaal zo jong. Nee, niet ´dartel´ jong maar te jong om te sterven. Het maakt me soms bang. Bang omdat er nog zoveel zijn in mijn omgeving die wachten op het einde omdat de kanker vastbesloten is te winnen. De vele kanker-vooorbeelden die ik in mijn omgeving zie en gezien heb. 67, 56, 48, 23, 17... Wanneer drukt de kanker zijn onuitwisbare stempel zich in mijn familie, in mijn lichaam?

Een kerngezonde man van 63 gaat douchen en zijn krantje lezen terwijl zijn vrouw de boodschappen haalt. ´Zal ik lekkere broodjes meenemen?´ zal ze misschien nog gevraagd hebben waarop hij geantwoord kan hebben ´en haal dan wat rosbief, bij de slager!´ Toen ze terugkwam lag hij dood in zijn stoel. 63 jaar, exact even oud als mijn vader. Wanneer is hij aan de beurt? Hoeveel tijd heb ik nog om hem te zeggen dat ik van hem houd? Hoeveel tijd heeft hij nog om te zeggen dat hij van mij houdt? We houden van elkaar, dat weten we. Ondanks de vele botsingen die we gehad hebben omdat onze karakters nu eenmaal veel te veel op elkaar lijken. Het wordt alleen niet gezegd. De ´ik hou van jou ´s´ klinken door in de ´rijd voorzichtig!´ en de ´kom eens bij je vader op schoot zitten want je blijft mijn kleine meisje!´.

Maar het moet gezegd worden. Het moet gezegd worden dat wij van elkaar houden, al is het alleen maar om alle fouten en schulden die we opgebouwd hebben met onze karakters weer recht te zetten, teniet te doen. Het kan nog. Hij leeft. Hoelang krijgen wij nog de tijd om het te zeggen? Hoelang is er nog de tijd om van elkaar te houden?

Hoeveel tijd krijg ik nog met mijn allerliefste man, mijn allerbeste vriend en de kamaraad zoals ik nog nooit eerder heb gehad. Hoeveel tijd gaan wij nog verspillen met ruzie maken, met verwijten en verwensingen. Laten wij, dames, met elkaar een pact sluiten, als is het alleen voor deze avond.

Laten we vanavond van onze partner houden. Laten we hem vanavond koesteren alleen omdat hij bij ons is en een biertje voor hem halen. Vertel je partner dat je van hem houdt en blijf heel de nacht dicht tegen hem aanliggen.

Gewoon, omdat we van hem houden.

Gewoon, omdat elke avond de laatste avond met hem kan zijn.