Het verhaal van de echo

Terwijl ik onderweg was naar de verloskundigenpraktijk herinnerde ik mij een verhaal van mijn schoonzusje. Zij kreeg ook een vroege echo, inwendig, en terwijl zij zich van onderen uitkleedde begon haar man, mijn broer, geanimeerd met de echoscopist te praten. 'Studiegenoot van vroeger, leuk he?' 'Ja schat, heel leuk. Ik sta in mijn nakie en ben mezelf vergeten te scheren'.

Dat vertelde ik dus tegen mijn man. 'Ik hoop dat het geen bekende is!'

'Ik hoop dat er geen bekende in de wachtruimte zit' zei mijn man. Tja, da's de goden verzoeken want plotsklaps zat zijn collega in de wachtruimte: 'Je hebt ons hier niet gezien!' 'Jullie ons ook niet!'

De echo hebben we eerst uitwendig geprobeerd en dit lukte redelijk dankzij mijn volle blaas. De telefoniste had gezegd, zorg dat je een volle blaas hebt. Prima, ik vanmorgen om 6.00 voor het laatst geplast en elke keer als dat echoapparaat in mijn buik drukte piepte ik: 'niet zo hard, ik pis in mijn broek!'

Maar.... het hartje zagen we kloppen! Een heel klein knipperend vlekje. Ons kindje. Jeetje, wat gek dat zo'n knipperend vlekje een kindje is, met stompjes waar de handjes en voetjes aangroeien. Echt apart! Ik had vantevoren al bedacht dat ik overstelpt zou worden door emoties, dat ik dan echt zou beseffen dat ik zwanger ben, dat ik in janken uit zou barsten, maar niets van dat alles. Da's echt de pech met mij, ik verzin van te voren al hoe ik mij ga voelen en hoe ik met die emoties om zou gaan en puntje bij het paaltje voel ik niks en kan ik daar al helemaal niet mee omgaan want ik wil zo graag iets voelen!! Natuurlijk was ik blij maar overdonderd? Nee. Vervuld met blijdschap? Nee. Janken? Dat al helemaal niet. Het was meer een zakelijke vaststelling: gelukkig, het hartje klopt. Punt. Met mijn trouwen wilde ik ook zo graag janken in het gemeentehuis maar niks, hoe ik ook mijn best deed. Stomme, Hollandse, nuchtere trut dat ik ook ben.

Maar goed, er was ook een eidooier te zien waar het kindje van eet. En ik maar denken dat ik alles wist over zwanger zijn en zwangerschappen en al die tijd gedacht dat de placenta de big mac voor ons kindje was maar niet dus, hij of zij snoept van een eidooier.

Al met al zag het er goed uit maar ze kon niet heel veel zien omdat mijn blaas mijn baarmoeder naar achteren heeft geduwd. Normaal gesproken duwt een baarmoeder de blaas juist wel maar mijn blaas laat zich niet zomaar wegduwen wat dan wel weer verklaard waarom ik niet, zoals heel veel zwangere mij voorspeld hadden, elk kwartier naar het toilet moet. Maar goed, niks ernstigs, enkel een 'naar achter gekantelde baarmoeder' volgens de echoscopist die eigenlijk ook nog wel even een inwendige echo maken. Prima, ik was mijzelf niet vergeten te scheren dus ook nog even inwendig waar we een mooie foto kregen, zie fotoboek.

Ze vroeg nog of wij zo'n kansbepalende test wilde voor het syndroom van down maar manlief wil het liever niet en ik vind het eigenlijk ook onzin. Ik bedoel, je kan wel een 'laag risico' hebben van 1:1000 of een 'hoog risico' van 1:80, de kans dat je een kindje zonder syndroom van down krijgt is in beide gevallen nog altijd groter. Daarnaast zou ik bij een hoog risico toch het vervolgonderzoek niet doen wegens het miskraamgevaar.

Dus... tot zover het nieuws over mij en mijn vlekje.