Valse start

Behoor ik dan tot 1 van de langdragers? Zouden mijn kinderen niet vanzelf kunnen komen of pas na 42 weken. Wanneer ik hoor of lees met 39 weken spontaan bevallen, dan denk ik alleen maar hoe dan?
Het is niet om te klagen, mijn lichaam zal er nog wel niet klaar voor zijn en of de baby heeft binnen een goed vertoeven. En ach, wat is 41 weken? Het kan alsnog gebeuren. Ik heb nog een paar dagen de tijd om te kijken of het spontaan begint.

Strippen is geweest, het viel me mee, toen ik thuis kwam had ik me ingesteld op een rustige middag. Een film, thee, stukje kaas uiteraard. Toen ik eenmaal zat kreeg ik wel iets wat leek op weeën, je kent het wel. Het kwam en ging met een soort van regelmaat.
ik geloofde er in! momenten van zorgen tot een oke kom maar op dan hebben we het achter de rug en dan is de baby er eindelijk wisselden elkaar af. Eigenlijk vond ik het opeens niet fijn dat ik alleen was. De verloskundige, schat van een vrouw in wie ik volledig vertrouwen heb heeft me van alles in mn hoofd laten halen.

Het kon nu wel heel snel gaan, of je bloeddruk gaat nu omhoog, dat betekent dat de baby snel kan komen. En de mooiste voorspelling: de baby komt dit weekend.
Deze door de verzekering vergoede waarzegster en onmisbare vrouw in mijn leven maakte me enkele momenten attent in mijn gedachten dat het binnen een paar uur wel eens zou kunnen zijn. Ik stuurde de aanstaande vader een bericht zonder teveel (valse) hoop te verstrekken maar of hij zodra het kon naar huis kon komen. Half 3 of dat vroeg genoeg was. Prima zei ik
Tegen 5 u was hij dan daar.
Ik voelde me wel een beetje eenzaam en onrustig maar meer dan: half drie donor! Kon ik er niet van maken. Na alle sorries van zijn kant was het tijd voor de stand van zaken. Of hij moest bellen? Nee leek er niet op want het bleef hetzelfde. Het deed wel zeer, het kwam op en zakte weg, een best regelmatig nog maar in mijn geheugen deed het bij de andere keren veel meer pijn. Ik had nog hoop. Het had wat meer tijd nodig.

Op bed viel ik een uurtje in slaap. Hij was naar de supermarkt gegaan om zich goed te doen aan chips, de volgende dag vond ik lege zakken tussen de bank, en het gekraak kon ik vanuit mijn slaapkamer horen. Hij bracht me kruiken en thee en natuurlijk een hoop vragen. Is het zover? Nou nee. Aan het einde van de avond stopte het gewoon. Helemaal, alsof het totaal ander weer was geworden. Daar begrijp ik dus helemaal niks van.
Voorweeën?? Dat moet dan wel
Mijn hond is de hele tijd bij me gebleven, wat erg aandoenlijk was. Het chipsgekraak is voor mij een irritant geluid maar voor hem muziek. Toch bleef hij bij mij. Dat hij mn buik likjes ging geven ging me te ver. Het is een hond, en heel fijn dat we zo'n speciale band hebben. (In relatietherapie hebben we een hele sessie aan hem besteed) maar een hond is geen mens. Hij kan niet lezen dus kan het hier best neerzetten. En ik heb natuurlijk wel een man maar echt toelaten kan ik ook niet. En hij doet natuurlijk wel lief, en ik doe ook aardig. Maar een verbinding is er niet en dat maakt het lastig, pre bevallen.

Ik voel me als een seismoloog die wacht tot een vulkaan barst. Hij is actief maar er komt nog niks.

Ondertussen geniet ik van de aandacht. Derde kindje minder belangstelling? Ik merk er niks van. Integendeel, al is het maar digitaal, want visite vind ik ongemakkelijk. Vind het niet zo leuk dat het er zo raar uitziet als ik loop door de bekkeninstabiliteit.

Krijg heel vaak de vraag of er al voortekenen zijn. Een heel dikke buik.
Familie had ik al gewaarschuwd dat ze hun planning niet moesten wijzigen. Ze waren er helemaal klaar voor en overtuigd dat het vrijdag op zaterdag zou gebeuren. Ik zag mn schoonouders vandaag nog onrustig voor het huis langs rijden( dat onrustig is mijn fantasie, maar het was hun auto onmiskenbaar). Totaal niet op een route maar ik denk om te kijken hoeveel auto's er stonden. Wel schattig toch.