Hormonen. vriend en vijand

Vriend omdat ik ze nodig heb om mijn kind te dragen en te laten groeien en vijand omdat ze nu ook mn karakter aanvreten.

Bijna hebben ze me overgenomen. Er huist nog een klein stukje verstand in me dat nog niet gekaapt is.

Woedend, onredelijk, onwillig en dramatisch dreigen een coup d'état te willen plegen.
Toch verbazend weer dat dat zo'n impact kan hebben op het karakter.

Buitenshuis gedraag ik me nog aangepast. Maar eenmaal binnenshuis train ik zelfbeheersing.

Er loopt hier iemand die voor mij een voedingsbodem is voor woede en onredelijkheid.
Maar hij is een gebroken man. Ruzie lost zowel onze problemen of mijn hormonale drift niet op.
ookal heeft hij vooruitgang geboekt ten opzichte van het begin van de zwangerschap. Hij ontlast me met de kinderen bijvoorbeeld. In ruil daarvoor merk ik ook dat ze een band opbouwen. Soms vragen ze naar hem in plaats van mij.
Hij heeft ook kenbaar gemaakt dat hij er plezier aan begint te beleven en erg uitkijkt naar zn zoon. Ik ben er blij om.
Een keer stond er zomaar een ontbijtje voor me klaar. Ik heb het opgegeten.
Hij heeft zijn alcoholgebruik en eigen woede zo onder controle dat ik met stomheid geslagen ben.
Toch klaagt hij over depressieve klachten, angst en paniekaanvallen en zorgt hij slecht voor zichzelf.
Daarom ontzie ik hem. Maar intern ben ik niet mals in mijn gedachten erover. Onderneem actie denk ik en kom écht uit die cirkel.

ik irriteer me rot. Dat zou kunnen omdat de liefde op is maar we zijn ook zakelijk van elkaar afhankelijk. En hij heeft er een rotzooi van gemaakt.
Met een hoop excuses en smoesjes zijn er tal van verklaringen en ik kan me wel voor mn kop slaan dat ik steeds de andere kant uitkeek. Na een conflict zo groot over dit onderwerp heb ik gezegd zoek het zelf maar uit. Als jij de leiding wil en je denkt dat dat het beste is doe dat maar.
het verschil tussen hem en mij is dat ik woord bij daad stel of noem het koppigheid in deze. En hij? Hij is een dromer met geen organisatie talent. Hij belooft mij en zelfs de kinderen het één en ander. Soms komt er iets uit. Meestal niet. Zo nu ook. Huilend dat het project niet de gewenste richting aan neemt. Dat er maanden zijn weggegooid en dat heeft financiële gevolgen.
dat ik zo koppig ben geweest... ik had eerder in moeten grijpen. Nu met mijn zwangere gemoedstoestand onderga ik zakelijk flink wat stress. De boel is bijna recht maar het betekent wel dat er waarschijnlijk geen geestesrust plaatsvindt vlak voor of na mn bevalling.
Mijn hormonen vinden dit de perfecte plek om zich op te storten.
Het begint bij had jij maar eerder gehandeld en eindigt bij waarom neem je toch geen verantwoording voor je problemen en doe iets aan je gezondheid.
Ga eerder op bed zodat je s ochtends eens op tijd bij de kinderen bent. Beloof niet dat je boodschappen gaat halen als je het niet doet.

Want wat doet hij wel? Je zou kunnen denken . Het zijn symptomen van depressie maar het is niet anders geweest. Het is een ja-maar man.

Hij wil een therapie maar hij heeft geen tijd
Hij wil stoppen met overeten maar hij rookt
Hij wil netjes op zn spullen worden maar hij had het druk
Hij zou facturen schrijven maar hij zit niet lekker in zn cel
Hij zou stoppen de restanten van zn eetverslaving tussen de bank te proppen maar hij was het vergeten
Hij zou niet meer piekdrinken maar hij voelde zich te dik

Het is lastig voor mij om te begrijpen, als ik iets wil dan doe ik het. Niet altijd met hetzelfde plezier of overgave. Ja maar zeg ik niet. Ik ben hard voor mezelf. 'Ik probeer het 'vind ik ook zo'n laffe term. Ik zeg ik doe het en wanneer het niet lukt kijk ik wel verder.
Hij vindt mij keihard, ook voor hem. Ik betrap me erop dat ik hem een mislukkeling vind en weet dat dit slechts mijn oordeel is. Een hele kentering want zijn belachelijke hebben nu geen invloed op mijn zelfbeeld.

Voorbeeld: tijdens -in mijn ogen- overwerk om 21u was ik geheel chagarijnig bezig. Ik had geen zin. Je kon het zien. Hij werd daar een partij kwaad op me en net iets harder zodat andere mensen die ook aan het werk waren het konden horen. Door de hormonen kreeg ik geen vochtige ogen maar van die dikke vette tranendruppels. Waarop hij in zn woede zegt dat ik labiel en gestoord ben en naar huis moet. Borderline patiënt enzo. Ik bedacht me dat ik eerder in paniek raakte maar nu draaide ik me om en dacht ik, je laat je eigen kleuren weer zien en zei slechts: wil je dat anderen je horen? Hou op.
Als ik me dus zo gedraag gedraagt hij zich nog vreemder. Dan wil hij me opeens knuffelen wat ik weer niet kan toelaten. Uiteindelijk heeft hij me de ruimte gegeven en is de avond rustig verlopen. Ik ben blij dat ik me niet zo van me stuk laat brengen en ik hoop echt dat hij iets aan zichzelf gaat doen. Voor de kinderen is dat straks ook het fijnst.

Toch is niemand gebaat bij mijn kritiek hierover. Ik moet me inhouden. Als hij helemaal uitvalt kunnen we op niemand terug vallen.
Gek genoeg zijn het niet deze dingen waar ik hormonaal kwaad om word maar meer de onredelijke
En daarvoor heb ik een aanpak bedacht. Die ik hieronder prijs zal geven. Het was ook zo'n onsamenhangend verhaal. Soort van brainstorm.

1. Herken de boosheid. Het begint bij mij in mijn buik. Een akelig gevoel dat me eigenlijk direct tot handelen wil aanzetten. Mijn hart klopt ook sneller.
2. Accepteer het gevoel en relativeer het. Ja... Dit zijn de hormonen. Zo snel als het kwam, het gaat ook weer voorbij
3. Zoek afleiding. Een spelletje op de telefoon of ga naar de wc. Tel tot 10. Doe iets. Fysiek mobiel? Iets fysieks dan allicht.
4. Als het hormonaal is ebt het weg en komt het later weer terug.
5. Begin weer bij 1.

Als dit bij de overgang ook zo gaat dan ga ik boksen hoor.