Volume 4

Het volgende onderwerp heeft meer impact omdat het gaat over ons dagelijks leven. Het is een strijd geworden die niet uitgestreden kan worden en dat alles om zoiets truttigs als het huishouden.

Volume 4: DE HUISHOUDVETE

Het huishouden. Iets banaals dat moet gebeuren maar waar niet teveel gedachtenkracht naartoe gaat. Althans zo was. Toegegeven, ik heb wat bijgeleerd sinds het studentenhuis en tijdens de periode dat mijn zoon zijn bio vader en ik samen onze baby verzorgden en onder een dak woonden heb ik de kunst wat van hem afgekeken.

Het leek me heerlijk om mijn huidige man te verwennen zodra we een stel waren. Ik deed ontzettend mijn best om het hem op een iets ouderwetse manier te behagen. Juist omdat ik daar zin in had. Ik had nog geen vermoeden dat deze progressief ogende man eigenlijk uit de jaren 50 tot mij is gekomen. Hij doet alle moderne dingen van deze tijd behalve dat ene: verzorging van huis en kinderen.

We groeiden in een taakverdeling. Hij werkte 60 uur in een eigen onderneming en ik 24 uur in loondienst. Daardoor was het vanzelfsprekend dat ik het meeste op me nam. Geen punt. De eerste spanning in deze rolverdeling ontstond voor mij omdat hij het niet schoon genoeg vond. Niet netjes genoeg. Ik ging twee dingen doen: kwaad worden en nog harder werken. Ondanks dat ik tijd moest inleveren daarvoor en ondanks de zwangerschap van mijn dochter.

Het was dweilen met de kraan open. In plaats van dat ik eens helder nadacht concentreerde ik mij op het gevoel dat ik een slavin was van mijn eigen huishouden. Het was een wekelijks punt van discussie. Ik nam het heus goed voor mezelf op, maar het raakte me, waarom zou ik het niet kunnen? Waarom ben is het niet goed genoeg? Waarom kan hij nu niet gewoon tevreden zijn met ons huis? Ik kook toch lekker? Volgens hem is het bij ons thuis vies. Onze hond is vies en ondanks dat er elke dag gestofzuigd wordt zijn de vloeren ook vies

Pas ergens vorig jaar knapte er iets bij mij:
- hij had zwijnestalletje gespeeld tijdens mijn werkweekend en de zwijnestal precies zo voor mij achtergelaten
- hij gaf in een onbewaakt moment toe dat hij had besloten om eindelijk meer energie in zijn bedrijf te stoppen en serieus te worden (de cijfers zijn niet gunstig)
'O, wat goed zei ik poeslief (op mijn hoede) wat doe je dan die 60/70 uur dat je op het bedrijf bent'
'Ja, toch wel veel koffie drinken en veel praterij met bekenden die langs komen.'

Toen ben ik gaan zitten en heb mijn werk uren berekend:
-24 u onregelmatig plus 7,5 u reistijd is 31.5
- 5 u boekhouding per week is 36.5
- huishouden plus zorg van de kinderen

Hij heeft ook hobby's. Ik niet meer. Hij kan het zich permiteren om in een band te spelen en om te voetballen dankzij de kinderjuffrouw thuis. (C'est moi)

Met deze uitvinding heb ik mij eerst twee dagen ziek gemeld op het thuis. (Dames ik denk dat jullie anno 2017 allemaal heel zelfredzame en tevreden mannen hebben, maar is dat niet zo meld je gerust een keer ziek). Dus heerlijk, vrij van werk was ik al maar nu ook echt vrij van thuis. Ik ben alleen mijn bed uit gekomen om te baden en te eten voor de rest heb ik series gekeken.
Ondertussen was mijn man een zeur. Hij had alleen de zorg voor onze jonge dochter van 1. Hoe kon hij in vredesnaam naar de winkel met haar erbij? Alleen?! Geloof me. Ik heb me vaker verbaasd.
zo kan hij ook niet koken. Als ik niet kan of er niet ben, dan eten we afhaal. Als ik er niet meer voor hem zou zijn krijgt hij hart en vaatziekten.
aan elke griep komt een einde dus toen ik flauw was van de geveinsde ziekte besloot ik mijn gestreste gedachten over de never ending story wat los te laten en het te nemen voor wat het is. En als de tijd op is dan is het op. Wat niet af is komt later.

Toen werd ik wel zwanger. Een andere vrouw dan de vorige zwangerschap, een beetje een met grenzen. Ik was zo misselijk dat ik het huishouden en het naar school brengen van de kinderen wel welletjes vond. Dit tot wanhoop van mijn man want nu moest hij om kwart over 7 op. Eerder wachtte hij met opstaan tot de kinderen schoon en gekleed in de kamer stonden. Tja... nu lag ik in bed en kreeg ik kusjes van de kids. Hij moest de kleding van de kinderen bij elkaar zoeken want alles lag schoongewassen in manden. Hij heeft het verpest bij me tijdens mijn zwangerschap. Ik lag alleen maar te stinken in bed (hoor je dat lieve baby?). Wanneer ik nou eindelijk de was ging opvouwen. Wanneer ik nu weer eens normaal kon functioneren.
Geen beschuitje is me aangeboden, geen glas drinken. Geen emmer voor de zekerheid.
Ik vind het ook zo knap van mezelf dat het mij wel lukt. Mezelf en de kinderen op tijd en netjes op school te brengen. Schijnt nogal moeilijk te zijn.

In een lang gesprek over wat hij graag anders zou willen in ons huwelijk stelde hij voor
- ik moet verzorgender zijn. Bijvoorbeeld s avonds om 8u thee zetten en in het weekend de tafel dekken rond lunchtijd
- beter schoonmaken
- de kinderen hebben teveel speelgoed en moeten minder troep maken
(En ze leefden nog lang en gelukkig)
Zoals ik al zei. Hij kwam uit 1950.

Nu komt het grootste gedeelte van de verzorging van de kinderen op mij aan. Ik werk zo laat mogelijk zodat ik overdag zo veel mogelijk bij ze ben. Hier valt voor mij niet over te klagen. Het is een uitkomst en ik geloof dat ik een heel fijne band met de kinderen heb opgebouwd.
Stel dat mijn man en ik nog samen zijn wanneer de baby komt dan verwacht ik wel dat hij ook luiers verschoont.

Stel dat... Ik weet niet of iemand zijn instelling zo kan veranderen. En ik wil niet als huissloof én kostwinner leven. Twee heel verschillende mensen met een heel verschillende achtergrond betreft dit onderwerp.
De afgelopen tijd is hij wel iets bijgetrokken sinds ik op mijn strepen sta. Ook heeft hij in de zomer het druk met de tuin, grasmaaien enzo. Op maandag regelt hij het vuilnis.