Ligt het jou aan mij?

M'n man werkt 5 dagen in de week met daarbij 1 x in de paar weken ook het weekend.
Ikzelf werk maar 2 dagen in de week, zodat ik zelf zoveel mogelijk voor m'n kleine mannetje kan zorgen.
Het is ondertussen een klein handenbindertje met 14 maanden.
Ik geniet er ontzettend van en ben ook heel blij dat ik nog zo'n mooi kindje verwacht.
Maar tussen mijn man en mij loopt het niet echt lekker.
Ik voel me meer een huisgenoot, schoonmaakster, kok en moeder van z'n kind, dan dat hij me het gevoel geeft dat hij van me houdt als zijn vrouw.
Hij denkt dat hij nog bij z'n moeder woont ofzo, die alles voor hem doet en regelt.
Doet zo goed als niks in huis, als er iets met of voor B gedaan moet, moet ik het hem vertellen of bevestigen van wat hij denkt.
Voorheen deed hij nog de boodschappen en zelfs dat kan ik nu doen. Als ik er wat van zeg dan doet hij een paar dagen wat meer, maar dan houdt het al weer gauw op.

Zijn leven moet maar gewoon doorgaan zoals hij voor B gewend was.
Geen rekening houdend met mij plant hij bijvoorbeeld vorig jaar al een weekend weg met vrienden en besluit mij dat een weekje voor het weekend te vertellen.
Nu is hij ook vanmorgen weer weg en ben ik weer alleen.
Af en toe voel ik me echt van 'waarom ben ik met hem getrouwd?'
En ik zal nu heus geen scheiding aanvragen, je moet wel vechten voor je huwelijk en je gezin.
Maar dit ga ik niet m'n hele leven volhouden zo.
Ik weet dat we een moeilijke periode achter de rug hebben met alles wat er vorig jaar is gebeurd, maar ik had m'n leven zo anders voorgesteld.

Ben ik nou zo'n zeur, zo onredelijk?

2371 x gelezen, 1

In Overig

reacties (0)


  • gothicmama

    Ik snap je gevoel. Dat is bij ons ook lange tijd zo geweest, hij was van huis uit gewend niks te hoeven doen 'want papa en mama doen alles'. Uiteindelijk resulteerde dat erin dat ik alles oppakte in het huishouden omdat hij niks deed, en als hij iets deed kon ik het alsnog doen. Ik kon hem steeds minder aandacht geven omdat ik alleen opdraaide voor een volledig huishouden en de zorg voor een kind van toendertijd bijna 2 naast een werkweek van 40 uur. Hij ging vreemd met een collega van hem/mij (we werkten bij hetzelfde bedrijf). Toen heb ik hem de keus gegeven om naar haar toe te gaan met al zijn mankementen (het niets doen in het huishouden en hij heeft een hardnekkige drugsverslaving) of bij mij blijven en zn poten thuis te houden vanaf dat moment. Hij koos voor zijn gezin, dat is daarna nog een keer fout gelopen omdat ik mijn eigenwaarde kwijt was. Blablabla, nu zijn we nog steeds bij elkaar. De verstandhouding is verbeterd, hij geeft me nu wel meer liefde maar tegelijkertijd sta ik nog steeds alleen voor een fulltime baan, een huishouden en de zorg voor mn zoontje. Ik weet niet precies of het door zijn drugsverslaving komt of doordat hij gewoon kortzichtig is maar niks van wat ik zeg dringt door. Ik moet hem dagelijks herinneren aan afspraken en verjaardagen. Tig keer herhalen wat zijn ouders hebben verteld oid. Ik heb me er half bij neergelegd, af en toe ben ik het zat, dan lul ik weer tegen een muur zegmaar. Mannen veranderen nooit :)

  • tweede83

    Ik begrijp goed hoe je situatie is. Eigenlijk best eenzaam en ook dat je meer een huissloof aan het worden bent. Ik probeer me ook in je man te verplaatsen. Wat was zijn gezinssituatie vroeger, wat heeft hij vroeger wel of niet aangeleerd. Is het wel of geen prater etc.. Hoe was jullie relatie en de verhoudingen wie doet wat voordat de eerste kwam?

    Soms zijn er redenen waarom een ander reageert zoals diegene doet. Ligt het aan irritatie, zorgen, geen inzicht hebben in de dagelijkse dingen..

    Soms regelt een vrouw alles om verschillende redenen. Misschien heb jij dit al die tijd ook al wel gedaan onbewust en hier mee doorgegaan. Dit is voor hem natuurlijk makkelijk en geen reden om te gaan helpen omdat je het anders ook altijd al deed.

    Om zijn hulp vragen/zeuren heeft geen zin. Dan worden er hakken in het zand gezet en gebeurt het helemaal niet.

    Wat kun je doen: blijf met je man in gesprek gaan. Laat merken dat je leuke dingen aan hem mist. Vraag ook aan hem wat hij mist. Geef aan dat het moeilijk is zonder zijn hulp, dat je het probeert maar er zonder hem niet uit komt. Overleg of het kan dat er taken worden verdeeld. Bereid hem ook voor dat het nog weer anders word als gezin dat er een kleintje bij komt. Maar vooral, blijf praten en ga niet met verwijten strooien, daar raak je hem alleen maar mee kwijt. Als het financieel kan, plan een leuk uitje als gezin.

    Vergeet ook niet dat je hormonen ook negatieve gevoelens kunnen versterken.

    Ik hoop dat je er samen uit kunt komen. Deze situatie is ook niet met 1 gesprek of in 1 dag opgelost. Geef elkaar de tijd, spreek verwachtingen uit naar elkaar, maar vooral blijf praten en elkaar opzoeken. Ik hoop dat je er samen met je man eruit komt! En je negatieve gevoel weg zal gaan.

  • dromer87

    Dank je wel voor je reactie. Ik ga het inderdaad ook eens zo proberen te bekijken.

  • Ize

    Als jij degene bent die alles doet en regelt, kun je het hem moeilijk kwalijk nemen dat hij zijn leven daar naar indeelt want je blijft het tenslotte gewoon doen.

    Er is een engelse uitspraak die erop neerkomt dat je mensen aanleert hoe ze je moeten behandelen. 'You teach people how to treat you', daar geloof ik wel in. Als dit niet voldoende is voor jou zul je tot hem door moeten dringen dat er verandering moet komen. Wat er daarna volgt zal bepalend zijn. Of hij gaat de moeite voor je doen, of het interesseert hem te weinig. In beide gevallen weet je hoe het ervoor staat.

  • dromer87

    Ik heb hem al meerdere keren aangegeven dat ik dit zo niet volhoudt, dat ik niet z'n moeder ben en dat hij z'n eigen klerezooi moet opruimen. Maar dat gebeurd niet en als ik het een week lang ook laat liggen gebeurd er nog steeds niks. En m'n zoon en ik moeten hier ook leven dus dan pak ik het inderdaad zelf maar weer op.

    Z'n kleren uitzoeken en in de wasmand doen doe ik niet meer. Als hij geen schone kleren meer heeft is dat z'n eigen probleem. Daarom geef ik aan, het lijkt wel of ik z'n moeder ben.

    Ik kan wel alles laten liggen en hetzelfde doen, maar dat kan ik mezelf en m'n zoontje niet aan doen. Die heeft nu niet gevraagd om zo'n "luie" vader die alles laat verstoffen. Ben er van overtuigd dat hij van me houdt en ik hou ook van hem, maar hij maakt het me wel moeilijk op deze manier.

  • Ize

    Je houdt het wel vol want je bent nog steeds bij hem en uit je schrijven blijkt dat er niets substantieels is veranderd tussen de eerste keer aangeven dat je het niet volhoudt en de laatste keer aangeven dat je het niet volhoudt. Naar je aangeeft is het zelfs erger geworden, maar in de tussentijd heb je het wel... volgehouden.

    Dat is in het begin niet erg -iedereen moet de tijd krijgen- maar na verloop van die tijd moet er of iets gaan veranderen of zul je de situatie als deze is moeten gaan accepteren als je met hem verder wil.

    Ik snap m hoor. Mijn man is ook de makkelijkste niet en wij hebben ook zo onze issues omdat het kwartje maar niet valt, zowel bij hem als bij mij. Mij lukt het niet tot hem door te dringen en hij blijft stoicijns doen wat hij deed omdat hij de andere kant niet inziet. Heel frustrerend. Voor beiden.

    Wat ik meestal in zo'n geval doe is mijn eigen plan trekken. Ik ben dan wel duidelijk naar hem toe wat ik ga veranderen en waarom. Aan hem om erin mee te gaan of niet. Vaak werkt dat. Soms ook niet en heel af en toe werkt het juist averechts. Maar door mijn eigen plan te trekken neem ik wel de controle terug en deel ik mijn leven zo in dat ik de minste last heb van datgene wat me aan hem dwarszit.



  • nog-even!

    Ik denk dat jullie samen moeten gaan praten over wat jullie van het leven verwachten en van elkaar... En ook wat je aan elkaar wilt geven. Gewoon om een duidelijk plaatje te krijgen. Als het niet lukt om samen te praten, dan kun je daar hulp bij zoeken... Eerst leren samen te communiceren, daarna kun je pas verder...