De frustratie

De frustratie, die welbekende '3e zwangerschapsweek'. 

Het is maandag een maand geleden dat ik te horen kreeg dat mijn kindje niet meer leeft. Die donderdag ben ik bevallen van alles en was schoonverklaard. 7 maart een eisprong wat mij nu brengt in week 3.

De welbekende klachtjes zijn weer aanwezig hoor, de gevoelige borsten, de hoofdpijn, chagrijnig en de misselijkheid. En weer die twijfels: zal ik zwanger zijn? Of is het een voorbode op de rode duivels? Aangezien ik niet veel andere klachten heb dan voordat ik ongesteld moet worden is het een ***situatie, wat een frustratie. 

Behalve dan ineens de hoeveelheid slijm met bruin dat ik verlies op dag 5 na de eisprong in combinatie met wat steken. Zal het? Of is het gewoon omdat mijn lichaam wat van slag is door de miskraam? 

De frustratie is dat niemand mij nu kan vertellen dat ik zwanger ben (of niet), voor een test is het te vroeg en ik moet nog een aantal dagen wachten. Ik merk dat ik weer helemaal de oude word: de geobserdeerde, waarbij de klachten tussen de oren zitten. Bij mijn zwangerschap had ik in week 3 ook al klachten, inclusief nachtelijk zweten. Aangezien ik dat nu niet heb, weet ik voor 90% dat ik niet zwanger ben, maar niet alle zwangerschappen gaan hetzelfde toch?

Ik moet het eventjes van mij afschrijven hoor, ik wil zo graag weer zwanger zijn en elke dag zonder een kindje in mijn buik, is een dag te veel.

Lief klein engeltje, mama mist je iedere dag meer en meer!