Bevallen op 4 juli van Maxime Eloysa
Het was een pittige weg die helaas nog niet voorbij is.... Op 3 juli braken mijn vliezen toen ik vroeg in de morgen moest plassen. Naar het ziekenhuis, geen weeen dus die mocht ik thuis afwachten. Om een uur of 2 s nachts begonnen de weeen en zijn we om 3 uur naar het ziekenhuis gegaan. Tot 5 uur regelmatige weeen en toen stopte het plotseling... Ik zou als ik geen weeen zou krijgen deze ochtend om 7 u ingeleid worden maar dat werd nu half 6. Ik had pas 1 cm ontsluiting maar met de wee opwekkers zou daar wel verandering inkomen. Om 10 uur toucheren en had ik pas 1,5 cm en heeft ze me verder geduwd naar 2 cm om een draadje te bevestigen op het hoofdje van de baby... Om 13 u nog steeds maar 2cm met weeen om de 2 min die bijna niet meer weg te puffen waren inmiddels aan de 2e dosering wee opwekkers.... En besloten een ruggenprik te geven anders zou ik stuk zijn als de persweeen zouden beginnen en de dosering moest omhoog... nooit gedacht dat ik uiteindelijk toch een ruggenprik zou nemen maar heb het aanbod met beide handen aangepakt. Voor we naar de uitslaapkamer reden (daar kreeg ik de ruggenprik) hadden ze het infuus nog eentandje bijgezet.... zodat ik dus kotsend en wel naar de uitslaapkamer werd gereden... Wat een hel! Maar wat een verademing was die ruggenprik, ik was heel erg bang maar met die weeen maakt het je allemaal niet meer uit! Ik zou nu wel snel ontsluiting krijgen en kon weer een gesprek voeren met mijn man... Om een uur of 5 zou ik nu wel mijn kind in mijn armen hebben.... Om 3 u net aan 3 cm ontsluiting dus 5 u zou het niet meer gaan worden...... Ik had dus de nacht, dag verloskundige gezien en zou nu dus in de avond bevallen.... Om 5 u inmiddels aan de 3e dosis wee opwekkers nog geen 4 cm en weer iets verder geduwd, het was wel dun en verstreken maar kreeg dus gewoon geen ontsluiting. Uiteindelijk om half 7 kwam de 3e verloskundige even toucheren (de avond dienst) en die voelde al dat het erg lastig zou gaan worden, ze lag dan wel met haar kopje naar beneden maar het ging niet passen.... Uiteindelijk de gynaecoloog erbij gehaald en die zei.... Nee dit gaat m niet worden... Als je daar al zolang (inmiddels met weeen die ik echt dwars door de prik heen voelde omdat de dus op een zenuw lag te drukken) ligt wil je gewoon je kind een keer in je armen sluiten.... Hoe graag ik ook op een normale vaginale bevalling had gehoopt zo blij was ik toen ze zeiden dat ze de OK klaar gingen maken voor een keizersnee.... Ik kon ook gewoon niet meer! Wat er door je heen gaat als na een hoop geduw, gepor en getrek is met geen pen te beschrijven helemaal niet als je ineens uit het niets je kindje hoort huilen..... Zit nu weer te janken... Op 4 juli om 20.04u is Maxime Eloysa geboren ze woog bij geboorte 2830gr met een 48cm Mijn mooie meisje!! Ik had dus geen internet in het ziekenhuis dus vandaar dat het even stil was van mijn kant... Op de uitslaapkamer Maxime aangelegd en dat was een mooi moment, ze begon driftig te drinken... Dachten we... De eerste dag was ze nog wel alert maar dat werd de volgende dag minder en ik vertrouwde het niet. Volgens de kinderarts niets aan de hand.... maar je voelt als moeder dat er iets niet klopt... ze werd al maar geliger en had dus geelzucht.. Je hart breekt als ze bij je van de kamer gehaald wordt en naar de kinderafdeling moet. Ze had al een dag en nacht niet geplast.... En moest aan de sonde en onder de lamp... dit was op dag drie en ik was al in mijn emo dag en kon alleen maar heel hard huilen. Het is trouwens niet ongewoon dat kindjes die iets eerder geboren worden hier mee te maken krijgen (1 op de 2) maar je wil je kindje bij je hebben en dat maakt het lastig... Met mij ging het op een gegeven moment ook niet goed omdat ik zelf de voedingen wilde doen om de 3 uur maar in zakte dus letterlijk door mijn hoeven...
Gelukkig knapte Maxime wel op en is het goed geweest dat ze daar lag, op dag 5 mocht ik haar einde dag mee naar boven nemen en was mijn borstvoeding ook op gang.... Ik kon mijn geluk niet op! Als de we de nacht goed zouden doorkomen mochten we de volgende dag naar huis. Die dag dat ze op mijn kamer kwam werd ik zelf een aantal keer niet lekker, heel flauw en wiebelig. Ik heb het aangegeven maar het zou de vermoeidheid zijn. Na samen de nacht door te hebben gebracht met af een toe een tot mijn grote geluk krijsende Maxime (ze huilde namelijk niet, alleen toen ze mijn buik uit werd gehaald heb ik haar horen huilen) ze gaf nu wel aan als ze honger had :)
De volgende dag erg spannend, kunnen we naar huis??? Na het badje naar de kinderarts, ze was afgevallen maar wel alert en we zouden dus voor de middag ontslagen worden... de volgende dag wel even voor controle terug met de kleine... Eindelijk waren we thuis. In de nacht voelde ik mezelf steeds slechter worden, kon niet meer op mijn rug liggen en heb uiteindelijk met wat kussens in mijn rug een uurtje kunnen slapen tussen de voedingen door... De volgende ochtend moesten wij dus met Maxime naar het ziekenhuis om haar te laten wegen, ik voelde me zo slecht dat mijn man alleen is gegaan, ik kwam de trap niet eens meer op... De kraamverzorgster heeft mijn pols gemeten en die was 48... Erg laag en ik heb mijn man gevraagd de huisarts te laten komen. Ik had het benauwd en was doodmoe... (ik bel niet snel een dokter maar kon gewoon niet meer)... Mijn huisarts zou na een vergadering zelf komen en wilde niet zijn vervanging sturen. Rond half 1 belde de assistente hoe het ging en er was verbetering inmiddels een pols van 44, de arts zou tussen 16u en 18u langskomen maar stond toch ineens binnen een kwartier voor de deur. Inmiddels was mijn pols 40 en had ik een bloeddruk van 188/110 omdat ik dus hartpatient ben heeft hij gelijk een ambulance gebeld. Hij wilde me insturen naar het ziekenhuis waar ik was bevallen maar de ambulance broeders vonden het geen goed idee en hebben me rechtstreeks naar het AMC gebracht en daar heb ik op de hartbewaking gelegen... Mijn man en kleine meisje zijn ook naar het ziekenhuis gekomen ivm borstvoeding wat ik eindelijk op gang had... In de ambulance geprobeerd mijn bloeddruk te minderen maar dat lukte niet met een spray onder de tong... Ze hebben allerlei tests gedaan en uit mijn bloedwaarden kwam op een verhoging van een bepaald iets wat op een longembolie zou kunnen duiden... Dat betekende een ct scan met contrast vloeistof, ik huilen want ik gaf borstvoeding en wat nu??? Dat kon gelukkig geen kwaad (hormonen he)?! Ook hier kwam verder niets uit, zelfs geen ontsteking... Waar dit alles vandaan kwam is nog steeds een raadsel en nog niet in orde maar alle enge dingen waren uitgesloten, geen trombose, geen verstopte kransslagader en geen longembolie... Nog steeds ben ik niet helemaal niet in orde maar gaat het met heel veel bedrust beter, ik ben inmiddels wel thuis maar ontvang geen bezoek en slaap, voedt en eet.... Verder niets... Ik heb extra kraamzorg (een hele goede Astrid Kaars van de kraamvogel een topper zonder haar alertheid was het misschien allemaal anders geweest) en vanaf dinsdag pakt de huisarts het over, zodra ik hersteld ben van de keizersnee gaan we onderzoeken wat er mis is... Vanmorgen in Maxime weer gewogen en zit ze boven haar geboorte gewicht 2900gr dus ze groeit goed!!! Mama is trots!xxx
reacties (0)