Zoveel spanning! Pff

Hallo allemaal :)

Ik ben nieuw hier en stel me graag even voor.

Mijn naam is Chantal, 26 jaar en woon samen met de allerliefste man van de hele wereld! We zijn een samengesteld gezin met 3 kinderen uit zijn vorige relatie. Alleen heb ik nog een enorme kinderwens. Deze kinderwens wil hij gelukkig erg graag met mij delen. April 2016 teste we voor de 1e keer positief, ik was verbaasd, blij en vol spanning. Zo snel al?!? Al voor we de 1e echo hebben gehad is dit uitgelopen op een miskraam een week later. De 2e test in Juni 2016 was weer positief. Dolgelukkig en blij waren we, maar wel vol spanning, ojee als dit maar wel goed gaat.. de 1e echo's zagen er allemaal goed uit. En al snel deelden we ons geluk met de buitenwereld. Ik leefde op een roze wolk, eindelijk zal ik mijzelf straks ook mama mogen noemen! En kregen de kids een broertje of zusje! Wat waren ze blij en trots!

13 september de dag die ik nooit vergeten zal.

10:00 smorgens de 20 weken echo in het ziekenhuis. Vol spanning en toch met lichtelijke moed in de schoenen richting het zkh, mijn man zei nog komt allemaal goed schat! Alle echo's zien er goed uit. Dus dit komt ook goed! Een hele leuke en lieve vrouw zal de echo bij ons doen. Maar helaas na 5 minuten stopte ze al..met de mededeling: Dit ziet er niet goed uit, er is een grote zwarte vlek bij de hersentjes maar ik mag en kan  geen uitspraken doen over wat dit eventueel zal zijn. Ik zal je moeten doorsturen naar het UMCG. De wereld zakte onder mijn voeten weg, letterlijk en figuurlijk. Ik barste in tranen uit, ontroostbaar was ik. Ik kreeg niks meer mee van wat er nog gezegd en gedaan werd. Huilend in de armen van mijn man zijn we naar huis gegaan.. we moesten immers een dag wachten voor we pas naar Groningen konden!

Hij probeerde mij natuurlijk toch een beetje op te vrolijken, en door positief te blijven. Misschien valt het wel mee, hebben ze het verkeerd gezien etc. Uiteindelijk probeer je dan jezelf weer bij elkaar te rapen, want er zo bij te blijven zitten help je natuurlijk ook niemand mee. Wel heeft mijn man mij ziek gemeld op mijn werk, want daar stond mijn hoofd natuurlijk niet na. Mijn moeder was de enige die van de 20 weken echo wist, dus haar ingelicht over hoe het ervoor stond. Ze was op dat moment op vakantie met mijn broertje maar heb haar gesmeekt om toch er het beste van te maken en te genieten van hun vakantie. We wisten zelf tenslotte ook nog niks.

14 september, 13:30 afspraak UMCG.

Na een slechte nacht, met alleen maar piekeren en denken met moed in de schoenen naar het ziekenhuis.                                       Slopende minuten in de wachtkamer, werden we na een half uur eindelijk opgeroepen. Een beetje vreemde mevrouw ( professor) legt ons uit wat de bedoeling is, wat er gezien is die dag ervoor en waar we rekening mee moeten houden. Ze gebaard me dat ik plaats mag nemen voor de echo. We hebben een hartslag van ongeveer 300, en jahoor ook zij geeft meteen aan dat het niet goed is. Ons mannetje heeft geen twee hersenkamers, geen aansturingssysteem en de hersentjes zijn in elkaar gegroeid. Ik kon weer alleen maar huilen, huilen, huilen. Heel specifiek kon ze er niet op ingaan omdat op dit gebied een kinder neuroloog erbij moest komen. We gingen aan haar bureau zitten waar ze haar verhaal begon. Ons mannetje zijn hoofdje was gestopt met groeien, waardoor wist ze nog niet. Hierdoor waren de hersentjes niet volgroeid. Dit zal voor de toekomst betekenen dat hij nooit zal kunnen lopen, praten, spelen, een kasplantje zal hij zijn. Er werd gesproken van een trisomie 13, dit is de ergste die je krijgen kan. Er waren meerdere optie's. De zwangerschap voldragen als dit al lukt, en dan een kindje ter wereld brengen wat geen kans op leven heeft, ( Hij zal waarschijnlijk binnen een paar uur a dagen overlijden ). Of de zwangerschap af te breken.                                                                                           Mijn man en ik waren eigenlijk al heel snel eens dat de laatste optie hoe moeilijk dan ook, de beste zal zijn. Maar we kregen nog 7 dagen bedenk tijd, dan moesten we terug komen voor een nieuwe echo met de kinder neuroloog erbij. Zij zal ons specifiek kunnen vertellen waar het mis is gegaan etcetc. We wilde ze dat er een vruchtwaterpunctie gedaan zal worden, en bloedafname dezelfde middag nog. Wat een hell wat dat..vreselijk pijn gehad.. wetende dat het toch al geen effect meer heeft. Maar ze op deze manier wel erachter konden komen of het misschien een chromosoomafwijking zal zijn. Na een lange middag konden we om half 6 eindelijk naar huis, met een slopende week voor de boeg.

Eenmaal thuis heeft mijn man ons werk gebeld en het bovenstaande medegedeeld, en dat we dus voorlopig niet op het werk zullen verschijnen. Hij is echt mijn grootste steun, uren heb ik bij hem gehuild, zo intens verdrietig! Maar nu kwam het ergste nog, de kinderen en de familie en vriendenkring inlichten. Om de hele familie te bereiken heb ik het via een groepsapp gedaan, puur omdat ik niet via de telefoon geconfonteerd wilde worden hiermee. Mijn ouders hebben het weer doorgegeven aan de opa's en oma's. En de kinderen hebben we het verteld toen ze bij ons waren, omdat zij het nog niet echt snappen en beseffen was het voor hun minder moeilijk. Een enorme opluchting! Wat een lieve appjes, kaartjes, telefoontjes, bloemen volgden er de dagen erop van onze families, vrienden etc. Na een paar dagen kwamen er ook weer mensen bij ons over de vloer, nadat alles een beetje bezonken was.

Ondertussen hebben mijn man en ik ontzettend veel gepraat, over wat nou de juiste keuze zal zijn, aangezien ons mannetje nog vrolijk elke dag liet weten dat hij lekker in mijn buik zat. Maar we kwamen toch elke keer weer op hetzelfde antwoord uit. Het leven van ons zoontje beëindigen was de beste optie voor iedereen. Maar vooral voor hemzelf. Hij zal een lijdensweg hebben de dagen dat hij zal leven. Dat wilden we ons kindje niet aandoen. Na een lange week weer terug naar Groningen voor de vervolg echo met kinderneuroloog erbij, zij vertelde dat in de 4e week het hoofdje al gestopt was met groeien, en vanaf dat moment niks meer was door ontwikkeld. Levensverwachting was vrijwel nihil. Ook gaf ze aan dat hij niks zelf zal kunnen..dit bevestigde onze keuze deste meer. En hebben ook aangegeven dat we er over uit waren. In het zkh stonden ze achter ons besluit en lieten weten dat dit echt de beste optie was. Boekjes vol informatie volgden, hoe de zwangerschap afgebroken zal worden, in wat voor tijdsbestek, maatschappelijke hulp, nazorg, afscheid van je kindje noem maar op.. In eerste instantie hebben wij aangegeven dat we het liefst hadden dat het met keizersnee zal gebeuren onder narcose, zodat ik er niks van mee zal krijgen en wilden we het ook niet zien. ( Dat we dat op dat moment hebben gedacht, kan mezelf nog wel voor mn kop slaan). Maar we werden meteen al geremd door de assistente dat dit zo niet kan. een normale bevalling stond ons te wachten omdat dit beter is voor het lichaam. En het kindje wel of niet zien werd dan wel bepaald. Nu worden jullie geleid door emoties zei ze, daaruit kunnen we geen besluiten nemen. Wat overigens wel heel normaal was. We gingen naar huis met de datum voor de bevalling; 26-09-2016. Eenmaal thuis moest er een hoop geregeld worden, wat voor naam zal hij krijgen? Willen we hem wat meegeven na de bevalling? Willen we een crematie via ons eigen of via het ziekenhuis? Er komt een hele hoop op je af, onvoorstelbaar. Gelukkig was ook onze familie er om ons met beide benen op de grond te houden.

26-09-2016 8:30 UMCG

De dag van bevalling, spannend , niet wetend wat je te wachten staat, hoelang gaat het duren. een Zee aan vragen voor de verpleegkundigen..

We hadden onze eigen kamer en mijn man mocht blijven slapen, familie mocht de hele dag in en uit..ons mannetje die we inmiddels de naam Sem hebben gegeven zal deze dag geboren worden..wat een emoties komen op dag als deze. Ik kreeg 2 tabletjes om de bevalling op te wekken, maar dit kon wel even duren zei de gyneacoloog. aangezien het je eerste is zei ze; verwachten we dat het morgen pas geboren zal worden. Maar niks was minder waar, om half 11 had ik al weeën, zo heftig dat we alle bezoek afgeblazen hebben. Om half 4 heb ik een ruggeprik gekregen en om 10 over half 6 is ons prachtige mannetje ter wereld gekomen. Hij was zo ontzettend sterk dat hij nog 20 minuten heeft geleefd. We wilden hem toch dolgraag zien en vasthouden, en hebben deze mooie momenten allemaal vastgelegd. Ik was zo intens blij om hem bij me te hebben, er was helemaal geen plaats voor verdriet. ik was zo trots. Na 20 minuten is hij in onze armen op mijn borst vredig ingeslapen. Mijn moeder en mijn man hebben mij door de bevalling heen geholpen, daar ben ik ze ontzettend dankbaar voor! Helaas moest ik nog wel naar de OK omdat de placenta was blijven zitten, mijn man heeft nog 3 uren in spanning gezeten. Na de operatie hebben ze Sem ook bij ons op de kamer gezet voor de nacht. Wij hadden een mooie doek voor hem meegebracht met een knuffeldoekje en hij kreeg een speciaal wikkeldoekje van het ziekenhuis om, dit werd gemaakt door de zusters daar voor vroeggeboren kindjes. Ze hebben nog voet en handafdrukjes gemaakt voor ons voor later. Zo ontzettend mooi en emotioneel. Na een rustige nacht brak de volgende dag aan, aangezien Sem levend ter wereld was gekomen moest hij aangegeven worden bij de gemeente. Mijn man is samen met mijn moeder heen gegeaan, en ondanks dat we nog niks geregeld hadden omtrent de naam, hebben ze Sem wel de naam van mijn man gegeven. De hele ochtend is Sem nog bij ons geweest en hebben we hem nog mogen vasthouden. Heerlijk was dit! Tot 12 uur, toen werd hij opgehaald en is hij naar de patholoog gebracht.

Dit was een ontzettend moeilijk moment, wetende dat je je kind niet weer zal zien. Vreselijk, daar zit je dan, bevallen maar toch met lege handen.. dit wens je niemand toe!

Een zware periode brak aan voor ons,maar we hebben elkaar erdoor heen gesleept! Ik had het niet zonder mijn lieve man gered. Als aandenken van ons mannetje en als eerbetoon aan hem hebben wij allebei zijn naam, met voetjes en datum laten tatoeëren. Dit voelde als een afsluiting. Uit verdere onderzoeken is nooit iets gekomen, dus we hebben gewoon hele domme pech gehad!

Inmiddels zijn we weer zwanger, bijna 19 weken inmiddels, maar de spanning die je nu hebt gun je ook niemand. Genieten kan ik eigenlijk niet al probeer ik het wel.. Vrijdag hebben we de 20 weken echo.. fingers crossed!

Sorry voor mijn lange verhaal, maar dit is de 1e keer dat ik het van me afschrijf. En het voelt best goed..Ik hoop voor iedereen een voorspoedige zwangerschap gewenst. En doe waar je je goed bij voelt, en niet wat anderen willen zien :)

♥♥♥