Stront aan de knikker

Het gebeurt me tegenwoordig dagelijks. Kom ik thuis stinkt het naar stront. Soms is mijn speurneus zo goed dat ik het tijdens het lopen al ontdek maar meestal kom ik er thuis pas achter. Er zit dan poep op de deurmat en als ik pech heb ook in de woonkamer. Poep in de garage want daar staat de kinderwagen en poep op het schoenen rek. Gelukkig hebben wij thuis zelf wel altijd onze schoenen uit. Ik moet er niet aan denken dat Benthe per ongeluk met poep onder haar schoen op de bank klimt en dat die onder de godvergeten stront komt te zitten.

Ik hou van wandelen. Ik doe zoveel mogelijk lopend óók als het buiten koud is. Mijn kinderen vinden het heerlijk want ze zitten of liggen altijd als een koningin in de wagen. Nou ja bijna altijd. Soms komt er even een huilbuitje maar als het zeuren dan niet op houd heeft mama nog een koekje mee en dan is altijd alles weer goed. Verder heb ik uiteraard ook de hoognodige zaken mee zoals de speen, tuttendoekje, luier, billendoekjes, bekertje drinken en wat geld want stel je voor dat ik met mijn wagen vast kom te zitten in de modder (of in een hoop stront) kan ik in ieder geval het eerste uur overleven zonder gejank.

Het valt mij op dat zodra het buiten wat kouder wordt  hondeneigenaren helemaal niet meer de moeite nemen om de uitwerpselen van hun geliefde doggy even op te ruimen. Het wordt al vaak niet opgeruimd maar het lijkt de laatste weken wel héél erg extreem. Of ik heb enorme pech. Laatst liep ik met Benthe naar het winkelcentrum over de stoep. We kwamen thuis en onder haar mooie lieve kleine schoentje zat een berg stront. Kan gebeuren. Misschien heb ik even niet goed opgelet en is ze in het gras gaan staan. Sindsdien heb ik bijna dagelijks dat ik thuiskom en dat ik ergens poep ontdek. Vaak zijn één van de vier wielen van mijn wagen vies en soms zelfs meerdere. Mijn schoenen zijn ook vaak de lul. Mijn nieuwe hardloopschoenen heb ik welgeteld al drie keer aangehad en al die keren zat er stront onder. De laatste keer van voor naar achter. Ik ben er vol in gaan staan. Toen ik het ontdekte kon ik bijna voor me halen wat voor geluid dat moest hebben gemaakt. Gelukkig had ik mijn Ipod aan. Het was duidelijk een verse hoop; het was nog zacht, stonk erover en de warme sappen hadden een weg gevonden in het profiel van mijn zool. Weg hardloop motivatie.

Gister betrapte ik mezelf erop tijdens mijn ronde in het streekbos dat ik alleen nog maar naar de grond kijk. Bang om in de poep te trappen. Alsof je lekker kunt wandelen door alleen maar naar de grond te kijken en te denken aan poep terwijl er zoveel moois om je heen te zien is. Ik besloot me erover heen te zetten en gooide mijn neus in de lucht. Met opgeheven hoofd liep ik verder het streekbos in om trots als een pauw zonder stront terug te keren naar huis. Bijna thuis gekomen was het helaas weer raak. Nu in een andere variant. Flats. Dit keer vloog er een klodder witte meeuwenpoep tegen mijn rechter wang. Ik kijk in de lucht. Geen vogel te zien. Alsof iemand een spelletje met me speelt. Misschien verbeeld ik het me dus ik voel nogmaals. Op mijn wang druipt echt natte witte vogelenkak.

Ik heb over duidelijk pech. Tóch vind ik niet dat ik het helemaal aan mijn lot over moet laten en doe daarom een oproep aan alle hondeneigenaren. Ruim alstublieft de poep netjes op. Neem een zakje mee en gooi het in de prullenbak. Een kleine moeite waar u heel veel mensen blij mee maakt. Wij houden wel van uw hond maar niet van zijn stront!