Hoi lady's..
Gister was het dan zover, de 20-weken echo van ons 3e zoontje.
Toch wat zenuwachtig, maar ook weer enthousiast wordt je wakker.
Veel te vroeg, dus even uitgebreid gedoucht, klaar gemaakt, en tas voor de oudste klaar gemaakt.
Kort daarna kwame manlief en kids ook beneden, nog even eten en drinken, tanden poetsen en weg om eerst de oudste naar school te brengen en vervolgens de jongste naar oma, en om half 9 hadden we dan de afspraak voor de 20 weken echo.
We waren ruim op tijd, en konden direct al binnenkomen. Eerst wat kleine dingen doorgenomen en toen kon ik gaan liggen.
Mw was alleen ineens wat onzeker, stressig en was wat aan het klungelen, waarop ze zei; sorry ik werk nooit met zo'n echo apparaat en weet niet echt hoe alles werkt en hoe ik het goed in beeld krijg..
Hmm oké, handig bij het maken van een 20 weken echo dacht ik bij mijzelf.
Vervolgens twijfelde ze steeds of ze nou alles de juiste benaming gaf.
'Dit zijn de niertjes, eh, toch? Ja dit zijn de niertjes'.
Dat geeft ja al een wat minder gevoel. Maar goed het was verder een lief mens, iedereen kan eens wat onzeker zijn..
Alles was verder goed met ons mannetje.
Tot ze bjj het laatste kwam, het hartje.
Hier had ze weer twijfels.
Ze zag een verdikte wand van de rechterhartkamer.
Maar toen begon het weer, ja ik weet niet of dit zo is, misschien komt het wel omdat ik rechts niet goed in beeld krijg omdat ik het apparaat niet ken, of misschien is het schaduw..
Maar toch zijn we nu naar huis gegaan met een dubbel en vervelend gevoel.. Angstig, verdrietig, en nu wachten op een oproep.
Allemaal vragen! Heeft ze het nu goed gezien? Of is er echt niets? Als er wel wat is, wat kan het zijn en is het ernstig?
Plus de vragen.. Heeft ze de rest wel goed gezien.. Gezien ze zo onzeker was met dat apparaat..
Ik hoop op een snelle oproep, en snel duidelijkheid..
reacties (0)