Vanavond zit ik niet zo lekker in mijn vel. Ik ben heel gelukkig met mijn twee schatjes, maar nu de intake dichterbij komt maalt er vanalles in mijn hoofd. Het varieert van spanning, zou het ons nog eens gegunt zijn, doen we er wel verstandkg aan of doorbrwken we de band tussen onze dochter en zoon, hoe passen straks autostoeltjes in de auto, hoe 'verdelen' we de kids wie wie in de gaten houdt en al dit soort vragen van praktische aard. Vanavond is de vraag anders. Opeens kwam in me op 'wat als...'. Wat als mijn man inmiddels wel zaad heeft in zijn ejaculaat. Kan dat uberhaupt na zo vaak een negatieve uitkomst. kan het zijn dat onze nachtmerrie opeens voorbij is en kan het zijn dan we wel ki djes (biologisch) van ons twee kunnen krijgen? Toen is vastgesteld dat er geen obstructie zit, maar dat hij erfelijk belast is en daardoor geen zaad aanmaakt. Zijn broertje verwacht nu met ons schoonzusje hun eerste kindje, gewoon zomaar. gewoon spontaan, gewoon zonder medische hulp. Maar hoe dan?!? Bij mijn man is erfelijkheid vastgesteld als oorzaak, maar is dit wel zo? Of was het toentertijd domme pech, verkeerde momenten van testen en misschien ligt nu alles anders. Moeten we het toch nog laten testen, maar wat dan? twee kinderen van een donor, net zo eigen en dan een derde 'echt' van ons samen? Ik wil spontaan zwanger raken, ik wil na een liefdevolle avond in zijn armen in slaap vallen en twee weken later het geluk voelen van zwanger zijn. Ik wil per ongeluk zwanger raken, ik wil, ik wil, ik wil. En kndertussen weet ik ook wel hoe enorm we boffen met onze twee wereldwondertjes, maar dat verlangen. Ik heb na al die jaren alles gewoon nog niet verwerkt. Ik heb het totaal niet verwerkt en soms raap ik mezelf bij elkaar en gaan we weer door met het blije en positieve gezin uithangen en een ander moment stort ik ineen en verlang ik zou naar wat wij niet kunnen en verlang ik zo naar de kans om na een goede vrijpartij zwanger te kunnen raken.
reacties (0)