Bevalling van Mikayla

Afgelopen week zouden de 40 weken in gaan. Op woensdag had ik een heel naar gesprek gehad met een gynaecoloog over evt. Inleiding I.v.m. Aanhoudende bovenbuikse pijnen, meneer zei nog net niet dat ik me niet moest aanstellen en dat hij wel vond dat ik met deze klachten makkelijk tot 42 weken kon doorlopen! Toen stoere mijn wereld even in, stel je eens voor.... 10 weken lang pijn aan de bovenkant van je baarmoeder en onder je ribben, pijn die constant aanwezig is, aantal opnames gehad omdat ze verdenken van zwangerschapsvergifteging maar elke keer komen de Lb uitslagen gewoon positief terug... Ik stortte even in en kreeg gelukkig op vrijdag 29/12 op 40 weken nog een extra afspraak bij mijn eigen gyn die speciaal een plaats voor me had vrij gemaakt. Intussen (2dagen) was de pijn zo ondraaglijk dat ik al niet meer sliep, kon staan/liggen/lopen/zitten. Bij binnenkomst heeft ze meteen gekeken hoe die kleine ervoor lag, hoeveel cm ontsluiting ik al had (3cm al!!!) en vroeg me waarom ik zo bedrukt keek. Hele voorval uitgelegd van woensdag bij de andere gyn en meteen pleegde ze een telefoontje naar boven, ik zou meteen die dag worden ingeleid!! Oké, die zagen we niet aankomen, we hoopten erop maar wauw wat een topvrouw! Om 1 uur lag ik op de afdeling en werden mijn vliezen gebroken en werd er gestart met wee opwekkers. Om 2 uur werd de ruggeprik geplaatst en om half 3 lag ik op de verloskamer! Showtime :D op de monitor kon ik mijn weeen volgen, deze voelde ik totaal niet, elke 2 uur werd gecontroleerd op hoeveel ontsluiting ik zag en om 7 uur was dit al 9cm!!! De ruggeprik werd langzaam aan afgebouwd en om half 9 mocht ik geheel op eigen kracht beginnen met persen. Het verliep ik het begin allemaal erg vlot, totdat de kleine het bochtje bij mijn schaambeen moest maken, ze kwam er niet langs en schoot steeds terug. Verloskundige nr 1 begon op mijn buik te duwen om die kleine een extra setje te geven maar toen kwam probleem nr 1 naar boven... Mijn buikspieren (ja de rechte...) die zijn in takt gebleven, heel klein beetje geweken van elkaar maar totaal niet verslapt zoals het bij een normale zwangerschap hoort. Het drukken had pas nut toen verloskundige nr 2 erbij kwam staan drukken want ik raakte een beetje al mijn energie kwijt. Toen kwam het volgende probleem, ze kwam niet door mijn bekkenbodem heen, ook die spieren deden nog gewoon hun eigen taak (verweekt waren ze niet in ieder geval!). Toen kwam verpleegster nr 3 erbij om vervolgens ook op mijn buik te gaan duwen en om 21.27 uur zag Mikayla het levenslicht! Ik heb een hele kleine knip gehad want die kleine bleek iets groter te zijn ook nog! Voor wie onze zwangerschap gevolgd heeft weet dat ik medisch ben verklaard omdat ze te klein was, we moesten ook maar rekening houden met een dismatuur kindje bij de geboorte. Schoon aan de haak weegt ze 3470 gram en ze is 49 cm lang!!! De placenta werd 10 minuten later geboren en daarna kreeg ik een aantal hechtingen voor de knip die gezet was. Ik zie de bevalling niet als traumatisch terwijl de verloskundige een aantal keer had aangegeven dat dit een erg heftige bevalling was! Ehm oké, ik was alleen maar verrast dat mijn spieren zo sterk zijn gebleven mijn hele zwangerschap! Hee veel antwoorden komen hiermee boven tafel met de klachten die ik had (ja had! Want buiten de spierpijn die ze van het drukken op mijn buik hebben achter gelaten heb ik geen bovenbuikse pijnen meer!). We hebben een nachtje in het ziekenhuis geslapen en zijn gisterochtend ontslagen! Ik ben verliefd op die kleine meid! Ze doet het onwijs goed en kijkt zo wijs uit haar oogjes! Terwijl ik dit schrijf ligt ze heerlijk tegen me aan te snoozen van de laatste borstvoeding die ze heeft gehad (lukte in 1 keer!!). Ik kijk terug op 9 maanden ellende (in mijn zwangerschap) en nu kan het echte genieten beginnen! <3