Ik ben bang

Al een paar dagen is hij aanwezig. Eerst probeerde ik het nog te negeren, doen alsof hij niet bestaat. Maar ik kan die knoop in mijn maag niet langer ontkennen. Hij zit er en ik ben bang dat het alleen nog maar erger gaat worden. Ik zie vreselijk op tegen het hele medische gebeuren. En het komt ook zo dichtbij ineens.

Vorige maand bezocht ik mijn huisarts voor de doorverwijzing naar het ziekenhuis. Vastberaden maakte ik de afspraak. Het zelf-proberen was klaar nu. Het is niet gelukt binnen een jaar zwanger te worden, tot ons grote verdriet. Maar hulpeloos en onzeker afwachten had ik geen zin meer in. Ik wilde duidelijkheid, liever gisteren dan vandaag. De huisarts vertelde mij dat de wachttijd bij ons ziekenhuis maar acht dagen was en gaf mij meteen de verwijzing mee. Ik kon zelf bellen voor de intake.

Twee dagen lang lag het verwijsbriefje mij aan te staren vanaf de keukentafel. Ik wilde heus bellen, maar iets hield mij tegen. In mijn hoofd bedacht ik smoesjes: ‘ik kan niet op het werk bellen, daarvoor is het te privé’ of ‘ik kan niet bellen met zoonlief in de buurt, die gaat geheid aandacht vragen’.

Maar ik hoefde niet eens te bellen. Blijkbaar had de huisarts mij digitaal al aangemeld. Binnen twee werkdagen lag er een dikke envelop op de mat. Een intakeformulier en een paar vragenlijsten van het ziekenhuis. Even invullen, opsturen en klaar. Samen met mijn man vulde ik alles keurig in. Dezelfde dag deed ik het weer op de bus, dan was dat maar klaar.

Drie jaar geleden duurde het nog zo’n 6-7 weken tot aan de afspraak. Genoeg tijd om je mentaal voor te bereiden of om je zenuwachtig te maken. Deze keer zijn ze veel vlotter. Nog geen drie dagen na het opsturen van de formulieren ontvingen wij al de data voor het intakegesprek en het gesprek met de uitslagen. Vrijdag 16 december mogen wij komen. Ik krijg dan een echo en lichamelijk onderzoek, mijn man mag dan zijn goedje inleveren. En op de 30e worden alle uitslagen besproken en een eventueel plan van aanpak geschetst.

Sindsdien ben ik behoorlijk nerveus. Het huilen staat mij nader dan het lachen. Het komt zo dichtbij en ik vind het zo spannend en eng. Ik ben bang voor vervelende onderzoeken. Wat nu als het aan mij ligt? Moet ik ook zo’n enge HSG ondergaan? Wat nu als dat heel veel pijn doet? En wat als het aan mijn man ligt? Wordt IVF of ICSI dan onze volgende stap? Wil ik dat? Doet dat niet heel veel pijn, zo’n punctie? Het feit dat ik een trauma heb overgehouden aan de bevalling helpt daar niet bij. Tegenwoordig word ik ontzettend zenuwachtig voor elke medische behandeling. Zelfs een bezoekje aan de tandarts bezorgt mij klamme handjes en hartkloppingen.

Met de afspraak in het ziekenhuis voor de deur komt ook steeds meer het besef dat ik mijn gevoelens te lang heb weggestopt. Ik ken dat niet zo van mijzelf. Voor de komst van ons eerste kindje kon ik heel goed mijn emoties – thuis weliswaar – tonen. Dan huilde ik gewoon even flink en dan kon ik weer door. Maar sinds de bevalling en de ziekte die ik daarna kreeg, ben ik emotioneel op slot gegaan. ‘Niet lullen, maar poetsen’, zo’n instelling. Gewoon, doorgaan. That’s life. Maar nu brokkelt die zorgvuldig opgebouwde muur steeds een beetje meer af. Af en toe voel ik een vlaag van pijn, gemis, verdriet. Af en toe streelt het verdriet mijn hart en kietelt het mijn ziel. Alsof het wil zeggen: kiekeboe, hier ben ik! Wegrennen heeft geen zin meer. Ik weet dat ik erdoorheen moet. Ik weet dat ik het moet toelaten, omdat die brok in mijn keel en die knoop in mijn maag steeds groter worden.

Ik ben bang. Bang voor alle onderzoeken. Bang voor de medische malle molen en wat dit met mij en mijn man kan doen. Bang voor pijn. Ik ben bang dat er niets gevonden gaat worden en wij weer naar huis gestuurd worden. Ik ben bang dat er wel iets gevonden gaat worden, waardoor wij een beslissing moeten nemen over eventuele behandelingen. Ik ben zo verschrikkelijk bang dat natuurlijk zwanger worden niet meer lukt. Ik ben zo verschrikkelijk bang dat er geen tweede kindje komt…

Lief ongeboren kindje,

Weet dat ik al heel lang klaar voor je ben. Mijn moederhart verlangt zo vurig naar je. Heel soms denk ik dat ik je aanwezigheid al kan voelen. Als een droom die zo echt aanvoelt dat je na het ontwaken even twijfelt over fictie en feiten. Soms kijk ik naar het kleine slaapkamertje en dan fantaseer ik over jou en dan zie ik al helemaal voor mij hoe je kamertje eruit ziet. Soms, als je grote broer druk aan het spelen is, zie ik voor me hoe jij met je pamperkontje kirrend en lachend op het boxkleed ernaast ligt. Ik fantaseer soms over je kleine bolletje, hoe ik daaraan ruik en je zoete babygeur opsnuif. Soms, als wij met z’n drieën in de auto zitten, beeld ik mij in dat jij op die lege plek achterin zit. Lief kindje, weet dat wij klaar zijn voor jou. Ik hoop je snel te ontmoeten.

Liefs,

Mama