Bevallingsverhaal deel II

Zoals ik in mijn vorige blog schreef kwam onze zoon na een vrij makkelijke en rustige bevalling ter wereld. Precies 41 weken was ik. En hij was gezond en perfect, 3725gr en 53cm.

De midwives vulden papierwerk in, en mijn man en ik bewonderden het kleine mannetje. Na een minuut of 20, denk ik, was de placenta er nog niet en werd er wat aan de koord getrokken en mijn buik gemasseerd. Ze vroegen me ook wat rechterop te gaan zitten zodat de zwaartekracht zijn werk kon doen. Ik was net bevallen en voelde me behoorlijk beurs, slap en gevoelloos, maar met een beetje hulp van het electrische bed kwam ik nog behoorlijk overeind. Al snel kwam de placenta. De midwives waren zichtbaar opgelucht en ik kon weer liggen met onze zoon.

Omdat we nog geen naam gekozen hadden (dat was er een beetje bij ingeschoten de laatste paar heftige weken) kozen we zo net na de bevalling zijn naam. De tweede naam stond al vast, dat is mijn vaders naam geworden.

Ongeveer 3 kwartier na de geboorte van de placenta voelde de midwive toch weer veel stolsels in mijn baarmoeder. Ik bloedde wel een beetje, maar niet heel erg. Totdat ze dus op mijn buik duwde, en daar kwamen de stolsels en bloed. Ze vonden nog wat placentaresten en probeerden die te verwijderen met een tang. Na weer geduw op mijn buik (au!) besloten ze de gynaecoloog erbij te halen. Ik had 'mazzel' dat ze er was, ik ben bevallen in een streekziekenhuis waar gynaecologen wel altijd oproepbaar zijn, maar niet altijd in het ziekenhuis. De gyn was er voor een andere bevalling en kon wel even bij mij komen kijken.

En ja hoor, net als bij mijn eerste bevalling moesten de resten manueel worden verwijderd. Omdat ik geen verdoving had, hebben ze nog even overlegd. In principe doen ze deze ingreep onder volledige narcose, of als je een ruggenprik hebt gehad. Maar dan zou ik naar de OR moeten. Ik kreeg lachgas en we zouden het zo proberen. De ingreep duurt maar kort, maar man, wat deed het pijn. Geef mij nog maar een bevalling...het duurde inderdaad maar een minuut of 3, en de gynaecologe bleef maar 'sorry' zeggen (al staan Canadezen daar wel om bekend). Ze heeft nog heel wat stukken vliezen verwijderd en daarna was het bloeden zo goed als over. Ik kreeg oxytocine in mijn infuus die ze voor de zekerheid al hadden geprikt. En vocht. Al snel kreeg ik ook paracetamol en ibuprofen tegen de pijn in mijn buik.

Al met al was ik weer 1,5l bloed verloren. Ik voelde me zwak en koud, maar begon ook honger te krijgen. Mijn man ging wat te eten voor me halen. Ik was heel blij en opgelucht dat de bevalling over was. Mijn zoontje lag heerlijk rustig bij me.

Om 1 uur kwamen mijn dochter en moeder. Grote zus was supertrots, oma natuurlijk ook, maar het was ook erg emotioneel. We hadden ze nog niet verteld dat het een jongetje was, dat mochten ze zelf raden in het ziekenhuis. Mijn moeder was ook zichtbaar ontdaan toen we zijn naam vertelden.

Ik moest nog een nachtje in het ziekenhuis blijven vanwege het bloedverlies. De familie kwam 's avonds voor het eten nog een keer kijken, en mijn man kwam rond 8 uur nog even. De kleine man deed t heel goed, aanhappen ging best goed. Toch gaat alles makkelijker de tweede keer. Ik mocht even douchen, al ging dat niet makkelijk met mijn infuus en algehele slapte. Ik was wel heel blij met mijn schone bed en heerlijke eten van t ziekenhuis. 's Nachts werd ik nog een paar keer wakker gemaakt om mijn temperatuur en hartslag te meten. Gelukkig ging alles goed met baby en mij en mochten we de volgende ochtend naar huis.