Bevallingsverhaal

Mijn zoontje is alweer bijna even lang buiten als dat hij in mijn buik was...maar hier alsnog ons bevallingsverhaal.

De zwangerschap zelf verliep heel goed. Niet veel kwaaltjes, weinig last van misselijkheid. Ik kwam niet teveel aan, ook niet te weinig. Buik groeide volgens het boekje. Allemaal heel gewoon dus.
Wat niet zo gewoon was, waren de omstandigheden. We woonden in Amerika en zouden nu dat ik zwanger was wel heel graag terug naar Canada willen. En daarvoor moest nog heel veel geregeld worden.
Met 29 weken verhuisde ik met onze dochter, mijn man bleef nog 4 weken in de US. Voor de zekerheid had ik hier dus een aantal vriendinnen 'paraat' staan voor het geval dat.
Gelukkig kon ik hier in Canada nog terecht bij de midwives. Het is hier gebruikelijk om bij een OB/GYN gecontroleerd te worden, en er is schaarste aan midwives. Ik stond al op de wachtlijst en er was dus gelukkig een plekje voor mij.
Alles leek goed te gaan...verhuizing/emigratie bijna rond, man had vaste baan gevonden in Canada, midwife gevonden, en mijn ouders hadden tickets geboekt om de laatste weken zwangerschap en eerste weken met baby te helpen.
De zwangerschap liep ook perfect, op een licht positieve glucosetest na. Na een tweede test bleek ik geen zwangerschapsdiabetis te hebben.
Ik was 35 weken en er klaar voor. Het was wachten op de bevalling. Mijn dochter kwam spontaan met 39 weken, het zou vast niet lang meer duren.

En toen gebeurde het ondenkbare...

Mijn vader werd plotseling heel ernstig ziek en kwam te overlijden.
Ik was 36 weken zwanger. Ik kon niet meer vliegen. Ik zat vast. Mijn hele lijf deed pijn van verdriet. Mijn familie was aan de andere kant van de oceaan.
Het waren onwerkelijke dagen. Onwerkelijke weken. Het kleine mensje in mij zou nooit zijn opa leren kennen.

En toch moet je door.

Mijn moeder besloot toch te komen. Op de dag van de uitvaart hadden ze eigenlijk hun koffers moeten inpakken omdat ze 2 dagen later zouden vliegen.
Nu kwam ze alleen, 10 dagen later. Ik was ruim 38 weken. De baby zat nog in mijn buik.
En daar bleef hij ook. Wat niemand had verwacht.
40 weken, nog geen baby.
Gestript met 40.3, 1-2cm ontsluiting. Geen baby.
Op 41 weken, zaterdagochtend, zou ik een echo krijgen om te zien of alles goed ging daarbinnen.
Die afspraak hebben we niet gehaald. Zaterdagochtend heel vroeg, zo rond 3 uur werd ik wakker met wat krampen.
Ik kon niet meer slapen en ging uit bed. Beetje gerommeld, beetje netflixen. Om 5 uur maakte ik mijn man wakker, de weeen kwamen vrij regelmatig, maar het was allemaal goed te doen. Manlief ging de auto controleren (?!?) Olie checken, banden oppompen, vluchttas erin zetten.
Om 6 uur ging ik douchen, ik wilde graag in bad bevallen, net als de vorige keer. Dat was goed bevallen. Maar ik dacht dat t nu nog wat te vroeg was.
Iets voor 7 belden we de midwife. Ze wilde me zelf spreken en dacht aan mij te horen dat t goed ging en dat we nog wel even hadden. Als het erger werd zou ik weer bellen. Inmiddels dronken mijn man en moeder lekker een kopje koffie in de tuin, en liep ik buiten rond. Dochter keek t . Het was allemaal herl rustig. De weeen waren mooi in kracht oplopend en aflopend en ik had tussendoor tijd om te kletsen en wat te rusten.
Kwart voor 8 toch weer de midwife gebeld. Het werd pijnlijk en ik wilde naar het ziekenhuis. Omdat ik bij mijn dochter ruim 1.5l bloed was verloren en ze placentaresten manueel hebben moeten verwijderen, zou ik nu weer in het ziekenhuis bevallen. Ze zouden vast een infuus aanleggen om voorbereid te zijn.
Om kwart over 8 waren we in het ziekenhuis. Wat een vreselijke autorit. Ook strompelde ik echt als een vrouw die aan het bevallen is het ziekenhuis binnen. Bij elke wee stoppen, op adem komen en weer verder strompelen. En dan moet je je ook nog officieel aanmelden. Ik was blij dat ik in de verloskamer was.
De midwife kwam niet veel later. Ze constateerde ruim 8cm ontsluiting en was verbaasd dat ik nog steeds zo kalm was. Ik zat op handen en knieen weeen op te vangen terwijl zij het papierwerk deed. Heel opgewekt, dit zou niet lang meer duren. De tweede midwife kwam binnen en ik kreeg 'the urge to push' zoals ze dat zo mooi zeggen.
Even later braken spontaan de vliezen. Het vruchtwater had helaas meconium, maar verder ging alles goed. Er kwam een extra specialist bij die eventueel kon ingrijpen als de baby niet goed zou ademen.
Ik ben dus geen ster in persen...volledige ontsluiting en ik was blij dat ik van die pijnlijke weeen af was. Persweeen voelen dan best fijn.
Ik moest anders gaan liggen om de baby meer ruimte te geven. Bij elke perswee kreeg ik kramp in mijn been. En, man wat brandde dat hoofdje. Dat had ik nooit gevoeld de vorige keer in het water.
Na 1 uur persen was hij daar dan. Onze ZOON. We wisten niet wat het zou zijn.
Hij kwam heerlijk meteen op mijn borst. Hij huilde eventjes. Alles was goed. Al snel dronk hij ook goed uit mijn borst. En hup, spuit in mijn been om de placenta snel geboren te laten worden.
De eerste fotootjes snel gemaakt en gestuurd naar een trotse oma en zus. Ik hoefde niet eens gehecht te worden.