Ronde 20..

Ja daar zitten we dan, weer een ronde verder.
Inmiddels zijn er in 2 maanden tijd 3 vriendinnen van me zwanger geworden.
En ja dat vind ik echt heel moeilijk.
Voor de buiten wereld niet, nee ik ben heel positief en vastberaden dat wij ook snel een kindje krijgen.
Helaas vanbinnen voel ik dat helemaal niet. Ik voel me een mislukking, dat me lichaam me in de steek laat.
Afgelopen zaterdag uit eten met onze vrienden en ja de hele avond babypraat natuurlijk. En het is echt niet dat ik het andere niet gun.
Maar 20 maanden... het is zo lang. Elke keer als mensen beginnen met hun 'laat het los' verhaal ik ken iemand dit blablabla, dat schiet meteen bij mij in het verkeerde keelgat.
Hoelanger dit duurt hoe moeilijker ik het kan loslaten? Ben ik het zat? ja! Ben ik inmiddels de hoop verloren? ja! Ben ik vertrouwen in me lichaam kwijt? Zeker weten ja! Maar toch diep vanbinnen wil je een wonder... maar die komt niet..

Ja naar de buitenwereld ben ik heel positief maar hier kan ik zeggen hoe ik me echt voel. Ik heb wel veel steun aan me partner en me zoontje. Gisteren moest ik huilen en Jason kwam naar me toe: waarom huil je mama? Niet huilen en die knuffelde me. Dat doet me dan zo goed. Ik wil liever niet huilen waar hij bij is maar soms kan ik het niet inhouden.
En nu is me collega weer zwanger. Weer moet ik iemand feliciteren.. weer het verhaal nou we waren echt net bezig zo snel.. bah ik klink echt zo verbitterd en zo ben ik normaal helemaal niet. Maar wanneer zijn wij nou aan de beurt.

20 maart weer naar het ziekenhuis en als we niet geholpen worden gaan we naar een privekliniek in Polen waar vrienden van ons ook geweest zijn.

Sorry voor m'n klaagblog ik hoef geen rot reacties of iets. Ik schrijf dit voor mezelf want hier is de enige plek waar ik me gevoel kan uiten.