Ervaren als heftig
Hoi iedereen!
Ik wil dit toch even van me afschrijven en vragen of er meerdere vrouwen zijn die misschien (bijna) hetzelfde hebben ervaren.
12-8 ben ik eindelijk met 40+5 bevallen na een lange aanloop te hebben gehad! Ik denk dat we zeker wel 20x ziekenhuis in en uit zijn gerend. Heb door een blaasontsteking hele heftige weeën gehad zonder dat er iets gebeurde. Bleef ook heel lang op 2cm zitten en zat er helemaal door heen! 11-8 gingen we weer het ziekenhuis in dat was overdag en we mochten na 30min aan de ctg weer naar huis. S avonds toch weer gebeld en we moesten weer komen omdat ze me toch even wilde zien. Toen kreeg ik een keus of we mochten weer naar huis of ik zou een prik in mijn been krijgen en een nacht in het ziekenhuis slapen in de hoop dat ik de volgende ochtend 1cm meer ontsluiting zou hebben dan zouden ze mijn vliezen breken en op die manier de bevalling op te wekken. Gekozen voor een nacht in het ziekenhuis te blijven. Vrijdag ochtend 12-8 rond 11u werden we toch weer naar huis gestuurd door een andere vk. Die wist ook niets van het water breken en zei dat het erg druk was en er geen plek was om mij daar te houden en de bevalling op te wekken dus met 2cm werden we weer naar huis gestuurd. Eigenlijk meteen al werden de weeën heftiger en kwamen ze sneller op elkaar. Maar we waren naar huis gestuurd dus liepen beneden in het ziekenhuis. Daar vroeg iemand mij of het wel goed ging en of we wel de goede kant op gingen. Dus antwoorden we met ja we zijn naar huis gestuurd maar je hebt weeën zei ze nog. Ja dat klopt maar met 2cm kunnen ze niet veel doen Helaas! Nou meis gewoon straks weer bellen zei ze nog. Dus wij naar huis ong om kwart voor 12 eindelijk thuis. Ik ben nog de was gaan doen ophangen en opvouwen om mijn gedachte ergens anders op te focussen. Ondertussen de weeën opvangen en met een app samen met mijn man alles getimed. Ze duurde nu gemiddeld een minuut en er zat ong 2/3 min tussen. Ik wilde niet weer het ziekenhuis bellen was bang om weer met 2cm naar huis gestuurd te worden ondertussen had ik zowel buik als been weeën. Ik ging nog naar de wc en liep naar de bank om te gaan zitten. Toen ik wilde gaan zitten voelde ik dat mijn broek een beetje nat was die trok ik dus uit en rook eraan. Naar mijn idee was dit urine en dacht ik er verder niet bij na. Mijn man en mijn moeder zeiden beide dat ik moest bellen maar ik was eigenwijs en bang en wilde/durfde dat niet. (Puur omdat ik niet weer naar huis gestuurd wilde worden) 14.05 belde mijn man toch het ziekenhuis en we mochten weer komen. Ik moest met een boterhamzakje proberen wat vocht op te vangen. Ik zat ondertussen met tranen in mijn ogen in de auto naar t ziekenhuis niet echt van pijn meer van frustratie en angst. Aangekomen bij het ziekenhuis garage ik echt in tranen uit ging in een rolstoel zitten en werd naar boven geduwd door mijn mannetje. Daar aangekomen werd er door een van de bekende zusters gevraagd wat er was en ik vertelde mijn angst en dat ik er gewoon echt even goed doorheen zat. Van half3 tot 3u weer aan die stomme ctg scan en weeën proberen op te vangen toen eindelijk de vk weer kwam kijken. Ze voelde en zegt oh wat grappig ik kan heel goed voelen dat een vlies wel gebroken is en de ander niet. Ze zegt je hebt nu 6cm ontsluiting. Ik keek mijn man aan en begon te huilen van opluchting. Ik zei nog tegen de vk hoe bang ik was weer met maar 2cm ontsluiting naar huis gestuurd te worden en hoe opgelucht ik was met dit nieuws! Ze zei nee hoor je gaat gewoon vandaag nog bevallen. Dus daar gingen we dan op naar de verloskamer! Half 4 lag ik daar dan eindelijk om 4u mijn moeder nog te appt ivm de fotocamera die we mochten lenen die zou ze rond half 6 als mijn vader thuis was komen brengen. Half 5 heeft de vk nog gevoeld nog steeds 6cm maar dat was niet erg we waren over de helft dat laatste kleine stukje redden we ook! 3kwartier later kwart over 5 kon ik de weeën niet meer liggend op vangen dus wilde ik op mijn knieën gaan zitten. Op t moment dat ik draaide kreeg ik een wee en ik kon niet meer bewegen mijn man gezegd dat ik niet goed zat en hulp nodig had hij duwde me omhoog en ik riep dat hij moest bellen. Dat ging niet omdat hij mij ondersteunde dus gewacht tot de wee over was en gelijk gebeld. Ik ben naast het bed gaan staan en kreeg weer een wee. Ik zei tegen mijn man dat ze snel moest komen omdat ze eruit kwam en wel nu! De zuster zei nog dat ik rustig moest blijven en dat de vk eraan kwam. Ze hadden net wisseling van dienst gehad dus er kwam iemand binnen die zich wilde voorstellen. Het enigste wat ik dacht was laat dat maar zitten en voel! Ik ging liggen en ze voelde op dat moment brak met enorme kracht mijn water ik zeg oh ja daar gaat mijn water en ik kreeg een flinke perswee die ik niet tegen kon houden. Mijn hele lichaam was aan het persen en ik vocht om dat tegen te houden. Ik raakte ook in paniek omdat ik bang was nog niet op 10cm te zitten en dus nog niet mocht persen. Toen de wee wegzakte hoorde ik in de verte ja je mag mee persen je bent zover. En alle spullen werden klaar gezet met een bloedgang! Dit was om 17.19. 3x persen 2min later lag daar dan ons kleine meisje op mijn borst. Vooral dit laatste stukje heb ik ervaren als erg heftig de paniek was nog niet weg of ons prinsesje was er al. Het ging ineens zo snel dat ik amper de tijd heb gehad om te beseffen wat er nou gebeurde en nu achteraf komen er steeds weer kleine dingetjes boven en zit ik weer met tranen in mijn ogen. Tranen van geluk maar ook nog steeds een beetje van de paniek die ik toen voelde en soms weer even boven komt drijven. Kwart voor 6ong belde ik mijn moeder ik hoopte dat ze nog thuis was en mijn oudste dochter meteen mee zou kunnen nemen om haar zusje te ontmoeten. Ik klonk heel emotioneel en met tranen in mijn ogen en een brok in mijn keel vroeg ik waar ze was. In de lift zei ze dus ik vraag nog heel stom waar? In het ziekenhuis doe maar rustig ik kom eraan! (Mijn moeder dacht dat ik heel erg in paniek was en wilde me komen steunen) toen zei ik nog oh ik belde eigenlijk om te zeggen dat je de rest ook mee had moeten nemen! (Mijn oudste dochter, mijn zusje en mijn vader bedoelde ik daarmee) maar het kwartje viel nog steeds niet bij mijn moeder. Ze zei doe nou maar rustig ik ben er bijna! Toen zei ik mam! Er is niets aan de hand ze is er al! Dat kon mijn moeder nog niet zo goed geloven. Ze was eigenlijk net te laat met de fotocamera maar ik was blij dat ze er was. Gelijk mijn vader opgebeld en die kwam met mijn oudste en met mijn zusje meteen naar het ziekenhuis ondertussen waren ook mijn schoonmoeder en stiefzoon onderweg. Zit met tranen in mijn ogen te tikken en zie het als een filmpje weer voor mijn ogen. Al met al eigenlijk een hele makkelijke en snelle bevalling maar juist dat maakte het voor mij erg heftig! Zijn er vrouwen die ook zo snel bevallen zijn en dit ook als heftig ervaren hebben?
Ik wens iedereen die nog moet bevallen een hele fijne rest van de zwangerschap en een mooie bevalling toe!
Veel liefs, Mel
reacties (0)