Vandaag de dag ben ik 21 weken en 2 dagen zwanger. De babykamer is zo goed als af en gaf mij tot gisteren een erg voldaan gevoel. Ook de geboortebedankjes zijn gekocht in vollop in de maak en ook hierop was/ ben ik zo ontzendend trots.
En gisteren was het dan ook eindelijk tijd voor onze 20 weken echo.. met een erg klein en bang hartje op weg naar de gyneacoloog, Ben je op 500 meter van de praktijk krijg je telefoon ' Hallo mevrouw, de gyneacologe is weggeroepen voor een dringende bevalling! Wij hebben U afspraak daarom verzet naar 20u deze avond, onze excuses voor het ongemak'. Het enige wat ik zeggen kon was 'oké, bedankt, tot deze avond!'. Eenmaal op de inhaakknop geduwt zakte de moed mij haast letterlijk tot in de schoenen. En het enige dat ik zelf kon bedenken was 'Ach komop , als jij moest bevallen zou je ook graag je eigen gyneacoloog erbij hebben hoor, doodnormaal dat zulk dingen gebeuren!'.
Allemaal goed en wel, maar we waren nu op onze bestemming op een groot half uurtje rijden van thuis en ik had reeds opvang gezocht voor mijn zoontje. Dus dan zulle we van de vrije tijd maar even een genietomentje maken, zo gezegt zo gedaan en dus met het mooie weer maar een terrasje uitgezocht. Een uurtje later ineens telefoon van mijn schoonvader met de vraag of we graag bij hen zouden mee eten.. 'komt dat even goed uit! je graag!' hoorde ik mijn man nog zeggen.
Een uur later zit je daar dan gezellig met zijn allen op tafel en 'hmmmm friet stoofvlees, heerlijk!' dat was zoooooooooooooooooooo lang geleden en toch, toch ging het eten mij niet zo goed af. De spanning voor de echo was zo groot, dat ik amper een hap over mijn lippen kreeg.
Tik tak tik tak... (ja want de tijd gaat traag als je moet wachten) eindelijk 19u45 en op naar de gyneacoloog. Eenmaal in de wachtzaal.. 1, 2, 3 ... oké nog 3 vrouwen voor mij.. oh wacht daar komt nummer 4 nog van het toilet. Goed, dus maar op het wachtbankje gaan zitten.. anderhalf uur later, was het eindelijk onze beurt.
'Hallo mevrouw, hoe gaat het met u? Heeft u ergens last van? Voelt u de baby goed schoppen? Hoe gaat het verder met u? Mijn excuses voor het lange wachten' en dan ..' we gaan eens kijken ,leg u maar in de stoel' en mijn hoofd schreeuwde binnenin luid en duidelijk 'EIN-DE-LIJK'.. Gel o de buik, apparaat op de buik, babytje te zien met de handjes voor het hoofdje en een mooi kloppend hartje en dan een oorverdovende stilte.. en vervolgens 'nu ja mevrouw, ik duw nogal hard en ik kan u zeggen dat de bovenlip in orde is en u kindje dus geen hazenlip zal hebben en ook het hartje functioneert goed.' MAAAR???? 'Ik kan echter een bepaalde structuur niet terug vinden in de hersentjes, alsook de voetjes en handjes en de niertjes krijg ik door de lighouding van de baby niet in beeld waardoor ik momenteel geen afwijkingen kan uitsluiten op alle gebieden' ( laat ons zeggen dat je hart dan even stopt) .. erg voorzichtig en stil rolden er enkel de woorden 'en wat nu?' over mijn lippen, nog nooit koste het zoveel moeite om zo weinig woorden uit te brengen.
'Ja mevrouw, nu ga ik u doorverwijzen naar een prof die gesprecialiseerd is in het maken van de 20 weken echo en het opsporen van afwijkingen. U kan morgen best het ziekenhuis bellen voor een afspraak zij gaan u goed verder helpen. Maak u niet te veel zorgen alles word gecontroleerd. Prettige avond nog mevrouw!'
De autorit naar huis duurde .. zo leek het wel .. een eeuwigheid. En eenmaal thuis kwamen de tranen en de grootste onzekerheid en alweer de vraag 'wat nu?'. We zijn toen maar snel onder de lakens gekropen in de veronderstelling dat slapen mij wel rust en troost zou bieden in mijn hoofd.. maar ook dat was niet het geval. De uren kropen voorbij en eenmaal in de ochtend kon het niet snel genoeg 9u zijn.
Om 9u dan maar even het ziekenhuis gebeld voor een afspraak bij de prof. Echter weer niet zo een leuk nieuws 'ja mevrouw, de eerstvolgende afspraak die wij u kunnen geven is 7 juni.' zonder te weten wat ik anders moest zeggen antwoorde ik maar 'oh, ja, is goed bedankt' en het enige dat volgde was 'In orde mevrouw, het staat er op, prettige dag nog!' tuut tuut tuut tuut tuut ....
en alweer de vraag ' en nu?'
reacties (0)