Ik had eerst jullie reacties gelezen, en het daarna dus pas gekeken.
Ik dacht oh jeetje ik ga hele heftige beelden zien.
De documentaire bestaat uit een paar vrouwen die praten over nare gedachten en gevoelens (en juist geen gevoelens te hebben) met betrekking tot hunzelf en hun kind(eren).
Om eerlijk te zijn schrok ik er niet van. Ik vond het helemaal niet zo heftig.
En kan ik ook best wel begrijpen, dat het ouderschap (of je nou moeder of vader bent) enorm zwaar kan vallen, zo zwaar dat je jezelf gek maakt met de vraag waar ben ik aan begonnen. Dit wil ik helemaal niet.
Zelf heb ik hier nooit een ervaring mee gehad richting me kind.
Wel een depressie richting mezelf (meer dan eens), daarom misschien dat ik hier zeer zeker niet van schrik.
Wel ben ik het eens met een reactie hieronder, dat ik denk dat de kind(eren) in kwestie, zeker wel wat te kort zijn gekomen, hoeveel dat is kan ik niet oordelen dat kan niemand, misschien hebben ze daardoor hechtings problemen of wat dan ook, wel opmerkelijk, dat de mannen die de partners/papas waren, zo goed hun vrouw steunde, ondanks dat je bijvoorbeeld ook eentje hoorde zeggen dat ie wel eens dacht aan weggaan, of een andere vrouw, en het toch niet doet, omdat ie beseft daar wordt deze situatie al helemaal niet beter van.
En de vaders in kwestie hebben enorm veel opgevangen waar de moeders te kort kwamen, dat was ook duidelijk te horen en te merken.
Ik denk, juist door dat deze kind(eren) zulke papa's hebben, dat ze misschien toch niet een giga breuk hebben opgelopen.
Vergeet niet, ondanks dit onderwerp etc, dat dit vaak in een "normale" situatie ook wel gebeurd, vooral vandaag de dag, is er voornamelijk 1 ouder die meer met de kinderen is dan de ander. Die dus meer liefde (soms moet) geven. Of dat nou de vader of de moeder is dat verschilt. En wat voor situatie dan ook toch gebeurd dit al heel erg vaak.
Mijn diepe respect naar de moeders die dit doormaken, of meegemaakt hebben, en ook vooral voor de partners, die zo veel steun bieden voor hun vrouw en kinderen en niet de "makkelijke" weg uitkiezen.
Veel respect voor de vrouwen die doorgaan ondanks de dagelijkse vreselijke gedachtens die ze hebben.
De beelden zelf zijn ook niet heftig.. Daar heb je zeker gelijk in.
Voor mij was het ontzettend heftig omdat zelf in de schoenen van die dames hebt gestaan...
Je kent het wel zo een klap in je gezicht idee op het moment dat je wederom beseft dat het echt echt een heel heftige periode is geweest. De herkenning en het verdriet dat je toen voelde komt keihard weer terug.
voor mij is het 6 jaar geleden.. Maar het is nog steeds een enorme belasting wanneer ik daaraan terug denkt..
Mijn zoontje heeft er zeker wel wat aan overgehouden ( geen idee of het daadwerkelijk daarvan is ) maar die heeft ontzettend veel moeite met hechting, mensen vertrouwen enz Hij woont ook bij papa... Onze scheiding heeft overigens niets te maken met de PPD
Mijn ex was mijn steun en toeverlaat... En heb nog steeds diep respect voor hem....
Ben hem nu aan het kijken.
Heb de uitzending gisteren teruggekeken na het lezen van jouw blog. Vreselijk voor de moeders. En vreselijk dapper van ze om dit alles zo te vertellen!
ik heb 5 min gezien en toen uitgedaan. vond het te heftig
Ik heb m ook gezien, maar ook halverwege uitgezet :(
Ik vond sommige stukjes ook erg heftig :(
Ik heb m een stuk gezien en uitgezet halverwege. Heb bij mn derde een PPD gehad, niet zo ernstig verlopen gelukkig als bij deze dames, maar zóveel herkenning. Kwam iets te dichtbij. Ik ga m een andere keer afkijken. Dit is de rauwe werkelijkheid, dit is inderdaad hoe het eruit ziet met een PPD.
ik vond het heel heftig als je zelf nooit zoiets hebt meegemaakt is het haast niet voor te stellen dat zulke dingen gebeuren en dat het ook anders kan. maar ik vind het zo knap dat die vrouwen het openlijk hebben verteld het is niet niks en super heftig ik heb echt bewondering voor de vrouwen dat ze dit op tv hebben verteld!
Vind het ook supper knap dat deze vrouwen het met iedereen wilden delen
Hopelijk overkomt het niemand van ons
Was even een flashback. ........super heftig! Mijn oudste is bijna 9 en ik heb nu nog de schuldgevoelens van toen naar haar toe. . Dan denk ok alleen maar arm klein meisje toch.... waarom is me dat overkomen
Ik heb het gezien en heb het na een tijdje afgezet.
Helaas heb ik in dezelfde schoenen gestaan als de dames en het meeste wat zij vertelde voelde zo herkenbaar.
Ik ging terug naar mijn eigen depressie en moest enorm huilen. Heb de eerste 1,5 jaar van mijn zoontje in een roes geleefd. Hem met maxi cosi en al in de sloot willen gooien. Hij huilde er daarbij ook nog eens heel erg.
Heeft een week of 2 in het ziekenhuis gelegen ivm hersenvliesontsteking enz. Echt heel erg..
Uiteindelijk heb ik hem in een waas in de auto gezet. Ben naar het ziekenhuis gereden nadat ik al meerdere keren om hulp had gevraagd maar alleen maar te horen kreeg dat er niets was.. In het ziekenhuis werd ik ook weg gestuurd. Daar heb ik de dame achter de balie gezegd dat als ze me niet wilde helpen dat ik mijn zoontje echt iets zou aandoen omdat ik echt niet meer kon.. Draaide me om daar stond mijn engel.. De dame in kwestie hield me tegen en voor ik aappie zei stond er een team aan artsen en specialisten om mij heen.. Ik heb de hulp met beide handen en voeten aangenomen en nog 15 maanden geknokt...
Het was erg zwaar en gister brak ik echt...
Tijdens de zwangerschap erna werd ik van te voren al goed begeleid.. En ben ik er zonder problemen doorheen gefietst.. Enorm genoten
Echt heel heftig gelukkig heb ik het nooit meegemaakt
Stoer van je dat je het allemaal durft te vertellen
Wow, knap dat je het vertelt! Wat ben jij door een hel gegaan... Wat fijn dat je de zwangerschap daarna wel hebt kunnen genieten!
reacties (0)