Naar aanleiding van mijn vorige blog over het huwelijk van mijn man en mij, hier een update..
Het is nu bijna 3 weken geleden dat het hoge woord eruit is gekomen, samen besloten te gaan scheiden, besloten de scheiding samen te doen in goed overleg.
Ondertussen zijn het convenant en ouderschapsplan opgesteld. Hij zal uiteindelijk het huis verlaten en ik blijf hier wonen met onze zoon en -nu nog opgeboren dochter-. Tot op heden woont hij nog bij ons, hij slaapt op 2 hoog. Hij draagt nergens aan bij, niet aan de rekeningen, niet aan boodschappen en helpt ook niet in of rondom het huis. Het is zelf zo erg dat ik met ruim 37 weken zwangerschap onze hele tuin heb opgeruimd, onkruid vrij heb gemaakt, tegels schoongemaakt etc hier ben ik sirieus de hele dag mee bezig geweest terwijl hij zich buitenshuis kostelijk aan het vermaken was... en dat terwijl hij mij beloofd had dat hij de tuin zou doen.
Nu probeer ik voor mij zelf dingen op een rij te zetten in mijn hoofd en er zijn een paar dingen die mij onwijs pijn doen maar ik mij ondertussen af begin te vragen of ik niet raar ben..
Ten eerste ben ik echt heel boos op het feit dat hij mij hoogzwanger van zijn kind mij helemaal aan mijn lot over laat.. mij echt helemaal nergens bij helpt. Ik ben hier tot op het bot gekwetst door. Het laat mij ook beseffen waarom deze scheiding goed is maar ik kan niet omschrijven hoe een zeer het doet, dat hij mij laat vallen het moment dat ik hem echt nodig heb..
Verder is het zo dat hij al na een paar dagen nadat wij besloten hadden te gaan scheiden met een ander meisje bezig is.. Ik weet niet in hoeverre het sirieus is en wat het precies inhoud, wel weet ik dat ze innig tegen elkaar aan zitten en met elkaar zoenen etc. Misschien ben ik wel gek maar het voelt bijna als bedrog... Ik snap dat nu wij gaan scheiden hij kan doen wat hij wil maar dat hij dat al zo snel doet en dat terwijl ik elk moment kan gaan bevallen dat maakt mij heel erg verdrietig en ik moet er echt regelmatig, vooral savonds in bed, echt om huilen. Zo weet ik dat op dit moment, hij met haar rond hangt in het centrum. En dat terwijl wij daarstraks een discussie kregen over het feit dat onze zoon om hem vraagt maar hij dus liever in de stad blijft rond hangen, toen ik hem daarop aansprak heeft hij mijn nummer geblokkeerd.
Ben ik nou raar dat ik hier allemaal heel verdrietig en boos van word?
Ook heeft hij meerdere malen aangegeven graag bij de bevalling te willen zijn maar ik begin te twijfelen of ik dat nog wel wil. Dan zit hij lekker met haar te rotzooien en dan moet ik hem opbellen dat de bevalling begonnen is? Ik weet niet of ik dat nog zie zitten of zou dat egoïstisch van mij zijn? Ik twijfel over alles zo... of ik nou gek ben? Wat wijsheid is?
Waarschijnlijk ben ik ook veelste lief nog steeds voor hem.. Hij woont hier nog, doucht hier nog, ik was zijn kleren, hij eet mijn koelkast leeg en ondertussen doet hij precies wat hij wilt, hij zal zich zo ook wel kostelijk vermaken..
Ik weet helemaal niet of mijn verhaal te begrijpen is.. Ik zit aardig in de knoop met mijzelf, heb veel gemixte gevoelens en dacht misschien kunnen jullie mij als buitenstaanders helpen om meer orde in mijn hoofd krijgen.
reacties (0)