Slecht huwelijk/ agressieve man

En ik weet niet meer wat te doen..

Ik was 15 jaar toen ik mijn huidige man leerde kennen, hij was toen bijna 21. Het ging tussen ons allemaal erg snel en eigenlijk trok ik vrijwel gelijk praktisch bij hem in. Met mijn ouders heb ik een goede gezonde relatie, ik had altijd al de drang om op mij zelf te zijn en omdat ik dingen goed aanpakte accepteerde zij dit. Op mijn 17e kregen wij bewust ons eerste kindje, een prachtige zoon. Op dit moment ben ik 22 jaar en 34 weken zwanger van onze tweede.
Ik heb zelf een vast contract en een leuke baan in de gehandicaptenzorg dit doe ik 20 uur per week. Op dit moment is mijn man voor de 5e keer binnen 1 jaar werkloos.

Mijn man is agressief, vooral verbaal maar slaat ook deuren kapot etc dit is eigelijk altijd al wel zo geweest alleen het lijkt alleen maar erger en erger te worden.
Mijn man schijnt vroeger de stempel ODD gekregen te hebben en ik DENK dat hij nu ondertussen als volwassen man van 27 een antisociaal persoonlijkheidsstoornis heeft (ontwikkeld) .
Ik hou heel veel, ik denk zelfs veel te veel van mijn man. De dingen die hij doet kunnen absoluut niet door de beugel en ik besef mij dit maar ondertussen lukt het mij gewoon zo moeilijk om hem eruit te zetten.
Dit is slappe hap van mijn kant ook omdat onze 4 jarige zoon vlagen van zijn vader zijn woede meemaakt en dit is natuurlijk hartstikke ongezond. Maar hoe kan het dan dat het mij zoveel moeite kost weg te gaan? Hoe kan het dat ik keer op keer blijf geloven dat het anders kan terwijl ik ook wel besef dat het niet veranderen gaat..

Als ik dan denk aan alle ellende die een scheiding vooral mijn man gaat brengen voel ik mij gelijk schuldig terwijl hij zich niet schuldig voelt over al die keren dat hij me verrot heeft gescholden, me geduwd heeft, alle nachten en dagen dat hij ons alleen heeft gelaten, alle financiële ellende waar hij ons in heeft begeven.
Zoals ik in het begin stuk al aangaf heb ik een vaste baan en hij momenteel niks, zo kan ik ook in ons huis blijven wonen en zal hij moeten vetrekken dat gaat natuurlijk heel lastig voor hem worden zonder werk.
Ik ga het ook niet redden zonder toeslagen maar heb berekend dat ik daar wel recht op heb het moment dat hij niet meer bij ons woont/ wij gescheiden zijn.

Nu deze week is t hier thuis allemaal erg heftig, mijn man is deze week erg weinig thuis geweest en is veel bij vrienden, daar zit hij continu te blowen/te zuipen en God mag weten wat nog meer. Vrijdag avond ging hij om half 9 weer weg, zaterdag ochtend was hij nergens te bekennen. Ik wou mij niet laten kennen dus heb op dat moment niks gedaan, samen met mijn zoon naar mijn moeder geweest en daar een leuke dag gehad. Tegen 16:00 nog niks van mijn man gehoord, ik begon me nu echt wel heel druk te maken, ik weet niet waar hij is, in wat voor staat hij zich bevind, ik heb helemaal niks van hem gehoord. Tegen 18:00 uur heeft mijn broer via via kunnen vernemen dat mijn man dusdanig lam was dat hij de hele dag bij die vriend op de bank heb liggen slapen... Bijna 24 uur later kwam meneer thuis, er kwam een soort van lullig klein sorry uit zijn mond waarnaar hij vervolgens weer op de bank is gaan liggen maffen. Dit terwijl onze zoon er ook was en de hele dag ook op zijn papa heb zitten wachten. Ik bracht onze zoon naar bed en toen ik naar beneden kwam werd mijn man wakker hij stond op en ging op zijn dooie gemak een joint draaien. Ik was weer eens totaal verbijsterd van het gedrag van mijn man ( terwijl dit gedrag niet nieuw is maar ik snap oprecht niet dat iemand echt zo kan zijn ) en ik heb dus niks gezegt tegen hem. Tegen 22:30 ben ik naar boven gegaan, iets daarna stuurde ik hem een berichtje met de vraag of hij de deur wel op slot wou doen. Hij gaf aan dat hij nog niet ging slapen. Ik heb toen een beetje neidig terug gestuurd 'nee slapen heb jij de hele dag al gedaan natuurlijk' . Toen was het hek van de dam ik werd uitgescholden voor ******wijf/hoer en alles daar tussen in. Daarna is hij weer vertrokken naar die zelfde vriend, deze ochtend om 6:00 kwam hij weer thuis.
Hij is gaan slapen, tegen half 3 was hij beneden. Onze zoon was ondertussen zwemmen met mijn broer. Ik vroeg aan mijn man : 'en nu?' Hij zei: ' wat en nu? ******wijf' en hij gooide een zak brood naar mijn hoofd. Ik negeerde de zak brood en vroeg wat hij nu verder dacht dat er moest gebeuren.
Hij ging helemaal uit zijn plaat, schreeuwen schelden mij duwen etc. Ik ben maar als een bang muisje naar boven gegaan en heb daar zachtjes huilend gewacht tot hij weg zou gaan. Ondertussen werd mij vertelt dat ik morgen oppas voor onze zoon mag zoeken want hij gaat t niet doen ( ik heb morgen avond dienst ), ik moet maar eens luisteren naar hem en ophouden met al mijn gezeik etc. Nu is hij dus weer weg. Ik word er echt heel erg verdrietig van dat hij mij zo'n pijn doet en zulke lelijke dingen zegt en doet terwijl ik ondertussen bijna hoogzwanger ben van zijn kind. Hij boeit hem echt geen reet en toch blijft het voor mij zo vreselijk moeilijk deze keuze.

Er is natuurlijk in al die jaren nog veel meer gebeurd, en die dingen die mijn man doet zijn echt pijnlijk maar ik snap niet waarom ik maar blijf geloven in het goede..
Ik snap het als jullie je afvragen wat ik nog bij hem doe, maar voor mij is het niet zo zwart/wit ik hou ondanks alles toch van hem.
Verder is het nu dus zo dat hij gewoon steeds weg is en overal schijt aan heeft en ik dus helemaal niks kan. Als ik zou willen scheiden krijg ik niet eens de kans dit te zeggen en als ik hem het zou zeggen is de kans heel groot dat hij het halve huis verbouwt. Ik weet echt waar niet welke stappen ik moet nemen en wat wijsheid is.
Ik ben echt heel erg verdrietig en ik snap niet waarom hij mij dit aan doet..

Het is waarschijnlijk een heel raar wazig verhaal, ik zit zo vol emotie dat het misschien voor buitenstaanders niet te begrijpen is.. toch moest ik echt even mijn verhaal kwijt.

Ook besef ik me heel erg dat mijn man een vreselijk voorbeeld geeft aan onze zoon en wil ik onze ongeboren dochter ook niet dit voorbeeld geven.. en toch, toch doet het zo'n onwijs veel pijn

16857 x gelezen, 16

reacties (0)

1 2 3



  • Baby1603

    Even een stukje van een ervaringsdeskundige: mijn ouders hadden dezelfde relatie. Mijn vader dronk de hele dag en snoof alles wat los en vast zat terwijl mijn moeder werkte en in haar pauze meer kon gaan kopen van haar verdiende geld. Hij heeft haar geslagen en zelfs toen ze op het punt van bevallen stond, nog haar keel dichtgeknepen in een ruzie. Hij was boos om niets, zo ging het altijd. Tot het moment dat mijn moeder iets van een kast wilde pakken, ik als peuter in elkaar dook en zij wist dat ik teveel agressie had gezien. Ze is weggegaan onder het mom van 'de hond uitlaten', heeft alles achter zich gelaten en de deur dichtgetrokken. Ze is bij een vriend van de familie gebleven, heeft de scheiding aangevraagd en zich niet met hem ingelaten tot deze rond was. Daarna heeft ze haar leven opgebouwd: een paar uur per dag werken en voor mij zorgen. Maar geloof me: ze is nooit slechter af geweest dan toen. Ze heeft haar leven super op de rit, soms nog wel last van alles wat er gebeurd is in de relatie en ook daarna. En ook voor jouw kind en ongeboren baby, handel zolang het kan. Als je kinderen er iets van meekrijgen, dan is het al te laat. Jij bent verantwoordelijk voor hun welzijn, moet ze beschermen en soms is liefde dan niet genoeg. Zeker op zo'n jonge leeftijd! Kies voor jezelf en voor de kinderen, zij en jijzelf zijn het enige zekere in de rest van jouw leven.

    Ik snap dat het makkelijk gezegd is omdat je samen een kindje hebt, maar agressie is nooit goed! Je kunt ook weggaan en voor jezelf kiezen zonder te scheiden. Het eerst even aan te zien, hem een kans te geven. Maar wees alleen alert dat je na zijn goede gedrag, niet meteen terugvalt in dit oude gedrag.

  • china-dad

  • MamaVanJR

    Bedankt voor je reactie..

    Gister heeft hij gedaan waar hij al mee gedreigd had, hij kwam om 12 uur smiddags uit zijn bed en gaf mij de mededeling dat ik onze zoon maar ergens anders onder kon brengen. Ik heb er geen eens meer discussie van gemaakt en wat spullen ingepakt en hem bij mijn moeder gebracht waarnaar ik zelf aan het werk kon.. Nu net weer richting huis gegaan waar ik via de achterdeur er niet in kwam omdat de haken er op zaten, ik had de indruk dat hij thuis was om de slaapkamer ramen helemaal open waren, ik belde hem maar hij nam niet op. Hij negeerde mij echt want op WhatsApp was hij gewoon online. Gelukkig konde mijn zoon en ik via de voordeur er wel in.

    Er is denk ik geen andere optie meer dan scheiden alleen hij ontloopt mij dus ik weet niet goed hoe ik het verder aan moet pakken... advocaat denk ik maar..

  • Baby1603

    Inderdaad. Een advocaat in de arm nemen, deze zal het een en ander voor je op papier zetten en opsturen naar jouw man. In zo'n geval is het vaak wel: geen reactie is het overal mee eens zijn, dus dat komt weer in het voordeel van jou uit. Je geeft daar aan dat je wilt scheiden en wat je geregeld wilt hebben zwart op wit (speciale wensen, bijvoorbeeld m.b.t. jouw zoon en toekomstige kindje) en dingen die geregeld moeten worden met bezittingen of schulden. De advocaat regelt het dan verder in overleg met jou. Ik vind het enorm erg voor jou en vooral ook je zoontje dat hij niet naar jullie omkijkt. Zo'n jonge knul snapt natuurlijk niets van zijn gedrag, wat het des te sneuer maakt...

  • Mom-power

    Als je wil mag je mij een pb sturen, ik heb tot 3,5 jaar geleden in een zelfde situatie gezeten. Agressieve partner met een drugs- en alcoholverslaving. Ik wachtte ook te lang, wat daardoor uiteindelijk zo uit de hand liep dat hij me zwaar mishandelde. Nu ben ik erg gelukkig met mijn 2 kinderen alleen. Echt lieverd.. Zorg dat jij dit niet mee hoeft te maken want er komt een dag dat het volledig uit de hand gaat lopen. Heel veel sterkte, het is ontzettend zwaar xx

  • Petra1991

    Hallo,

    Wat jij beschrijft lijkt erg veel op de situatie tussen mij en de vader van mijn zoon, het blowen, agressie, etc.

    Ik vind het heel erg voor je en snap hoe onzeker het je kan maken en angstig wat ik je wel kan zeggen is dat je veel beter verdient, denk goed na over hoe je het aan gaat pakken zo te zien heb je genoeg tips etc gekregen. Wat betreft je vriend en hoe hij de klap van een breuk gaat verwerken, is heel hard gezegd zijn probleem. Dit klinkt heel hard, maar kijk naar hoe hij jou behandeld, hart en hoofd zijn een raar ding inderdaad maar jij en je zoon zullen beter af zijn zonder hem en dat hoort op nr 1 te staan.

    Mijn ex heeft 2 jaar lang bij verschillende vrienden gewoon en heeft nu sinds 1 jaar een gedeelde woning met een vriend en vriendin.

    En al is het soms nog lastig ik heb absoluut geen spijt van mijn beslissing, ik heb nu een vriend die goed voor mij is, lief en zorgzaam en ziet mijn zoon als zijn eigen en nr 2 is nu onderweg😄

    En nog een ding je komt er echt pas achter hoe sterk je bent als je geen andere keuze hebt, ben zelf 3 jaar alleen geweest en heb in die tijd een opleiding afgerond en aan het werk gegaan.

    Ik wens je heel veel succes en kracht toe!

    Groetjes Petra

  • Nienkedeg

    Lekker makkelijk voor iedereen om te zeggen dat je je spullen moet pakken en weg moet gaan! Maar zo makkelijk is het dus helemaal niet... Dat er iets moet gebeuren is wel duidelijk, want dat hij dit gedrag nog steeds vertoont komt onder andere doordat jij het op een bepaalde manier toch accepteert. Hij komt er mee weg... Scheiden is direct een hele definitieve stap en jullie hebben toch een kind dus dat doe je niet zomaar. Daarnaast hou je nog van hem, en hij waarschijnlijk ook van jou.

    Ik zou daarom kiezen voor een tussenstap. Probeer op een moment dat hij 'goed' gehumeurd is met hem te praten. Zeg dat je genoeg hebt van zijn gedrag, dat hij de kans van je krijgt dit gedrag aan te pakken en dat als er weer iets gebeurt wat niet door de beugel kan (geef hem dan voorbeelden van gedrag dat niet door de beugel kan), dat het beter is als jullie een time out nemen en tijdelijk uit elkaar gaan. Mocht hij weer over de grens gaan, dan moet je wel bereid zijn die waarschuwing ook echt door te voeren. Als hij niet weg wil gaan, moet je dan zelf maar weg gaan. En tijdens die time out wordt hem hopelijk duidelijk dat zijn gedrag echt niet kan, of hij blijft doorgaan en dan weet je dat je definitief moet scheiden.

  • -Marcia

    Maatschappelijk werk bij een sociale wijkteam heeft altijd een luisterend oor voor je, denken met je mee en kunnen met adviezen komen. Daar zijn vaak inloopspreekuur, kan je zonder afspraak naar binnen. Ga erbij langs, praat erover, leg het open.. Succes. Je staat er niet alleen voor! Betrek misschien ook iemand uit je netwerk die je vertrouwd.

  • lijsterbes

    Heftig, ik hoop dat je inzicht kunt vinden en een beslissing kunt nemen waar je op de lange termijn gelukkig kunt worden.

  • droomboom

    Hij moet weggaan!

    Aan je verhaal te merken ben je niet achterlijk. Je schrijft goed en ben welbespraakt. Ik denk dat jij het prima redt met de kids. Kun je tijdelijk ergens heen? Als je de scheiding opstart zal snel duidelijk worden dat jij in het huis kunt blijven wonen en hij niet.

    Pak nu alvast je foto-albums en waardevolle spullen in en breng ze alvast naar je ouders. Het zou zonde zijn als hij in razernij dit soort dingen kapotmaakt. Denk aan je eigen veiligheid. Als je je niet veilig voelt, bel je de politie; jij bent verdorie zwanger!

  • Anna-76

    Niets aan toe te voegen!

  • Betty

    Dit inderdaad.

    Ik kan me voorstellen dat je veel van je man houdt en dat je voor jezelf misschien wil blijven in de hoop dat het beter wordt. Maar ik vind wel dat je aan je kinderen verplicht bent voor hun een veilige, stabiele situatie te creëren. Je komt intelligent over, in een dusdanige situatie blijven hangen is voor niemand goed. Spullen in veiligheid brengen en 'm daarna zelf smeren. Ik hoop dat je bij je ouders terecht kan.

  • Tinkatonka

    Ik zou de sloten laten vervangen. Kan hij ook niks verbouwen

  • misskaatje

    Weggaan, je spullen pakken en gaan. Advocaat regelen en scheiden. Je lijkt me een slimme ontwikkelde vrouw die haar eigen boontjes kan doppen en je kinderen zijn het belangrijkste. Dus nogmaals: weggaan.

  • VivaMoi

    Heel heftig om te lezen, kan mij niet voorstellen hoe jij je voelt! Je hebt al veel antwoorden gekregen maar wil toch nog een keer benadrukken dat je hulp kan/ 'moet' zoeken. Niet alleen voor jezelf maar absoluut ook voor je kinderen. Weet je moeder van de situatie ? Je huisarts?

    Je bent meer waard dan zo behandeld worden, los van of je van hem houdt of niet. Misschien een jaar apart, dat hij zijn sores kan oplossen, en daarna weer samen komen? Als de liefde diep genoeg zit, is dat misschien een mooie weg.

    In elk geval heel veel sterkte, ik hoop dat jullie leven zich snel naar het positieve draait!!

  • MamaVanJR

    Mijn moeder en broer zijn op de hoogte hiervan, bij hun lopen de emoties ook wel hoog op omdat wij een hele sterke band hebben.

    Mijn vader weet het niet omdat ik mijn man altijd een beetje beschermd heb en als mijn vader dit hoort hij mij voor gek verklaard, iets waar ik juist niet op zit te wachten..

    Bedankt voor je reactie

  • D ladies

    Neem contact op met hulpverleners. Zij kunnen helpen in deze situatie. Leg het voor bij politie of veilig thuis. Dit is een geval waarin je merkt dat er opbouw is. Nog even en er gebeuren vreselijke dingen. Kies voor je kinderen

  • Thalie

    Alles is wel gezegd... En voor een ander is het altijd makkelijk praten. Ik snap ook dat je op dit moment niet een al te ingrijpende keuze wil maken. Wat je ook gaat doen, ik wens je er heel veel sterkte mee...

  • Chady92

    Och meid wat een gedoe allemaal!

    Jij moet datgene doen wat goed voor jouw voelt. Denk je dat het beter is om bij hem weg te gaan? Ga dan uitzoeken welke stappen je moet ondernemen. Wil je toch bij hem blijven? Geen bedenken wat ervoor nodig is.

    Dat je nog veel voor hem voelt is niet gek; ergens is het nog steeds de persoon waar jij jaren terug verliefd op werd. Het feit dat ie nu werkloos thuis zit kan ook tot gevolg hebben dat zijn gedrag nu nog vervelender word, wat het voor jouw nog extra lastig maakt.

    Soms betekend liefde ook elkaar loslaten & jij moet voor jezelf de keuze gaan maken of dit voor jouw, je zoon en jullie baby misschien beter is.

    Zoek een rustig moment uit, probeer met hem over de dingen te praten die je dwars zitten. Niet zon makkelijke prater? Zet alles op een papier en laat hem het lezen. Wees eerlijk naar hem toe over hoe hij er in staat. Zijn gedrag kan niet door de beugel en waarschijnlijk heeft hij ook hulp nodig om weer in een positieve spiraal terecht te komen.

    Heel veel sterkte met deze situatie!

  • MamaVanJR

    Bedankt voor je reactie. Hij heeft zeker hulp nodig, dat had ie jaren geleden al. Alleen hij zelf is echt heilig ervan overtuigd dat hem niks mankeerd hij is het er wel mee eens dat de manier hoe hij tekeer gaat niet helemaal oké is maar in dezelfde adem zegt ie ' maar als jij me nou niet boos zou maken, en nou is een keer zou luisteren naar me, dan hoefde ik ook niet zo boos te doen ' . Daardoor denk ik echt wel eens dat hij niet helemaal goed bij zijn hoofd is.. Want niks rechtvaardigd zijn gedrag... Verder wat betreft hulp is het altijd "die kunnen toch niks voor mij doen, dat slaat nergens op" . Tjaa dan houd het dus al gauw op... als hij zelf niet wil.

  • Lissa

    Ik zou je een dikke knuffel willen geven. En hoewel mijn eerste gedachte is...ren... ren heel hard weg.. snap ik je ook. Je bent nog jong. Je hebt samen straks twee kinderen en dat is niet niks. Hij is de vader. Maar jij en je kids verdienen niet zo'n behandeling. Zoals je zelf zegt je zoontje krijgt hier iets van mee. En wat denk je van je ongeboren kindje. Stress is ook niet goed. Er moet wat veranderen. Met je man hoor je je kinderen samen op te voeden. En hoewel er in elke relatie wel een keer onvrede is, is het voor kids belangrijk dat jullie een stabiele relatie hebben. En daar hoort voorál geen huiselijk geweld bij. Hij neemt geen verantwoordelijkheid. Er moet dus wat veranderen. En jij moet voor jezelf en je kinderen kiezen. En stappen ondernemen.. wat die ook zijn. Ga een gesprek aan, neem afstand (tijdelijk) kies even voor jezelf. Hij doet dat ook. Jij kiest niet alleen voor jezelf maar ook voor je kinderen. En dat is niet egoïstisch. Dat is dan juist heel sterk en dapper. Ik wens je veel kracht en sterkte toe. En hoop dat je er alleen of samen uitkomt!

  • MamaVanJR

    Weet je wat ook heel bizar is en waardoor ik nog minder begrijp waarom ik dit 'toesta' ; mijn ouders hadden ook altijd zulke vreselijke ruzies dat liep ook altijd uit de hand en daar was ik altijd getuige van.. en ik heb altijd gezworen dat ik het nooit op die manier zou doen en moet je me nou eens kijken.. Soms snap ik ook niet waarom het in mijn hoofd soms zo raar zit allemaal... mijn hoofd en hart zitten niet helemaal op 1 lijn lijkt wel.

  • Caroline27

    Kan je niet met hem praten als hij gewoon nuchter is ? En als hij weer naar zijn vriend ga ik zou zeggen dan kom je hier ook niet meer in ik zou dan gewoon de deur op de klip zetten ? En ik denk dat je beter zonder hem verder kan gaan als met hem . Want aan hem heb je zo toch niks en wel erg voor je zoontje als hij zo vader heb erg sneu zeg voor jullie . En deze stap maken is nooit erg makkelijk maar ik zou denk ik ook niet jullie zoontje bij hem achterlaten als ik dit zo lees . Het beste is dat hij gewoon vertrek en als hij echt veel geweld gebruik zou ik echt ff tijdelijk bij hem weg gaan want straks doe hij jou nog wat aan dat uit de hand loop .

    Ik heb ook 7 jaar met iemand samen gewoon had ook losse handen ik kon ook niet bij hem weg maar ik had geen kinderen met hem en toen had mij van bank af gegooit en had gebroken sleutel been toen was ik er gelijk klaar mee . Kies voor je zelf meid .

    Ik snap niet dat hij jou zo kan behandelen grr veel sterkte

  • Mijnmeisje2016

  • MamaVanJR

    Als hij nuchter is is ie helemaal niet te harde, echt typisch verslaafd. Hij moet eerst ze dingetje op hebben wil je enigszins normaal met hem kunnen praten. Toen hij gister zo tekeer ging omdat ik vroeg "en nu" was hij ook nuchter. Ik hoop dat ik binnenkort de kans krijg rustig met hem te praten...

    Wat naar voor jou wat er gebeurd is.. en wat goed van je dat je voor jezelf hebt gekozen! Heb je er nog lang last van gehad en dan doel ik vooral op het emotionele gebied ?

  • Caroline27

    Als je iemand verlaat na 7 jaar is wel moeilijk ik heb nu een vriend en prachtige dochtertje van 9 maanden . Ik ben blij dat ik deze stap toen heb gemaakt. Ik vind echt heel erg voor je . Maar je moet er wel wat mee doen en wat zeggen je ouders hiervan? En was hij in begin ook al zo ?

  • Mamavandriedametjes

    Misschien kun je morgen eens (anoniem) bellen met Veilig Thuis en je situatie bespreken. Daar zitten hulpverleners die dagelijks met deze situaties te maken hebben en je/jullie op weg kunnen helpen om de omstandigheden te verbeteren - welke weg jullie dan ook kiezen.

  • MamaVanJR

    Ja dat lijkt me dus dood eng. Eerlijk waar. Alles wat met instanties te maken heb, dan breekt het zweet me alleen al uit van de gedachten.. maar wie weet is het inderdaad wel nodig, ik zal er rustig over na moeten denken..

  • wensvoor3e

    Lieve meid. .

    ik heb 8.5 jaar in deze situatie gezeten met losse handen erbij.

    ik durfde niet weg 2 kids waarvan 1 pasgeboren. ..zelfs in de zwangerschap af moeten zien...tot iemand mij daar letterlijk gered heeft met de kids!

    Jij voelt heel goed aan wat goed is voor je! Zorg dat er iemand is om jou op te vangen

    met welke beslissingen je ook maakt!

    Veel sterkte en veel kracht powervrouw

  • MamaVanJR

    Ik hoop dat het nu goed met jou en je kindjes gaat. Bedankt voor je reactie

  • Wensvoor3e

    Gaat al 6 jaar supergoed nu! Gebruik je verstand want je gevoel laat je soms in de steek xxxx

  • Wandaapje

    Trouwens. Op wiens naam staat dat huis eigenlijk. Ik denk dat wanneer jij je scheiding in werking zet. Automatisch een procedure start over verdeling van dit soort dingen. Ik hoop dat jij nu antwoord dat het officieel jou huis is. Want dan heb je helemaal geen probleem, want als hij dan niet vrijwillig vertrekt kun je daar hulp voor inschakelen. Als het op beide naam staat... dan weet ik het eigenlijk niet zo goed. Dan zal je hem moeten uitkopen vrees is. Maar heb daar verder geen verstand van.

    Mischien zit het nog mee dat hij niet in staat is ook maar een dubbeltje te betalen aan het huis. Maar dat denk ik niet...

    op goeie hoop dat hij vrijwillig wilt vertrekken... knuffel in ieder geval!

  • MamaVanJR

    Het is een particulier huur huis en mijn vader is de huurbaas. Daar ligt mijn voordeel voornamelijk. Dan nog weet ik niet hoe het wettelijk geregeld ligt in zulke gevallen alleen kan mijn vader hem natuurlijk makkelijk weigeren op het feit dat hij geen inkomen heeft/geen vaste baan. Misschien overzie ik iets maar volgens mij maakt mijn man niet zoveel kans. Verder hebben we huwelijksevoorwaarden. Alles wat van hem is van hem en vice versa.

  • ruchama

    Meid.. Dit is echt een heel pijnlijk verhaal. Wat een vreselijke dingen maak jij mee. Onterecht. Bij het lezen van het verhaal voelde ik me zo'n gezegend mens, en bedacht ik hoe ongelukkig jij je moet voelen. Zo zag je het niet voor je denk ik. Er kwamen verschillende dingen in me op. Je zegt dat je nog zielsveel van hem houd. Heb je op een rijtje wat het in hem is, waar je precies van houd? Je vraagt je af, waarom je nog gelooft in het goede, van hem.. Na alles. Hoe komt dat? Is dat omdat je, ondanks dat hij tot nu toe het tegendeel bewijst, het hoopt? Is dat waarom je van hem houd? Omdat je iemand in hem ziet die hij niet werkelijk is? Ik wil het niet voor je invullen, maar t kwam in me op. Denk erover na. Je wilt waarschijnlijk gewoon het ultieme plaatje, huisje boompje beestje, niets mis mee. En je wilt een man die van je houd. Niets mis mee. Je bent getrouwd. Iets waar je misschien lang van hebt gedroomd. Ik wel tenminste. Trouwen met je man die van je houd. Om wie jij bent. Dat is nogal niet wat. Iemand belooft je altijd van je te houden, trouw te zijn, oprecht het beste voor jou te zoeken, altijd voor je te zorgen, juiste keuzes voor je te willen maken en verantwoordelijkheid voor je te dragen. Dat is niets niks! Een heel speciaal iets. Alleen, hoe is dat bij jullie? Bij hem? Volgens mij heeft hij alleen het beste met zichzelf voor. En hoe kan hij goed voor jullie zorgen, goeie keuzes maken, als hij dat voor zichzelf niet kan? En hoe kan hij iemand van wie hij zegt te houden zo behandelen? Alsof je een gevoelloos stuk vuil bent.. Hoe?! En dan heb ik het nog niet eens over de kinderen. Echt complex dit. Ik denk dat wel duidelijk is dat dit zo niet door kan gaan, met het oog op de kinderen maar ook jezelf! Is het echt om hem dat je van hem houd, en gelooft in het goede? Of omdat je graag wilt dat dat zo is, war logisch is? En denk je dat hij van jou houd? Heel veel sterkte met het maken van de juiste keuzes. Ik hoop dat je de kracht hebt om ervoor te vechten en dat hij zal inzien wat hij veroorzaakt, dat je het waard bent om samen mee verder te gaan. Ik denk aan je. Pb mag altijd.

  • MamaVanJR

    Vanaf mijn 15e ben ik met hem, praktisch weet ik dus niet beter en ben ik met hem opgegroeid. Misschien dat dat het is. Verder denk ik dat ik gewoon een bepaald plaatje in mijn hoofd heb en ik maar hoop hou dat dat samen met hem kan, waarschijnlijk totaal onrealistisch. Ik verwacht denk ik veel meer van hem dan dat hij kan/wil realiseren. Klinkt dat een beetje logisch?

  • ruchama

    Klinkt heel logisch! Zoals je t zelf verwoord nu, is hoe ik een beetje denk dat het is! Maar dat kun je zelf het beste beantwoorden! Ik snap hoe het is gegaan. Als je 15 bent sta je nog niet met beide benen op de grond en ben je makkelijk beïnvloedbaar, dus ik begrijp dat jet zo is gegroeid. En dan ineens als je volwassen bent zit je in deze situatie, terwijl je erachter bent dat het niet helemaal in de haak is. Ik denk dat het goed is als je hulp gaat zoeken. Dit kan, en hoef je niet in je eentje op te lossen. Er zijn mensen om je heen om je te helpen weloverwogen de juiste keuzes te maken, en deze situatie op een goeie manier aan te pakken. Heel veel sterkte, succes en liefs!

  • AnoA

    Alleen jij kan beslissen wat het beste voor jullie is. Uit persoonlijke ervaring weet ik helaas dat het effect dat een dergelijke situatie op kinderen kan hebben niet te overzien is. Ik hoop voor je dat je een oplossing kunt vinden die voor jullie werkt. Sterkte.

  • Wandaapje

    Super klote situatie voor je.

    Ik denk dat je er te dicht op zit. Voor een buitenstaander is dit makkelijk. Weggaan. Er komt maar 1woord bij me op. Onvolwassen.

    Je kunt dit zoveel beter zelf dan met hem erbij. De rust die je zult hebben,... niet meer op je tenen hoeven lopen...

    Ik heb een agressieve relatie gehad. Durfde nooit weg. Hi zou mij vermoorden, en ik geloofde hem. Ik hield ook ergens van hem. En ik voelde dat ik faalde als ik weg zou gaan. Mijn ouders zijn gescheiden en dat wou ik niet voor mijn kind.

    Eigenlijk wou ik al weg toen mijn dochter nog niet geboren was, maar 2 jaar later durfde ik pas. Hij was toen aangehouden door een kennis bij de politie. Echt puur toeval, deze heeft mijn moeder toen gewaarschuwd over zijn "dossier" mijn moeder heeft toen gesmeekt of ik asjeblieft bij haar terug wou komen en dat heb ik gedaan. Eerste weken liet ze mij nooit alleen thuis. Voelde mij veilig en het is het beste geweest wat ik in die tijd heb gedaan.

    Helaas voelt het nu in dit moment niet zo voor jou! En dat begrijp ik. Want als je van iemand houd is het niet zo zwart wit. Kun je het gesprek niet samen aangaan met een derde persoon erbij. Iemand die sterk in zijn of haar schoenen staat en die nog enigszins invloed op hem heeft of indruk op hem maakt. Ik zou echt het gesprek niet alleen aangaan.

    Vervelend dat je bang voor hem bent. En dat je jezelf niet kunt zijn of jezelf kunt uitspreken.

    Ik hoop dat je een oplossing vind.

    Mischien een brief schrijven en die achterlaten wanneer je een weekend gaat logeren met de kleine. Dan kan hij lezen stoom afblazen en erover nadenken voor je terug bent! Boek een weekend, ga desnoods onverwachts en schrijf ook vooraf dat je het zo gedaan hebt omdat je bang bent voor zijn agressieve houding. Zou niet graag met een agressieve vent zitten. Bah... sterkte voor je. Hoop dat je de juiste keuzes weet te maken. En je man is volwassen. Juist als het op hem zelf aankomt, zal hij zichzelf wel tegen komen. En dan moet hij wel veranderen. Dan is hij genoodzakt zijn volwassen ik te vinden. Plus... moet je zien welke van zijn supervrienden er dan nog voor hem klaarstaan.... komt hij er gauw achter allemaal. Niet dat jij dan terug moet gaan maar... voor de toekomst van je kindjes...

    Succes

  • Lillybell

    Je kan niet bij hem weg omdat je zielsveel van hem houdt.. ik denk dat hij al heel wat geholpen zou zijn als ie geen joints meer zou roken en niets meer zou drinken. Dat hij een beetje helder is. Hij heeft ook andere vrienden nodig als hij iets van zijn leven wil maken. Probeer hem wakker te schudden voor hij jullie volledig kwijt is. Misschien helpt het hem om een bericht te sturen dat jullie bij je ouders gaan logeren voor een tijdeje en ook echt gaan.. dat hij doorkrijgt wat hij kwijtraakt. Voor je zoontje en je dochter is dit geen veilige situatie. Ooit gaat zijn agressie zich tegen jullie keren vrees ik, en dat hoop ik echt niet voor je. Herkennen zijn ouders dit gedrag van in zijn puberjaren?

    Mocht je definitief bij hem weggaan, denk eraan, het is een man van bijna 30 jaar. Ookal heeft hij zijn problematiek, hij zal het toch zelf moeten doen in het leven.

    Succes meid, en denk eraan, jullie komen er wel, met of zonder je man

  • MamaVanJR

    Zijn ouders hebben ook heel veel problemen met hem gehad. Hun deur staat ook niet open voor hem, wel om op visite te komen maar hij hoeft daar geen hulp te vragen want die krijgt hij niet.

    Verder wil ik wel zeggen dat zijn ouders echt een aandeel hebben gehad in hoe hij nu is, hij heeft nooit hulp gekregen voor zijn problematiek alleen een klap voor zijn hoofd, nooit een knuffel en nooit wat liefde.

    Verder zou het al heel wat schelen als hij zou stoppen met blowen alleen dit doet hij al zolang ik hem ken. Hij is meerdere keren wel gestopt geweest en dan stiekem weer begonnen, hij loog hier dan over en hij bekende pas als ik echt bewijs had en hij er niet meer onder door kon. Ik zie het niet zomaar meer gebeuren dat hij stopt.. Hij is echt verslaafd kan ik wel zeggen. Heel triest

  • Lillybell

    Ik denk dat hij het meeste geholpen is met een opname, dan moet hij afkicken en aan zichzelf werken. Praat eens met je huisarts voor advies

  • Jij-laat-het-hartjes-regenen

    Ik wil eerst zeggen dat ik begrijp dat het heel moeilijk is. Maar je lijkt zelf ook al te weten wat de juiste keuze is. Ik zou als hij weer eens richting een vriend gaat snel de sloten vervangen en zijn spullen buiten zetten of iets dergelijks. Je weet zelf al wat het beste is voor jou en jouw kinderen.

  • MamaVanJR

    Daar heb ik ook al aan gedacht alleen ik ben oprecht bang het moment dat hij er niet in zou komen zonder dat hij hiervan op de hoogte is gesteld en 'akkoord' is om het maar even zo te noemen, hij slaat de ramen uit me huis... ik zal op een of andere manier normaal met hem moeten kunnen praten alleen de laatste tijd gaat het gewoon niet .. Hij word gelijk helemaal leip als ik hem iets vraag/verwijt wat dan ook

  • Jij-laat-het-hartjes-regenen

    Politie bellen

  • BabyBoy-1

    Ik hoop dat je iets heb gehad aan alle reacties. Ik wil je heel veel succes wensen en ik hoop dat je een goede oplossing kan vinden en wij binnenkort kunnen lezen dat alles goed is gegaan.

  • Hartewens08

    Jij hebt een vaste baan en ik denk dat je al een beetje vooruit hebt gedacht aan het scenario om het alleen zonder te man te doen. Is het een idee als jij een gesprek met hem voert in het bij zijn van je familie? In dat gesprek geef je aan wat jij wilt. Je hebt dan steun van je familie en voorkomt je dat hij geweld gaat gebruiken. De komende weken zou jij je moeten focussen op de naderende bevalling en je zoontje. Je man staat nu niet op de eerste plek, maar jij en je kindje. Veel sterkte met alles!.

  • tweede83

    dit is geen veilige situatie voor jou en je kinderen. Geen goed voorbeeld voor je zoon en straks ook je dochter. Je weet heel goed wat je moet doen, ga dit dan ook doen! Dat je zoon in dit huis een eigen kamer heeft, wel dat kan hij ergens anders ook wel krijgen. Dat jij dit huis betaald, wel dat kan ook anders toch?

    Ik ging de scheidingspapieren aanvragen, sloten veranderen of iets anders zoeken. Ik begrijp dat je van hem houd, maar moet jou liefde beantwoord worden met lelijke harteloze woorden, slaan, blowen en drinken en vooral er niet voor je zijn? Hij neemt geen verantwoording voor zijn gezin, niks. Dit gaat alleen maar erger worden en wil je dat dan? Je weet heel goed wat je moet doen. Ik begrijp dat de stap zetten ontzettend moeilijk is en dat je ook niet weet welke gevolgen of reacties het bij hem zal geven. Maar het zal je een nieuwe start geven zonder kwetsende woorden, zonder blowen en drinken, agressie en vul alles verder zelf maar in. Dat jij kunt kiezen hiervoor zal uit liefde voor hem zijn, maar je kinderen hebben niks te kiezen.. ik wens je veel sterkte!

  • Javian

    Je moet nou echt aan jezelf en kind(eren) denken! Hij is egoïstisch dus dan moet jij dat ook maar doen! Zo'n man verdient niemand! Wie weet opent het zijn ogen als je weg bent (dat was bij mijn ex wel) en zo niet dan was hij het helemaal niet waard. Waarom zou jij blijven vechten voor iets wat er niet is? Geloof mij je wordt er zelf alleen maar ongelukkiger van!

    Dus alsjeblieft ga even lekker een paar dagen ergens logeren, als dat kan, even rust voor jezelf om na te denken. Uitzoeken welke stappen je zou kunnen ondernemen.

    Succes en sterkte 😘

  • Eva-Vriezelaar

    Je hebt iemand nodig die je even de waarheid zegt denk ik? Ook al zeg je het zelf. Doe is niet zo egoistisch en denk aan je kinderen! Het gaat alleen maar erger worden, geloof me maar. Ik kom zelf uit een gezinssituatie, waarbij de vader erg agressief was, ben 12 jaar lang mishandeld, dus weet waar ik het over heb. Houden van is soms ook loslaten. Je zegt zelf al hem boeit het helemaal niks, zelfs niet dat je zwanger bent. Je hebt fijn vast contract, dus hoeft je daar niet druk om te maken! Ik las net in de reacties dat je eigen kamer van je kind niet wilt ontnemen. Really?? Is dat een slappe smoes?? Come on girl!! Denk aub aan je kids! Lees je eigen bericht 100 x hardop, ga hulp zoeken maar ga aub zo ver mogelijk van hem vandaan :o

    Sorry dat het zo hard overkomt, maar heb het idee dat je het allemaal al weet maar op een of ander manier niet wilt beseffen! Sterkte ermee!

  • MamaVanJR

    Ik ben het met je hele bericht eens op 1 ding na, dat van die kamer ik zal proberen toe te lichten hoe ik denk : ik betaal het huis altijd, meneer maakt zijn geld op aan andere dingen. Het is een prachtig huis waar ik nog jaren met mijn kinderen kan wonen, ik wil dat juist voor hun niet opgeven. Als ik hier weg ga kost het me ruim 15 jaar om in een vergelijkbare woning te komen ( dicht bij Amsterdam wonen we ) . Het lijkt me helemaal niet gezond om bij mijn moeder/vader te gaan wonen. Ik wil dat mijn man het huis verlaat. Juist omdat hij verder nergens aan bij draagt. En na alle ellende wil ik nu juist een rustig en veilig nest voor mijn kinderen, ik hoop echt dat je nu begrijpt hoe ik denk want die opmerking van je deed wel even pijn. Ik heb juist al mijn wegen afgewogen wat betreft wonen.

  • Eva-Vriezelaar

    Jaa dan begrijp ik het wel :) Ik wil je alleen een hart onder de riem steken! En als je denkt dat je het met je inkomen makkelijk gaat redden dan bij een goede instelling aan gaan kloppen en die hap eruit werken! Ik snap wel hoe je je voelt, mijn moeder was ook meer uit schuldgevoel bij mijn vader toen gebleven, 13 jaar lang. Heel veel heftige dingen meegemaakt, ben zo blij dat we daar vanaf zijn! Maar vaak is het meer gewenning dan echt liefde.. Want je kan zoveel beter krijgen!!! En geloof me ook al zal die je van alles beloven, hij zal echt niet meer veranderen :( En je hoort tegenwoordig de gekste dingen dus hopelijk maak je snel een keuze waar vooral je kinderen iets aan hebben! Maar een gelukkige mama is ook belangrijk! Stress en angst straal je uit naar je kids en daarbij je bent ook nog eens hoogzwanger! Ik leef ontzettend met je mee :(

  • Rine13

    Heb je niet van die goede instellingen die helpen bij huiselijk geweld. Het spijt me als ik je kwets maar dat is het wel. Ik snap dat je van man houdt en de vader is van je kids maar ik denk dat je toch voor jezelf en je kids moet kiezen. Vooral nu er toch geen verbetering komt. Je bent nog zo jong. Zoek help en ga met je kids naar een veilige plek. Heel veel sterkte. Ik hoop dat je voor jezelf kiest en je kids.

  • salamandertje

    Misschien kun je per direct intrekken bij je ouders totdat de scheiding geregeld is en je je eigen plekje hebt..? Zo zou je dan misschien ook rustig kunnen bevallen... Sterkte..!

  • MamaVanJR

    Jaa alleen dat wil ik niet, ik ga dit huis niet verlaten omdat hij er toch praktisch niet is, mijn zoon hier zijn eigen kamer heeft en ik wil ook straks met de baby lekker in mijn eigen huis zitten. Verder denk ik dat zodra ik weg ben en mijn man daar lucht van krijgt dat hij mij niet meer vrijwillig binnen laat.. dat terwijl ik het huis betaal etc. Dus ik denk dat dat misschien nog weer meer problemen gaat opleveren...

  • Firstone2016

    Zoek professioneel hulp, vaak lijkt het onmogelijk om uit deze situatie te stappen, maar dat is het zeker niet. Dit is geen kwestie van of maar een kwestie van wanneer.. Onderneem wel iets, je weet dat het zo niet langer kan. Sterkte


1 2 3