De tijd vliegt

Wat gaat het allemaal snel. Een jaar geleden was ik nu pril zwanger en bezig met de laatste voorbereidingen van de trouw. Ik had nooit verwacht hoe fel ons leven, en ook wij, nu veranderd zou zijn. Als ik naar Hly kijk, die lekker in haar box probeert te draaien, kan mijn geluk niet op. Wanneer ze begint te lachen als ik lach smelt ik volledig. Het afgelopen jaar was het mooiste en tegelijkertijd ook het zwaarste jaar van mijn leven. De positieve test, de felle misselijkheid, onze trouw, de pittige zwangerschap, de vlotte bevalling, de eerste momenten met ons meisje, haar diagnose, de kleine mijlpalen die voor haar enorm groot waren, de operatie, het herstel van de operatie, het verwerken van ons verdriet (wat nog wel een tijdje zal duren). Dit heeft ons, en onze relatie veranderd. Omdat we ons verdriet op totaal andere manieren verwerken, leek het ons iets uit elkaar te drijven. Gelukkig hebben we elkaar weer teruggevonden en zijn we weer zo verliefd als toen we 16 waren. Wel met de zorgen die ouders van hartekindjes hebben. Soms denk ik dat het nog niet volledig is doorgedrongen bij mij, alsof mijn onderbewustzijn ontkent dat ze haar hart hebben gestopt en erin hebben gesneden. Achter 3 weken komt mijn tattoo, in de hoop op het zo (letterlijk) een plaatsje te kunnen geven.