Geen kloppend hartje meer 10.3 weken
We waren direct bij de eerste poging zwanger, wat waren we blij! Nog voor ik een positieve test had begonnen de klachten al. De misselijkheid was zelfs erger dan bij mijn eerste zwangerschap. Bij 8 weken hadden we de eerste echo. Uitwendig was het niet zo goed te zien, maar bij de inwendige echo was een mooi kloppend hartje zichtbaar. De verloskundige kon ons kindje alleen niet zo goed opmeten. De oriëntatie was lastig. Voor zo ver ze het kon meten kwam ze qua termijn op 6,5 tot 7,5 weken. We hebben toen afgesproken om bij 10 weken nog een echo te doen voor een betrouwbaardere meting. Ondertussen vertelde we aan een select gezelschap van mijn zwangerschap. De misselijkheid nam gestaag toe in de 2 daaropvolgende weken. Dus vol verwachting gingen we naar de 2e echo met 10.3 weken. Ik had me er op verheugd meer van ons kindje te zien. Maar al snel bleek het kindje nauwelijks gegroeid. Oriëntatie ging dit keer wel veel beter. Maar het hartje was niet meer te zien. We waren er stil van. Natuurlijk weet je dat het kan gebeuren, maar we hadden het toch niet verwacht. We zijn met een leeg gevoel naar huis gegaan. Teleurstelling verwerken, dromen en plannen bijstellen. Ik heb meteen iedereen geappt die van de zwangerschap wist.
We hebben besloten te wachten op een natuurlijk beloop van de miskraam. Ik hoop dat mijn lichaam op die manier op een natuurlijke manier afscheid neemt en de hormonen weer rustig kunnen herstellen. Ook geeft het me het gevoel dat het emotionele afscheid iets geleidelijker gaat. Het enige wat ik heel er moeilijk te verdragen vind is de misselijkheid, die nu al 5 dagen aanhoudt. Ik heb wel het idee dat het minder wordt.
Het idee dat een miskraam voor de 12 weken vaak veroorzaakt wordt door structurele afwijkingen aan het kind, en dat dit een natuurlijke methode is om dat op te lossen geeft een beetje rust. Dit kindje, waarvoor ik dik 9 weken door een hormonale achtbaan gegaan ben, had jammer genoeg geen kans van slagen. Ik heb een paar nachten slecht geslapen van het piekeren (en de misselijkheid, die bij mij s avonds het ergst is). Maar gelukkig begin ik al een beetje aan het idee te wennen, dat het zo is en dat ik er niks aan kan doen.
reacties (0)