Zwanger zijn en al afscheid moeten nemen

Weer terug op BB na een jaartje weg geweest te zijn. Een moeilijk jaar was het voor mij wel. In december 2015 gestart met het proberen zwanger te worden. De eerste paar rondes zonder succes.

Daarna was het raak, maar helaas kreeg ik rond de 6 weken een miskraam.
Dit is 3x zo gebeurt in 5 maanden tijd. Emotioneel trok ik dit niet meer en hadden mijn partner en ik besloten dat het voor nu even genoeg was en ik eerst maar de onderzoeken bij de gyn af zou wachten.

Nu bijna een jaar later ben ik zwanger en er compleet door verrast. Een mooier kerstcadeau kon ik me niet wensen.

Hoe lang? Dat is nog onduidelijk. Afgaand op mijn laatste menstruatie zou ik nu 11 weken zwanger zijn. Vanwege de miskramen en licht bloedverlies heb ik al vroeg een echo gehad. De eerste echo (nu 3 weken geleden) liet nog weinig zien, een vochtholte in de baarmoeder. De tweede echo (een week geleden) laat een perfect mooi ontwikkeld vruchtzakje zien. Maar het meest belangrijke ontbreekt, een wormpje met kloppend hartje. Ookal was ik voorbereid op slecht nieuws, deze klap komt hard aan.

Volgens de verloskundige is een miskraam onvermijdelijk en kan het nog 3 (inmiddels 2) weken duren voodat mijn lichaam het afstoot. Wat een ellende, al die hormonen die gewoon zijn werk doen. Misselijk, pijn in mijn borsten en ontzettend moe. Ik ben zwanger, maar niet meer voor lang.

Theoretisch is het mogelijk dat het vloeien rond kerst een innestelingsbloeding is geweest. Dan zou ik bij de 2de echo pas 4.5 a 5 weken zwanger zijn geweest. Ik weet dat het dan wel vaker voorkomt dat er nog geen vruchtje zichtbaar is en dat bij een latere echo alles in orde is. Dan is de echo die ik vorige week gehad heb gewoon nog te vroeg geweest. Theoretisch is het mogelijk, dat heeft de verloskundige ook bevestigd.

Maar op 22 december heb ik een positieve zwangerschapstest in handen gehad. Als ik in het meest gunstige geval een innestelingsbloeding heb gehad rond kerst, dan is het onmogelijk dat een zwangerschapstest positief aangeeft. Of de zwangerschapstest moet vals positief zijn geweest. Maar zoals de verloskundige ook zegt: Zwangerschapstesten zijn de meest betrouwbare testen in de hele wereld.

Dan krijg je de keuzes aangereikt voor het vervolg. Afwachten en de natuur zijn werk laten doen, medicatie om het af te breken of curretage.
Na de miskramen die ik heb gehad voelt het niet goed om iets zelf kapot te maken, ookal is een miskraam onvermijdelijk. Het klinkt misschien stom, maar ik wil daar geen verantwoordelijkheid aan hebben.

Dus ik koos voor de moeilijke weg. De weg van het zwanger zijn, het mij zwanger voelen en weten dat het nog weken kan duren voordat de zwangerschap natuurlijk afgebroken wordt.
Ik sta nog steeds achter mijn keus, maar jeetje, wat heb ik het met momenten moeilijk. Juist op de dagen dat ik misselijk naar bed ga en misselijk weer op sta. De eerste week viel redelijk mee, maar de misselijkheid en de klachten nemen toe.

En toch, toch kan ik het gevoel niet los laten dat we gewoon te vroeg waren. Dat het wormpje zich nog niet wilde laten zien omdat we te vroeg waren. Waarom ik dat gevoel heb? Geen idee, ik kan het niet verklaren.
Gelukkig heb ik een ontzettend lieve verloskundige die tegemoet komt in mijn gevoel. Volgende week krijg ik een bevestigende echo. Gebasseerd op mijn gevoel en die 1% kans dat de zwangerschapstesrlt van 22 december het fout had, volgt er een echo waarop ik hoe dan ook minimaal 7/8 weken zwanger zou moeten zijn. Dan zou er ook hartactie zichtbaar moeten zijn.

In mijn hoofd weet ik dat deze echo zinloos is en puur een bevestiging gaat zijn voor wat we al weten.
Maar in mijn hart voel ik dat ik het zo lang mogelijk bij me wil houden en het liefst geen afscheid wil nemen.

Ik heb lang getwijfeld of ik mijn verhaal hier zou delen. Maar ik haal zo veel troost uit de verhalen van anderen. De begrijpbare spanning die we met zijn allen voelen de eerste weken, het verdriet bij verlies, maar ook het intense geluk van het zwanger mogen zijn.

De komende week zal ik dan ook nog veel de afleiding zoeken in het lezen van jullie verhalen, afwachtend op hoe mijn verhaal gaat aflopen.