Weet je misschien is er wel geen syndroom van Andrews (Trisomie 18) maar het traject naar de waarheid, is toch best verdrietig en zwaar.

22 mei 2016

Weet je misschien is er wel geen syndroom van Andrews (Trisomie 18) maar het traject naar de waarheid, is toch best verdrietig en zwaar.

Daar lig ik dan in bed. Ik kijk naar telefoon en bedenk mij wat moet ik doen. Iedereen heeft allemaal leuke berichtjes over hun zwangerschap in de novembergroep. Ik lig hierop bed en voel me dood van binnen. Ik heb al nauwelijks energie door de zwangerschap. Ik ben totaal uitgeput. Kan nauwelijks voor mij eerste zoon zorgen door de vermoeidheid en myoompijn. En hij gevoel van verdriet schiet me opeens binnen. En ik vouw mijn handen en wil god smeken om dit kindje een gezond leven te geven. De tranen beginnen te stromen. Zeker 30 minuten lig ik daar. Uiteindelijk pak ik mijn man zijn hand omdat ik graag wat warmte en liefde wil om getroost te worden. Want zoals je weet heb nooit in mijn leven getroost hoeven te worden, omdat ik vind dat sterk ben. En dat ik het alleen kan oplossen. Maar die hand is niet genoeg en kruip tegen hem aan. En zeker 30 minuten knuffelt hij me totdat hij begint te snurken en ik me opeens kalm en rustig begin te voelen. Weet je misschien is er wel geen syndroom van Andrews (Trisomie 18) maar het traject naar de waarheid, is toch best verdrietig en zwaar!

1047 x gelezen, 16

reacties (0)