Het moment dat je even geen lucht krijgt. Dat had ik net even.

20 mei 2016

Het moment dat je even geen lucht krijg. Dat had ik net even.

Horen dat je kind mogelijk een klompvoetje heeft is al moeilijk. En nee het is niet het eind van de wereld. Enfin wachten op de verduidelijkend echo is al een opgaven. Dan was het eindelijk zover. Je heb daarvoor alle doemscenario's al in je hoofd afgespeeld. Dan zit je daar en krijgt je de echo en zegt ze dat alles er goed uit ziet, maar het voetje geen klompvoetje is maar een rocker dottum voet. Dus je denkt mooi alles is goed, maar we moet met 20 weken wel een geo in een academische ziekenhuis krijgen. Op de doorwijzing staat dan ook zo mooi beschreven een of meerdere afwijking. Die arts zeg nog doodleuk maak u zich nu niet druk. Eenmaal thuis beseffen we wat Zo een voetje meestal in houdt en dat voor 85% gepaard met het syndroom van adwards. En ik hoopte nog dat ze het bij pretecho 1,5 geleden verkeerd hadden gezien en we vandaag geen klompvoetje meer zouden zien. Dat dit allemaal een domme fout was en de verpesten pretecho toch een leuke herinnering kon gaan worden. Dat we konden gaan genieten dat we een zoon erbij zouden gaan krijgen. Eenmaal thuis het vumc en het amc gebeld helaas nog geen afspraak kunnen maken, omdat de brief aangepast moeten worden vanuit het flevoziekenhuis, omdat we graag zo spoedig mogelijk geholpen willen worden. En het vumc ook aangeeft dat dit de normalen gang van zaken is om direct doorverwezen te worden. Ik heb de hele dag me er rustig onder gevoelt en gedacht/ gehoopt dat we over een week horen dat het gewoon een klompvoet is en we daar als gezin door heen gaan komen. Ook met tranen andere mams hun verhalen gelezen met het kindje met het andrews syndroom. Weet je het gekke is voel me zo egoïstische. De ene vriendin verliest der moeder en een andere kennis kan helemaal geen kinderen krijgen. Ik heb tenminste een gezond kind en een gezonde moeder. Maar toen in eens onze vrienden weg waren vanavond en ik buiten voor de deur naar de hemel keek.

Daar kwam dat moment dat ik even geen lucht krijgt! En je denk waarom ik en waar altijd die spanning. Ik wil ook een rustig en zorgeloos leventje hebben. Egocentrisch trut wat ik ben! Er zijn erger dingen in het leven. Oorlog. Het verlies van je ouders door de ziekte kanker! Lieve zorgzame mensen die nooit kinderen kunnen krijgen enzo. Ik Ben daarna onder de douche gestapt en heb eventje een tijd me buik in me handen gehouden en beelden me eventjes in dat je warm bij mama in de handen lag. En dacht ik moet iets met deze gedachtes. Dus op het moment dat ik in bed lag begon ik mijn eerste blog te typen.