‘Een paar maanden na het krijgen van ons eerste kind, dacht ik over mijn man: heb ik een fout gemaakt? Had ik niet met ‘m moeten trouwen? Het leek er op dat alles wat hij deed in twee categorieën viel te verdelen: irritant of écht vervelend. Simpel gezegd: ik haatte hem.’
Jennifer schreef op Scarymommy.com het volgende relaas over haar man, nadat ze bevallen was.
‘Toen hij op een veel te kleine plek voor onze grote, lompe auto parkeerde, waardoor de auto uitstappen met een baby-autozitje vrijwel onmogelijk was, werd ik geïrriteerd. Wanneer hij na twintig minuten pauze na anderhalf uur borstvoeding het presteerde om te zeggen: ‘Ik denk dat ze weer honger heeft’, was ik écht geïrriteerd. Geef haar jouw tiet dan! Toen hij vreedzaam met zijn mond wijd open door het gehuil en het voeden heen snurkte, had ik ronduit een hekel aan hem. Ik ben me ervan bewust dat sommige van deze dingen niet zijn schuld waren, veel dingen waren zelfs onlogisch om me aan te ergeren.
Met mijn ergernis voor alles wat hij deed, was zijn zeer solide ergernis er voor mij ook. Hij reageerde gevoeliger als ik iets zei. Als ik probeerde om de stemming met een grap te verlichten, werd dit verkeerd opgevat, meestal als een aanval. Dezelfde grapjes die ik maakte voordat we een baby hadden, waren nu een uitnodiging om terug te happen. Alles kwam onder een vergrootglas. Waar ging het fout?
Hij begreep niet waar ik vandaan kwam, dat kon hij ook niet begrijpen. Hij ging terug naar zijn normale werkleven met normale volwassenen, en ik probeerde ondertussen thuis te achterhalen hoe ik een baby levend moest houden terwijl ik probeerde om een paar minuten voor mezelf te krijgen. Hij begreep niet dat de luxe van een vijftien minuten durende douche niet alleen was om mezelf schoon te maken; het was ook een toevluchtsoord waar ik even alleen kon zijn. Dus toen hij mijn douchebeurt onderbrak om te vragen of hij kon plassen, vroeg ik me af hoe ik in godsnaam deze man kon trouwen.
Mensen vertelden me veel over het hebben van een baby: je gaat doodop zijn, je haar gaat uitvallen, enzovoort, maar niemand had ooit gezegd dat ik mijn man zou haten. Niemand vertelde me dat ik in zijn gezicht zou willen slaan met een pan. Dus laat me het jou vertellen: je gaat je man haten. Het maakt niet uit hoe gelukkig je nu bent, of hoe stevig je huwelijk was vóór de baby, maar het gaat over wat erna gebeurt. Dit is ons verhaal, maar het kan dat van jou zijn.
Alle dingen die mensen me vertelden waren absoluut waar. Ik was zo moe dat sommige dagen ik gewoon vergat dat ik had gedoucht, of misschien was ik zo moe dat het me niets kon schelen. En omdat ik niet had gedoucht of aangekleed was, begon ik me slecht over mezelf te voelen. En aangezien ik nauwelijks het huis verliet of andere mensen zag naast mijn man (waardoor hij mijn enige volwassen verbinding was met de buitenwereld), haatte ik hem. Want wie anders zou ik kunnen haten? Er was niemand anders in de buurt.
En toen, op een dag, was het over. De emotionele storm was overgewaaid. Ik had mijn huwelijk weken, misschien wel maanden, in twijfel genomen. En op een dag niet meer. Ik stopte met het in zijn gezicht willen slaan met een pan. Het ging niet over ons huwelijk, het ging over een nieuwe versie van ons, een versie met een andere dynamiek en een nieuw leven erbij. We moesten onszelf herdefiniëren als mensen, dus natuurlijk ook herdefiniëren als koppel. We waren onze relatie aan het renoveren, en bij elke verbouwing komt een hoop rommel en een bloederige puinhoop.
Mijn moord- en echtscheidingsgedachten waren geen afspiegeling van onze relatie, het was een deel van wat er gebeurt wanneer een paar een gezin wordt en moet navigeren in deze nieuwe verhoudingen die er vanaf nu zullen zijn.’
Herken jij het verhaal van Jennifer?
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Ik heb precies hetzelfde! Maar ik weet niet of het hier ook door komt maar ik erger me zo erg aan mijn vriend, dat als hij lief wilt komen doen (kusjes geven enz.) ik eigenlijk het liefst wil dat hij helemaal niet aan me zit (nou moet ik er wel bij zeggen dat hij dit ook vaak doet als ik bezig ben met de kleine of aan het schoonmaken ben) in mijn ogen is hij gewoon continu vervelend ( hij maakt ook heel vaak van die grapjes die niemand leuk zou vinden maar goed), ook vergeten hij zoveel!! soms voel ik me echt schuldig want dan doet hij zo zijn best om lief te zijn en dan wil ik proberen om niet meer zo fel op alles te reageren en dan doet hij een ding bijv. Als ik hem iets vraag en hij het niet gedaan omdat hij het (vergeten) is dan begint die geërger weer opnieuw heel heftig. ( hij vergeet ook bijna elke dag de dagelijkse dingen zoals de tandjes van ons dochter poetsen dus ik vraag hem iedere dag of hij dat wel gedaan heeft, maar dat hoort toch niet of ben ik nou aan het overdrijven? ( ons dochter is 21maanden dus het is niet nieuw voor hem)
Ik weet niet of dit ooit over gaat of dat we de relatie gewoon moeten verbreken. Het liefst wil ik bij elkaar blijven maar als ons kind daar op een langer termijn last van gaat krijgen dan verbreek ik de relatie liever nu.
Ik hoop echt dat iemand tips heeft want dit knaagt elke dag wel aan mij.
Ik heb precies hetzelfde! Maar ik weet niet of het hier ook door komt maar ik erger me zo erg aan mijn vriend, dat als hij lief wilt komen doen (kusjes geven enz.) ik eigenlijk het liefst wil dat hij helemaal niet aan me zit (nou moet ik er wel bij zeggen dat hij dit ook vaak doet als ik bezig ben met de kleine of aan het schoonmaken ben) in mijn ogen is hij gewoon continu vervelend ( hij maakt ook heel vaak van die grapjes die niemand leuk zou vinden maar goed), ook vergeten hij zoveel!! soms voel ik me echt schuldig want dan doet hij zo zijn best om lief te zijn en dan wil ik proberen om niet meer zo fel op alles te reageren en dan doet hij een ding bijv. Als ik hem iets vraag en hij het niet gedaan omdat hij het (vergeten) is dan begint die geërger weer opnieuw heel heftig. ( hij vergeet ook bijna elke dag de dagelijkse dingen zoals de tandjes van ons dochter poetsen dus ik vraag hem iedere dag of hij dat wel gedaan heeft, maar dat hoort toch niet of ben ik nou aan het overdrijven? ( ons dochter is 21maanden dus het is niet nieuw voor hem)
Ik weet niet of dit ooit over gaat of dat we de relatie gewoon moeten verbreken. Het liefst wil ik bij elkaar blijven maar als ons kind daar op een langer termijn last van gaat krijgen dan verbreek ik de relatie liever nu.
Ik hoop echt dat iemand tips heeft want dit knaagt elke dag wel aan mij.
Ik herken dit helemaal incl zijn snurken en mijn douches die hij onderbrak. De moordgedachtes gelukkig niet. We hadden een lange goede relatie, veel meegemaakt samen, en bam, ik kon m wel schieten, gedachte aan scheiden kwam voorbij. Mijn man deed ook nog eens niks zonder dat ik er in precieze detaillering om moest vragen. Was binnen halen vanwege de regen? Liet hij het stoffen bakje met wasknijpers buiten, ik had niet gezegd dat die ook naar binnen moesten. Zo ging alles. Hij gedroeg zich als een kind en kon geen kritiek verdragen. En klagen over vermoeidheid, terwijl ik bijna alles deed. Ik kon zelfs zijn stem niet meer uitstaan. Ondertussen zat ik continu met onze baby op de arm, bijna 24 uur per dag. Het ging na een half jaar geleidelijk steeds beter tussen ons, de betere momenten kwamen vaker en de ergerlijke momenten minder vaak. Fijn om dit te lezen, geeft herkenning, niet overdreven maar voor sommigen onder ons de realiteit!
Ik vind dit wel érg overdreven... als je je zo voelt zou ik persoonlijk zelf hulp gaan zoeken bij een psycholoog en een opvang regelen voor mn kind. Ze heeft duidelijk me time nodig, is jaloers op haar man. Maar om dan te gaan zeggen dat ze hem haat.... wauw.
Ik had dit zelf kunnen schrijven, ik herken het helemaal alleen al dat moment tijdens het douchen, want hij kon ten alle tijden douchen wat hij wou en ook in lengte van tijden en ik werd gewoon geroepen uit de douche als de oudste huilde of wakker werd maar al snel wist ik het wel te communiceren zodat het niet uitliep dat ik hem letterlijk met een pan wou slaan haha alleen bij onze eerste had ik het, bij onze tweede wist hij al precies hoe te handelen en zijn we juist enorm sterk naar elkaar gegroeid in onze relatie. Stress is wel een killer maar maak het bespreekbaar, mannen zien helaas niet alles.
Reageer op dit artikel
reacties (14) Stuur een bedankje