ik zal me eerst even voorstellen, ik ben VW en in nov 2016 ben ik na 34 weken zwangerschap bevallen van onze eerste zoon VR. Ik heb een zorgeloze zwangerschap gehad. Wel zwangerschapsdiabetes, maar deze waardes waren goed onder controle. In de 34e week voelde ik op een dag de baby minder bewegen. Ik was niet meteen bezorgd, omdat ik dit wel vaker had gehad. Maar toch ben ik naar het ziekenhuis gegaan voor een hartfilmpje. Daar aangekomen konden ze geen hartslag vinden en werd met een echo vastgesteld dat ons zoontje niet meer leefde. Onze wereld was in een paar minuten ingestort. Ik was totaal in shock en wist niet meer wat ik moest doen. Uiteindelijk zijn we naar huis gegaan en werd er de volgende ochtend besloten hoe verder. Ik werd ingeleid en zou natuurlijk moeten bevallen. Ik was in overlevingsstand en alles is in een roes aan me voorbij gegaan. De inleiding hielp niet en na 4 dagen weeenopwekkers te hebben gekregen had ik geen cm ontsluiting. Er is toen besloten om een keizersnede te doen. Na 4 dagen was het dan zover, we zouden ons zoontje gaan zien. Een moment waar we lang op hadden gewacht.. een eerste ontmoeting, maar ook tegelijkertijd een verschrikkelijk afscheid. We hebben hem slechts 5 dagen bij ons gehad.. Na zijn begrafenis en eenmaal thuis kwam het besef.. een lege babykamer, een lege buik, pijn van de keizersnede.. een onwerkelijk gevoel. Uitrindelijk is er geen reden gevonden voor zijn overlijden. Hij was prima op gewicht en lengte voor 34 weken. Aan de ene kant hoopten wij dat ze iets zouden vinden zodat wij antwoord kregen op onze vragen.. aan de andere kant waren we blij dat er geen afwijkingen waren gevonden bij hem. De gyn noemde het domme pech.. en daar moet je het dan mee doen. Onze kinderwens was groter dan ooit.. maar vanwege de keizersnede werd ons geadviseerd om minimaal een jaar te wachten met opnieuw zwanger raken. Ik heb meteen aangegeven dat ik dit niet zou trekken en de gyn gaf aan dat een hf jaar toch wel minimaal was. Dat was een hele moeilijk periode want het liedst wilde ik meteen weer zwanger zijn. Na een half jaar zijn we het weer gaan proberen en was het ronde 2 meteen raak. Momenteel ben ik 32 weken zwanger van ons 2e wondertje. Het is een hele hele hele zware zwangerschap en soms zit ik tegen depressiviteit aan... ik weet niet meer hoe ik ermee om moet gaan en heb constant angstgevoelens. Ik sta wel streng onder controle, maar die angstgevoelens gaan gewoon niet weg.. iemand ervaring hiermee en die ze wil delen?
Hallo Ik ben een maand geleden bevallen op 24w zwangerschap van mn zoontje. Zwangerschap liep voor mij perfect in vergelijking met mijn z eerdere zwangerschappen waarbij ik 9mnd lang misselijk ziek en of diabetes had. Maar op 23w had ik bloedverlies wat bleek op de spoed dat ik mn vruchtwater kwijt was door een infectie. Toen bleek dat mn zoontje leefde en bewoog want hij was perfect in orde. 4d opname in de hoop vruchtwater bij te krijgen maar op de 4de dag bleken mn waarden de hoogte in te schieten waarbij mijn eigen leven in gevaar was. Dus dag 5 werd ik ingeleid om normaal te bevallen wat ook al een ervaring was omdat ik normaal via keizersnede beval bij alle 3. Op 12 nov eindelijk geboren maar na 5min overleden. Wat voor mij het ergste was is dat mijn zoo tje leefde en ik wist dat hij zou sterven. Afscheid was ondraaglijk en ervan houden was oneindig moeilijk omdat ik wist dat ik hem zou verliezen... Ik kan er nog altihd niet bij dat ik mn zoontje kwijt ben en besef is er nog altijd niet.
Ik wens alle mamas die zoiets hebben meegemaakt als een verlies een oneindig sterk vermogen om dit te kunnen verwerken en veel sterkte.
Wij hebben 3 maanden geleden ons zoontje verloren na 36 weken zwangerschap. Ook geen oorzaak gevonden. We hopen ook over een tijdje open te staan voor een nieuwe zwangerschap, mentaal is het nu nog te vroeg. Ik lees nu het boek ' altijd een kind te kort ' alle gemengde gevoelens beschrijft ze perfect. Ik hoop dat je dat wat helpt ! Succes, je kan het
Hoi 3maal, Ik heb direct het boek ''altijd een kind tekort'' besteld nadat ik je reacties las. Ik was angstig opzoek naar wat erkenning nu ik zwanger ben van de 2e. Onze dochter is met 39 weken zwangerschap overleden in mijn buik. Het is fijn om te kunnen lezen, dat sommige gedachtes en angsten heel normaal zijn, dat maakt het wat makkelijker om over te praten. Heel erg bedankt voor het delen van de tip
Als eerste welkom ❤️ Ik hoop dat je hier wat steun zult vinden.
Wij zijn ons tweede kindje verloren vlak na zijn geboorte. En het heeft me erg geholpen om er hier met anderen over te praten. Iemand die het niet heeft meegemaakt zal niet kunnen begrijpen hoe zwaar het verlies van een kindje is. En alle (dubbele) gevoelens die er bij komen kijken.
Ik heb hierna nog 2 gezonde dochters mogen krijgen en de zwangerschappen waren 9 hele zware maanden. Onder het motto: eerst zien dan geloven, ben ik er doorheen gekomen.
Je mag me altijd een berichtje sturen als je erover wilt praten. 🌹 ik wens je veel sterkte toe in deze laatste weken!
Ik zit met tranen in m'n ogen jouw verhaal te lezen en alle reacties eronder. Wat zijn er toch veel (te veel!) moeders die dit ook meegemaakt hebben. Sterkte gewenst allemaal!
Wat een vreselijk verdrietig verhaal, ik moet er van huilen. Hier ook van dichtbij mee gemaakt een tweeling met 23 weken. Ik kan je één ding zeggen je zal nooit meer onbevangen zwanger zijn. Dit heeft zo’n ontzettend impact op je leven, dus zet jezelf in de overleven modus. Ik wens je veel sterkte en een prachtig gezond kindje toe.
1 van mijn beste vriendinnen heeft met 42 weken zwangerschap haar kindje verloren. ze zou ingeleid worden die dag. maar het bleek te laat. ik heb zelf dus geen ervaring maar heb het wel van heel dichtbij mee gemaakt. Gelukkig voor mijn vriendin heeft ze het kunnen verwerken. en heeft ze nu (4,5 jaar na de eerste) een gezonde zoon gekregen!
Het is ontzettend heftig als je zoiets gebeurt. en ook heel begrijpelijk dat je je nu zo voelt. gelukkig sta je wel onder strenge controle en misschien mag je in overleg ook wel wat eerder ingeleid worden? ga er in princiepen vanuit dat dit kindje gezond geboren gaat worden. en probeer zoveel mogelijk afleiding te zoeken zodat de tijd wat sneller gaat. sterkte!
Ook hier zwanger na verlies dochter met 19 weken. Het is ontzettend moeilijk te genieten en de zorgen los te laten. Voor mij is het een geruststelling dat ik veel controles krijg van de gynaecoloog en zij mij een gerust kan stellen. Heb veel controle echo’s. Verder heb ik hulp gezorgd bij een psycholoog en EMDR therapie gehad. Dit heeft ervoor gezorgd dat het verlies een plekje kon krijgen. Dat neemt niet weg dat de waan van de dag en de onrust er nog steeds is. Wens je heel veel sterkte en kracht hiermee om te gaan.
Ik snap waar je angst vandaan komt. Mijn oudste zoontje is ook dood geboren. Elke zwangerschap daarna, ben je er toch steeds mee bezig, de onzekerheid zal het goed gaan. Jammer genoeg is mijn jongste zoon ook overleden een dag na de geboorte. Gelukkig heb ik ook nog twee gezonde kinderen gekregen. En voel ik mijn ondanks het verdriet gezegend met mijn jongens. Wil je meer weten mag je altijd een privé berichtje sturen.
Wat heftig meid...Ik begrijp dat deze periode loodzwaar voor je is. Hoe kom je deze laatste periode door hè? Ik heb geen tips, geen adviezen, maar wil je heel veel sterkte toewensen met de laatste loodjes en wens je alle goeds 💕
Ik ben zelf een dochter verloren na 39 wk zwangerschap . De zwangerschap van onze eerste regenboog heb ik in blogs beschreven . Sterkte Meis het is niet makkelijk en je gelooft het pas wanneer de baby levend en wel in je armen ligt !
Jeetje heftig en heel logisch dat je bang bent en ik denk dat er pas echt rust en vertrouwen komt als je je volgende wonder gezond in je armen hebt! Heel veel sterkte de komende weken!!
Lieve sterke mama,absoluut geen ervaring met zulk verdriet en heftig afscheid. Ik wil je alleen een dikke knuffel sturen en heel veel sterkte. Ik kan me enigzins voorstellen hoe immens groot je angst moet zijn. Ik wens en hoop vurig dat je binnen een aantal weken een lief huilend babytje in je armen mag houden en dan wat van je angsten los kan laten ❤ veel sterkte
Dag lieve mama, Wat een heftig verhaal zeg! Gelukkig heb ik hier geen ervaring mee, maar ik denk dat het heel logisch is dat je je zo voelt. Misschien is het toch verstandig om je door de huisarts te laten verwijzen zodat je met iemand kan praten? Je hebt zoveel meegemaakt, misschien sterkt het je. Heel veel sterkte gewenst! 💖😘
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Verlies
reacties (17) Verversen