Na een aantal jaren achtereen proberen zwanger te raken was het dan eindelijk zo ver begin dit jaar....
ik voelde me raar, was 2 dagen overtijd... Wij helemaal dolblij!
Helaas niet voor lang. met 6 weken echo, dacht de gyn. dat het misschien een zeer vroege zwangerschap kon zijn...
met 8 weken terug voor een officiele echo... vruchtje was niet meer gegroeid sinds de keer ervoor en de eerste missed abortion was een feit...
tabletten mee gekregen, mocht niet baten. Dus uiteindelijk curretage ondergaan.
Waar ik vreselijk bang voor was, want ik heb afwijking aan mijn baarmoeder (een hartvormige baarmoeder, met bovenin een extra, loos kamertje). en de kans op verklevingen zou dus wat groter zijn volgens mijn eigen gyn.
Volgens de arts die mij curreteerde was dat onzin... daar maar aan vast gehouden.

mijn cyclus liep direct weer normaal, en na 2x OG bleef de derder keer uit. weerd at rare gevoel. Helemaal perplex waren we dat het zo snel alweer raak was...
met 6 weken gebeld dat ik met 8 weken pas een afspraak wou. Met 7 weken kon ik terugbellen...bloedverlies :-( weinig...maar voor mij voldoende om me zorgen te maken. ik dapper alleen naar het ziekenhuis, want mijn man was werken. Echo gemaakt, en ik heb het hartje zien kloppen. Heel erg stevig en volgens de gyn was er 90% kans dat het wel goed zou komen...ik kon gewoon door werken (ondanks mijn zwaar lichamelijke werk) en een week later terug komen.
Ik samen met mijn man met de 8 weken echo terug. Bij inbrengen van echostaaf...eerste zicht was vruchtje was prachtig gegroeid! Maar......er was op geen enkele wijze een hartje te vinden :-( mijn wereld stortte in!
had ik dan toch niet moeten gaan werken? Heb ik iets verkeerd gedaan? en ik vond het vreselijk dat mijn man nu het vruchtje nooit heeft zien leven...
Kost enorm veel moeite om het een plekje te geven! Wederom gekozen voor curretage...ondanks de risico's
deze keer bloedde ik flink na, na de curretage. heel anders als de eerste keer.

Gekozen om net als de vorige keer zodra we groen licht kregen zonder bescherming te vrijen want makkelijker zal het toch nooit worden een volgende zwangerschap! En het kan nu wel een jaar duren dachten we nog...

Cyclus was wederom direct weer normaal! 2x OG gehad en voila.... weer voelde ik me raar... ik wist het gewoon dat het zo moest zijn! ik was WEER zwanger, en op de dag dat het eerste kindje geboren had moeten worden, kreeg ik dan ook een positieve test te zien! Bang en blij tegelijk. ik dacht nog. zal DIT dan het teken zijn dat er "boven wel naar ons geluisterd word?". En mag onze wens dan eindelijk in vervulling gaan?
ik had een vroege test gedaan 4 dagen voor dat mijn OG door moest komen, en daar waren 2 streepjes op te zien. en de avond op de dag dat mijn OG door zou moeten komen normaal kreeg ik koppijn, buikpijn en in de avond ook het begin van een bloeding...
Ik heb de dag erna het ZKH gebeld en, moet nu woensdag terug bellen...ik heb nog niet het idee dat het vruchtje is afgestoten :-( waarschijnlijk moet ik met 6 weken terug om te kijken of ik schoon ben, of dat ik weer een ingreep moet ondergaan...
Ik schaam me momenteel zo, dat ik het buiten onze ouders en mijn 2 directe collega's niemand durf te vertellen...Het gevoel dat mijn lichaam ons zo in de steek laat... Ik niet eens onze droomwens in vervulling kan laten gaan... Verder kan ik soms ineens zooo boos zijn over het feit dat bepaalde vrouwen wel een gezonde zwangerschap dragen (meestal vrouwen waar ik daarvoor toch al een beetje (of heel erg) een "allergie" voor had). Het gekke is dat ik daarentegen met sommige mensen in onze directe omgeving helemaal gek ben van hun kindje en er gewoon mee kan kroelen en tutten wanneer ik op visite ga...

Ik weet dat ik buiten mijn afwijking in mijn baarmoeder, te kampen heb met overgewicht, waardoor ik waarschijnlijk eerder niet zwanger raakte en dat het zwanger raken op zich nu geen probleem is dat geeft ergens wel een fijn gevoel. Daar heb ik dan ook keihard voor geknokt om er gewicht af te krijgen, en na de 2e MK is er weer 3,5 kg af... en de strijd zal doorgaan tegen mijn overtollige gewicht...Langzaam maar gestaag gaat het er af!
Alleen mijn hoop op een gezond kindje van ons zelf in onze armen te houden is momenteel een beetje vervlogen... :-(
Zijn er meer mensen met ervaring van 3 vroege miskramen op een rij? En met al die gemengde gevoelens? En hoe gaan jullie met de angst om dat een volgende zwangerschap weer zo kan verlopen?

Reageer op dit topic

Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Verlies


reacties (20)    Verversen


  • Elida

    Ik heb voor mijn zoontje geboren werd 6 miskramen gehad ik was toen 31/32 jaar. Jaar later wilden we toch nog een 2e kindje. En heb achterelkaar 12 miskramen gehad. Op het moment ben ik pril zwanger met hartactie dit keer. En hoop dat dit een plakkertje is.
    Ik heb meerdere onderzoeken onder gaan, maar ze kunnen geen oorzaak vinden. Ik ben nu 36.

  • Sam1704

    Wat een verdrietige verhalen lieve mensen.. Ik ben een blog begonnen waar ik mijn verhaal deel over mijn herhaalde miskramen. Misschien vinden jullie het prettig mee te lezen of is er iemand die zijn of haar verhaal wil delen.

    https://www.facebook.com/Rozewolkbreuk-1643538589006235/?ref=settings

    Veel sterkte allemaal. X

  • Nala483

    Dankbaar voor de gedeelde verhalen! Bij controle van de Gynaecoloog progesteron voorgeschreven gekregen, ze stond er achter dit te proberen onder het mom van baat het niet dan schaad het niet! Wel eerst een paar maanden wachten! Mijn baarmoederslijmvlies moet aangroeien, was veel te dun waardoor het laatste vruchtje ook niks had om aan vast te hechten....

  • Berbeltje

    Hoi meid, wat vreselijk naar om mee te maken eerst eens een dikke knuffel voor jou!
    Ik weet dat bij ons precies ook na de derde miskraam de moed me finaal in de schoenen zo'n. 1e keer kon ik goed mee omgaan, tweede x was het echt dikke pech maar na de derde x wist ik het echt even niet meer. Ik had me ergens vast gehouden aan het idee dat drie x scheepsrecht zou zijn. Mooi niet dus!
    Het ligt echt niet aan jou! Of aan jullie! En zelfs er wel een harde biologische oorzaak is dan ligt het niet aan jullie wens of inzet, jullie doen nu alles wat in je macht en kennis ligt. Wees niet te hard in je oordeel over jezelf hoor, je hoeft je niet te shamen, je bent juist hartstikke dapper. Ik heb geen idee of overgewicht de reden kan zijn van een miskraam? Ik dacht dat alleen het zwanger worden moeizamer kon gaan en dat lijkt niet het probleem.
    Bij ons is het 5 x mis gegaan voordat onze dochter werd geboren. Het was vreselijk om mee te maken en ik werd er zeker ook weleens wanhopig en jaloers om. Maar toch, als ik nu terug kijk zie ik achteraf dat het ons ook veel gebracht heeft. Ik vind dat wij samen een heel sterk team zijn geworden door samen te ontberen (dat dacht ik toen nog niet hoor) en we genieten ook heel bewust en intens van ons meisje. De tegenslagen die we tot zo ver tegen zijn gekomen lijken in niets op de 5 miskramen dus vallen ons enorm mee.
    Wat mij o.a. veel geholpen heeft is heel veel lezen en dan vooral feiten bv onderzoeken in europa over miskramen en op de www.nvog.nl. Wij konden toen weg gaan strepen of gaan proberen. Ik heb bij een mesoloog laten testen welke allergieen ik heb en heb bv tarwe uit mn dieet geschrapt. Bloedverdunners durfde ik niet te gebruiken maar wel chiazaad in mn yoghurt. Ik ben continu vitamine D en B complex gaan slikken en iedere dag drie stuks fruit en veel wandelen en rust nemen. En tot slot heb ik via meiden hier en een stukje via de huisarts utrogestan (progesteron) gekregen en ingebracht.
    Wat het is geweest zullen we nooit weten maar de zesde x was het raakt, gelukkig! We hebben de maatregelen trouwens na de 5 miskraam genomen. Uit onderzoeken na de 3 miskraam kwam nl geen oorzaak.
    Ik hoop dat je een beetje hoop kunt putten uit mn verhaal en dat het bij jullie ook goed mag gaan!!

  • Nala483

    Dikke knuffel terug om te beginnen. MK is inmiddels achter de rug. Deze keer viel het meer mee als de vorige 2 keer.
    Het zwanger raken is wel een probleem geweest idd! Sinds ik onder een bepaalde BMI zit ging het ineens wel. Dus vandaar dat ik daar wel in door knok! Al wat ik zelf kan doen zeg maar...
    Verder moeten we nog 2 weken afwachten wat ze nu weer voor onderzoeken willen en mogen doen, en controle of ik echt leeg ben uiteraard (gezien mijn lichaam eerder het vruchtzakje niet afgestoten heeft).
    We zullen zien.
    Ik herken wel het bewuster gaan genieten met elkaar! Meer leuke dingen gaan doen, en ik heb sinds de 2e MK al een stuk meer rust in mijn leven ingebouwd. Mocht helaas niet baten...
    Jullie hebben ook heel wat doorstaan zeg samen. Heerlijk om er zoveel sterker uit te komen! Hoe verschillend ik en mijn man de tegenslagen ook verwerken ook dat merken wij dat we er samen zo sterk uit komen.
    Gek he dat tegenslagen die je na zulke heftige ervaringen nog mee maakt ineens veel minder intens lijken..
    Dank je wel voor de info! ik ben zelf ook erg van het lezen, lezen en nog eens lezen. zodat als ik iets nieuw tegenkom dat ik dat dan kan bespreken met de Gyn. Zo las ik ook ergens over miskramen en schildklierafwijking, aldus....test die functie dan maar eens als ik toch bloed moet gaan prikken! En over het A-live project...(bloedstollingswaarden) dat het met een heel lage dosering medicatie op te lossen kan zijn als je bloedstollingswaarde een kleine afwijking heeft... Nu is dit alles niet het geval... vandaar dat ik op mijn overgewicht blijf hangen (medisch gezien) in combi met mijn afwijking aan mijn baarmoeder waardoor innesteling moeizaam kan gaan.
    Wat doet Chiazaad met je als ik vragen mag? zelf wel mijn hele dieet al aangepast op gezond (met slechts kleine uitzonderingen eens per week om het vol te houden ;-) )
    Vitamine D&B zitten al in mijn multivitamine tablet die ik dagelijks neem als aanvulling, volgens zowel de dietist als de Gyn prima om te slikken idd en ik merk zelf ook duidelijk verschil als ik ze niet neem (dan ben ik veel sneller moe).
    Ik heb heel veel aan je verhaal! en wil je dan ook super bedanken voor het delen van je ervaring. nogmaals een dikke knuffel! Geeft toch weer een strohalmpje hoop...
    We proberen de moed niet te verliezen, al hebben we het voorzichtig ook al eens over andere opties gehad zoals pleegouderschap of adoptie. voorzichtig eens aan het uitzoeken wat het inhoud en of het iets voor ons zou zijn...
    Al is een kleintje van onszelf natuurlijk altijd nog onze grootste droomwens

  • Anna-76

    Er is zeker hoop en geef jezelf niet de schuld. Hier na 3 miskramen( ook steeds snel zwanger) een zoontje gekregen. Daarna nog een miskraam en nu weer zwanger( 22 weken) Ik heb onderzoek gehad. Uit voorzorg gebruik ik tijdens zwangerschap vanaf week 6 antistollingsmiddelen. Sterkte meid. Weet hoe frustrerend het is.

  • Nala483

    ze hebben bij mij de stollingswaarde ook getest op mijn vraag maar dat is allemaal prima in orde...
    Met al deze toch positief afgelopen verhalen, komt er gelukkig een klein strohalmpje hoop terug! Al zal het altijd moeilijk blijven. heb al geroepen eerst zien dan geloven...

  • Zeyno1993

    Hey meid, er is zeker weten nog hoop .. Ik heb vorig jaar achter elkaar met 6/7 weken ook miskraam gehad.. en baby groeide totaal niet.. Lichaam had het ook niet door dat het miskraam was.. Dus moest ik vaginaal een tablet indoen, zodat de miskraam aan de gang kwam.. Ik werd frustrerend ! Al mijn vrienden waren zwanger of hadden een baby/kind en ik niet.. Iedereen om mij heen pestte mij omdat ik niet zwanger kon zijn..

    Tot begin januari ik was 10 dagen overtijd, ik heb getest, maar ik dacht achteraf van het is toch negatief wrm test ik nou .. Ik had de teststrip zonder af te lezen weggegooid in de prullenbak. Mijn man ging naar de prullenbak in de avond en zag opeens een teststrip met het resultaat positief.. 2 streepjes
    2 duidelijke streepjes.. Hij kwam rennend naar mij van dat ik mama ga worden.. Ik geloofde helemaal niet.. Ik keek naar de test zag inderdaad 2 streepjes, maar ik geloofde het niet.. Volgend dag gingen we naar de huisarts en ja, huisarts zei ook dat ik zwanger was..
    Werd doorgestuurd naar gyn.. En bloed af laten nemen en ik was 2 maanden zwanger..
    En ik ben nog steeds zwanger.. Op dit moment 40+1 weken zwanger..

    Dus meid hoop is er altijd.. Maar niet je zelf gek maken.. Kop op en relaxen, tenminste proberen te relaxen.. Geloof me het helpt enorm.. Succes xx

  • Nala483

    Dank je wel! Erg dat ze je ermee gepest hebben! Is allemaal al heftig genoeg... Dat kun je er dan net nog effe niet bij hebben...
    Wel blij voor je dat het nu wel is gelukt! Heel veel succes met de bevalling...en genietse van jullie kleintje!
    En een dikke knuffel, bedankt voor het delen van je verhaal

  • Wensje4

    Ik heb twee miskramen (bij 7 en 10 weken) achter elkaar gehad, nu zwanger voor de derde keer (eigenlijk 5e keer, heb de eerste twee wel goede zwangerschappen gehad). Het voelt zo onwerkelijk en onzeker allemaal. Je kan helaas niet meer genieten van het feit dat je zwanger bent, en ja die angst is aanwezig. Ik probeer me er niet al te vaak mee bezig te houden. Ik probeer ook niet vooruit te denken etc. etc. Ik heb wel hoop dat het misschien dit keer goed zal gaan, maar aan de andere kant ook keihard het gevoel dat het ook weer mis kan gaan. Ik leef op elke afspraak voor een echo, maar wat echt helpt is het loslaten hoe moeilijk dat ook is. Gewoon laten gaan. Mocht dit weer een miskraam worden, ja dan zal dat ook weer heel zwaar zijn vermoed ik. Maar goed, dan ben ik er deels op voorbereid denk ik dan maar. Ik hoop natuurlijk niet dat ik het zoiets weer mee maak!

  • Nala483

    Dank je wel voor het delen van je verhaal! Ik hoop met je mee dat het nu wel goed gaat voor jullie

  • BabyWish81

    Ik heb 5 miskramen gehad, en gisteren een hele vroege miskraam weer. Dus 6 in totaal. Ik heb in 2015 een gezonde dochter mogen krijgen. Ik ben onderzocht en ze hebben nooit een reden kunnen vinden bij mij. Als ik zwanger ben gebruik ik extra utrogestan (progesteron) zo dat het blijft zitten. Dus jou moet het ook lukken hoor.!! Als je nog vragen heb mag je me altijd een berichtje sturen

  • Nala483

    Allereerst een dikke knuffel. Heftig om er zoveel mee te maken zeg! jeetje... en het word nooit makkelijker...
    Ik ga dat ultrogestan (progesteron) ook eens opgooien bij de volgende Gyn afspraak...Dank je. Lees het nu 2x, dus even zien wat het ZKH zegt...Geen idee of ik dat zal krijgen, want iui werd ik voor geweigerd door mijn overgewicht in de tijd dat zwanger raken helemaal niet lukte. Dan zou het hormoongehalte te hoog worden wat ze moeten geven met kans op complicaties...
    Dank je wel voor het delen van je verhaal. Doet me erg goed te lezen dat ik niet de enige ben die ermee worsteld

  • Ik-ben-weer-anoniem

    Meid ik wil je allereerst een hele dikke knuffel geven. Ik leef met je mee. Ik heb geen ervaring met drie miskramen op een rij, maar ik heb wel een missed abortion gehad gevolgd door een vroege miskraam. Dat heeft ook al heel veel impact gehad op ons. Ik ben nu 33 en heb een nieuwe vriend waarmee ik graag nog een kindje wil en hij wil graag zijn eerste van hemzelf. Bij mijn oudste kids was het zomaar raak en ging alles als vanzelf, maar ik ben nu bang dat het niet meer gaat lukken om een kindje van ons samen. Ik hoop niet dat het aan mijn leeftijd ligt. Met de angst omgaan is lastig, maar ik probeer dat toch een beetje los te laten omdat dat beter is. Stress is ook niet goed in een zwangerschap denk ik bij mijzelf. De vraag of het nog gaat lukken kan niemand voor jullie beantwoorden. Ik hoop dat jullie het kunnen laten onderzoeken en dat het iets is waar wat aan gedaan kan worden. Ik duim dat jullie snel een fijne en vlekkeloze zwangerschap mogen hebben. Sterkte met alles meid!

  • Nala483

    Dikke knuffel terug!
    Die eerste 2 waren ook het heftigst, nu waren we er al een soort van op voorbereid omdat ik vooral bang was. ik probeerde het zoveel mogelijk los te laten de angst, maar soms als je dan even samen bent en er even over praat is het ook wel prettig om er gewoon even een flink potje om te huilen... kan het er beter uitgooien als het binnen houden en er stress van hebben. Zelfde gedachte idd, stress is ook niet goed in een zwangerschap. Merkte aan mijn lichaam wel dat ik deze prille zwangerschap minder pijn had, dus er veranderd wel iets in mijn lichaam...Hopelijk ten goede.
    Ook ik ben 33 en voel de druk van mijn leeftijd zo nu en dan...En de druk van de maatschappij helpt ook niet mee...gezien wij de enige in de 2 gezinnen zijn van onze broers&zussen die onze ouders zouden kunnen verblijden met een kleinkind op natuurlijke wijze Maakt het allemaal ook niet makkelijker. En dan kunnen ze 100x zeggen, "maar dat is toch helemaal niet erg dat we geen opa/oma zullen worden, zullen gewoon even aan die gedachte moeten wennen. kunnen jullie toch niks aan doen" Maar ondertussen word er wel bij elk bezoek over kinderen/zwangerschappen/collega's van met kleinkinderen/buren die een kleine hebben gekregen/ enz enz enz gesproken.....helpt niet erg. Zelfs nadat ik dat gesprek ben aangegaan....gebeurd het gewoon nog steeds. probeer altijd maar gauw op een ander onderwerp over te gaan, maar valt niet altijd mee.
    Ik hoop ook voor jullie dat jullie gauw verblijdt mogen worden met een klein wondertje En dat je de druk en stress wat los kan laten.

  • surroKIWIbaby

    Zelf heb ik er geen ervaring mee, maar een vriendin kreeg na 3 miskramen extra onderzoek aangeboden en bij haar is het daarna met medicijnen goedgekomen. Ze had een stollingsfactor en ook maakte ze niet genoeg hormoon aan, beide kon ze bij worden geholpen en inmiddels heeft ze 2 gezonde zwangerschappen en gezonde kindjes mogen krijgen. Vraag aan je arts of gyn om onderzoek meis en sterkte met het verlies :( KNUF!

  • Nala483

    Dank je wel voor je berichtje! Dat over het hormoon wil ik idd laten onderzoeken :-) zeker nu het steeds meer naar voren komt, wie weet is dat het wel gewoon...
    stollingsfactor is goed, is vorige ronde al onderzocht, net als chromosomenonderzoek hebben we al gehad.
    Dank je, kunnen we gebruiken. Knuff terug

Populaire topics
Populaire blogs

Babynamen zoeken

Jongensnamen | Meisjesnamen | Babynamen top 50