Ik was gisteren buiten en der was een kind steeds met de naam tegen der mama aan het roepen. En begon mij dochter van 6 ook ineens leyla leyla ik keek der raar aan. Wat ze grappig vond en noemde ze me heel de tijd leyla. Maar ik heb daarna gezegd dat ik het verschrikkelijk vind en graag mama wil worden genoemd (watk ook echt liever heb). en toen vroeg ze waarom moet ik tegen jou mama zeggen en niet jou naam. Toen moest ik wel even nadenken haha. Maar uiteindelijk was voor mij het logische om te zeggen " anders kijken alle leyla's naar jou om maar als je tegen mij mama zegt kijk ik alleen naar jou om hahah echt dom.. maar ja.. even een vraagje aan jullie noemt jullie kind jullie bij je naam... of mama?.. En eigenlijk waarom laat je je kind met je naam zeggen voor diegene die dat doen?..
Mama of papa, Misschien was het niet hun biologisch kindje dan snap ik het. Ik zelf zeg nog steeds mam of pap... behalve in een winkel dan roept ik hun naam dat is handiger met zoveel mama's of papa's 😉 daarom is het wel handig dat ze jou naam weten.
Mijn kindjes noemen mij mama of mammie. Soms passeert 'schatje' ook de revue omdat ik mijn man zo noem. Maar we proberen steeds meer om ook mama en papa tegen elkaar te zeggen. Ze kent overigens onze namen ook omdat neefjes ons tant... en nonkel... noemen.
De mijne zegt Papa en Mama tegen ons. De enige reden dat ik dat fijner vind is eigenlijk dat ik er trots op ben dat ik haar papa ben. :-) Zelf noem(de) ik mijn ouders ook altijd bij de naam, daar was ik mee begonnen omdat ik dat cooler en specialer vond. Elk kindje had immers een papa en mama, maar niemand had een {{eigennaam}} als papa of mama.
Mama, al is de dochter ook in de fase 'mama xxx' en die mama heet.. en die papa heet.. Ik heb ook al gezegd dat ik niet met mijn naam wil aangesproken worden, omdat ik haar mama ben en het véél liever is als ze gewoon mama zegt..
Mijn kids noemen me mama. De oudste vraagt wel eens hoe ik noem maar vind hij nog te moeilijk om uit te spreken. De jongste vind vooral de familienaam interessant hehe.
Het is.miaachien ook iets met cultuur denk ik. Bij ons Turken heb ik zoiets nog nooit gehoort. Ook bijvoorbeeld bij broers en zussen worden die niet.met naam genoemt. Mijn dochter van 6 noemt haar broer altijd broer.
Denk niet dat het cultuur is hoor, hier zegt mijn dochter ook 'zus' tegen haar zus, soms haar naam, totaal afhankelijk of luistert of niet haha! Maar ik zeg wel niet 'dochter kom eens'.
Ik zou het ook bizar vinden mocht ze plots haar oma of opa bij de voornaam noemen, maar die namen kent ze niet eens, want wij zeggen ook gewoon oma of opa haha!
In principe houd ik mama aan. Mijn oudste heeft ook weleens zo'n bui dat hij mij plots bij mijn naam noemt. Ik negeer het dan gewoon. Ga er niet echt op in. Koppel af en toe ook wel eens terug met mama. Als hij dan wat vraagt dan vraag ik nog even aan hem of hij mama wat wilde vragen.
Hier mamma, maar als we niet luisteren of het is ergens druk dan roept hij wel eens onze naam. En ook voor de grap zegt hij wel eens onze naam, maar dat vindt hij gewoon grappig. Ik lach er altijd gewoon mee, want weet toch dat hij 99% van de tijd mamma zegt!
Ik ben mama.. biologische vader Word bij naam genoemd zonder papa ervoor. Als je papa tegen der zegt wijst ze der (opvoeder) papa aan. Heel verwarrend met hulpverleners die een biologische vader bespreken als papa ipv naam..
Mijn kinderen zeggen mama tegen me en zou ook niet willen dat ze me mij bij me voornaam noemen. Ik noem mijn moeder ook mama, het is respect naar je moeder toe. Mijn kinderen zeggen ook u tegen mij en ik wil ook dat ze u tegen iedereen zeggen. Ik vind het heel vervelend als andere mensen ze zeggen dat ze geen u hoeven te zeggen. Ik leer mijn kinderen wat respect is voor ouderen en dan moet je mijn kind niet anders komen leren. Maar wat je je dochter heb uitgelegd waarom ze mama moet zeggen is goed hoor niet ingewikkeld want dan snappen ze er niks van hihi
Mensen die zeggen: "Zeg maar jij tegen mij" zeggen dat niet om jouw kind iets anders te leren, maar omdat ze het prettiger vinden geen u genoemd te worden. Ik voel me meteen 30 jaar ouder als iemand me u noemt. Het rekening houden met de wens van diegene die geen U genoemd wil worden is mijns inziens juist respectvol.
Ja, ze zeggen hier tegen de juf en meester: Yes Ma'am en Yes Sir, maar als ze hulp vragen aan de juf zeggen ze dus: could you help me? Zelfde zin als aan een klasgenootje om hulp vragen. Verder noemen ze de juf hier nog bij de achternaam en dan komt er inderdaad miss voor. Ik vind het ook heel leuk om zo verschillende dingen mee te maken/horen. Er is niet 1 manier goed en ik vind het fijn dat mijn kinderen opgroeien met een besef van verschil tussen mensen/culturen.
Toch hoor je het verschil wel een beetje in het engels vooral bij de Britten. Zeggen ze thank you en netter thank uu. Ik leer me kinderen wel het u en 2 woorden, tegenwoordig is beleefdheid ver te zoeken bij mensen en ook kinderen. Mijn overgroot oma is nog van de oude stempel. Ook ik als 30 jarige moet nog steeds ja oma nee oma zelfs haar kinderen die volwassen zijn en ook grootouders zijn. Kom je binnen bij me oma en je zegt gewoon hallo nou nou je wilt dan wegrennen met de preek die je krijgt. Eerste wat je te horen krijgt is hallo hond koe geit schaap hallo met je maat hahaha en zeker tegen tegen. Mijn kinderen waren 2 en leerde ze toen pas u zeggen en we kwamen bij me oma en spraken met 1 woord en je nou na een weekendje bij me oma waren ze meteen beschaafd hahaha. Vanaf jongs af aan leer je je kind normen en waardes respect en beleefd zijn.
In het Engels is het inderdaad hetzelfde you of you, snap ik..... maar in onze taal kan ik wel onderscheid maken.... ik heb niks te maken met het Engels, toch? Ik snap wat je bedoelt, hoor! Respect komt niet ineens met u...... zelf kom ik uit een jij-nest..... noem mijn moeder nu ook gewoon jij/je...... toch hebben mijn man en ik besloten, toen onze kinderen nog klein waren, om dat anders te doen.... bevalt prima! Zelf heb ik uit eigen ervaring gemerkt hoe vervelend ik het van mezelf vond dat ik weer liep te jij-en en jou-en tegen een leraar of zo, kon daar echt van balen, het zat gewoon niet in mijn systeem... nu inmiddels wel, maar dat heeft jaren geduurd.... bij onze kinderen willen we dat dus anders doen.... mijn man komt wel uit een u-nest.... en vele gezinnen om ons heen doen het ook, dus de keuze was voor ons wel makkelijk.... maar respect komt niet alleen door u te zeggen, daar ben ik me echt van bewust.
Mijn dochter noemt me mama, soms ben ik weleens gepromoveerd tot Stomme Mama maar nooit bij de naam. Tot 2,5 jaar geleden wist mijn dochter me voornaam niet eens
Hier zeggen we ook mama en papa ... al heb mij'n zoontje ook een fase gehad dat het mijn naam was maar dat komt dnek omdat ik werk op de opvang waar hij ook zat en alle andere kinderen noemde mij bij naam dus vond hij het wel grappig denk .. al deed hij het thuis niet daar wa ik toch gewoon mama haha
Iedereen mag me bij mijn voornaam noemen, maar er zijn maar 2 mensjes op deze hele wereld die MAMA tegen mij mogen zeggen. Ik vind het echt een ere-titel. Mijn kinderen zijn het ook gewend. Net zoals ik mijn moeder ook gewoon MAM noem ipv bij haar voornaam. Dat voelt heel natuurlijk.
Maar ik ken ook een tiener die haar moeder bij de voornaam noemt. Dit heeft ze zelf zo besloten. Ze vind het irritant dat als ze MAMA roept er wel 20 mama's omkijken. De kans dat er meerdere vrouwen omkijken bij het roepen van een voornaam is natuurlijk wel kleiner. Maar ik zou het zelf wel heel onnatuurlijk vinden om eerlijk te zijn.
Mijn zoontje moet nu hij klein is gewoon papa en mama zeggen.. wat ie later zegt als hij volwassen is zien we wel.
Ik kende iemand bij de kinderen niet mama of papa zeiden, maar 'vader' en 'moeder' nou ik vond dat zo maf en zo afstandelijk! Net als u. Hier geen ge-u het is gewoon je en jij.
Ik vind dat 'u' ook heel afstandelijk klinken. Je bent toch een gezinnetje en je bent toch jezelf thuis. Of laten jullie dan ook geen scheten waar je kinderen bij zijn, want dat is niet respectvol? Haha
Vinden wij niet afstandelijk, maar respectvol :)..... maar inderdaad ieder zin ding... zelf ben ik opgegroeid met je/jou/jij.... heb altijd veel moeite gehad en soms nog steeds met u zeggen... vroeger tegen leraren en zo... kon daar zo van balen dat ik zo direct was met m'n jou en jij..... mijn man komt uit een u-nest... na jaren van beraad hebben we toen de oudste nog klein waren, kleuters, de knoop doorgehakt en de regel gemaakt dat ze u zouden zeggen ( mensen in onze omgeving doen dat ook met hun kinderen, dus dat scheelde wel ) en dat ging eigenlijk meteen heel goed... ze zeggen ook netjes u tegen opa en oma en tegen alle andere volwassenen/leraren.... ben heel blij met m'n keuze....Ik snap je wel, hoor, ben zelf ook zo opgegroeid, maar ik besefte ( uit eigen ervaring ) steeds meer dat ik onze kinderen daar niet mee help in het leven, vandaar.
Mn beste vriend heeft tot zn 8e gedacht dat alle moeders "mama" of een varriant daar op heette xD (mam, mams, mama, mamie, etc) Toen een klasgenootje vroeg "hoe heet jouw moeder?" "Mama, die van jouw toch ook?" Ergens wel blij dat mn kids wel gewoon weten dat alle moeders ook een naam hebben
Mijn kids noemen me mama. De oudste vraagt wel eens hoe ik noem maar vind hij nog te moeilijk om uit te spreken. De jongste vind vooral de familienaam interessant hehe.
Mama en papa. Mijn zoon van 2.5 weet onze namen en roept ze wel eens (voornamelijk mij na-apend wanneer ik zijn vader roep) maar op mijn naam van hem reageer ik niet of als hij door blijft gaan zeg ik "Ik ben 'mama' voor jou." Het voelt voor mij niet goed om door mijn kind met mijn naam aangesproken te worden, net zoals ik mijn oduers ook alleen 'papa' en 'mama' noem. Mijn man heeft er minder problemen mee, maar hij noemt zijn ouders ook bij de naam.
mijn kinderen noemen mij het meeste mama, mijn zoon heeft een heleboel koosnaampjes voor mij hahaha zoals schatje of dushi etc. maar soms als hij in een grappige bui is dan zegt hij nataaaaa afkorting van mijn echte naam. eigenlijk maakt het me niet zoveel uit wat ze zeggen maar ik hoor wel het liefst mama heel eerlijk gezegd haha
ik snap dat je trots ben op je titel mama maar het is voor mijn dochter haar eigen keuze. Ze noemt me nu over het algemeen mama. Maar er zijn ook wel is periodes geweest dat ze juist me naam zei en maar soms mama. Daarnaast hebben we ook al de fase mam gehad. Ik ga haar daarin niet sturen of straffen etc. Ze moet doen waar ze zich zelf goed bij voelt. Ze weet prima verder dat ik haar mama ben.
weet je echt zeker dat het haar moeder was en niet een stiefmoeder/vriendin van de papa? een vriendin van me is gescheiden en de nieuwe partners worden aangesproken met de voornaam.
ik heet voor mijn zoon mama. alhoewel hij mijn voornaam ook weet.
Mijn zoontje noemt me mama... Omdat hij dat wil. Als ik niet direct op hem reageer noemt hij me bij m'n naam :P hahahaha, maar het maakt mij echt absoluut niet uit. Ik ben zijn mama, maar ik ben ook een persoon met een naam. Allebei vind ik even respectvol. Als ik hem ophaal van de dagopvang roept hij heel hard "MAMAAAA!" en ik roep hem "ZOOOOON!" ... Vind ik gewoon grappig :P Ik heb er geen moeite mee. Mijn ouders werden altijd liever bij hun voornaam aangesproken. Ze vonden het zo'n titel. En ik als kind wou ik hun liever papa en mama noemen... Daar deden ze nooit raar om natuurlijk. Maar mijn oudere broer heeft hun nooit papa en mama genoemd. Nu noem ik ze wel bij hun namen. Maar ik ben ook zo opgevoed dat het allemaal niet zoveel uitmaakt. Dus mij maakt het ook niks uit.
Mijn dochter zegt mama, maar ze is dan ook nog maar bijna 2. Toch vind ik het belangrijk dat ze wel mijn naam leert, als ze ons een keer kwijtraakt, wat ik echt nooit hoop mee te maken., dat ze dan kan zeggen hoe ik heet. Maar tegen mij is het gewoon mama en waarom, dat is omdat ik dat ben.
Mn zoon heeft een tijd me bij de voornaam genoemd, omdat hij dat steeds hoorde van me zusjes etc (ik woon thuis) onbewust reageerd ik erop. Elke keer als hij chelsea zei; zei ik mama. En nu zegt ie weer mama.
Mijn dochter heeft heel lang mama hessie tegen mij gezegd. Ik weet niet waarom. Dat ging gewoon zo. Nu zegt ze gewoon mama, tenzij ze me kwijt is bijvoorbeeld dan zegt ze nog steeds mama hessie.
Hier is het mama, papa, oma en opa Itegem en oma Zele (woonplaats van de oma's en opa). En tantes en ooms, tja, dat is dan "tante (naam)" en "oom (naam) omdat ze er meerdere hebben. Dat vind ik het makkelijkst, en voor mij duidt het ook aan dat deze mensen speciale mensen zijn in hun leven. Punt. Ik zou het echt niet fijn vinden als ze onze namen gaan gebruiken... Maar ieder doet zijn/haar eigen ding.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (81) Verversen