Mijn jongste zoon is een enorme waaghals. Al zo lang als ik me kan herinneren zit hij onder de blauwe plekken en doet hij gevaarlijke dingen. Hij klimt overal op en lijkt nergens bang voor. Zijn grote broer is juist heel voorzichtig. Met de jongste heb ik echter al een paar keer bij de hap en eerste hulp gezeten. Zijn gedrag maakt me echt bang. Als ik gister niet op tijd was geweest had het heel verkeerd af kunnen lopen. En dat gevoel maakt me bang. Ik wil niet een moeder worden die haar kind vanalles verbiedt omdat ze zelf bang is. Hoe gaan jullie hier mee om? Herkent iemand dit gevoel überhaupt?
Over het algemeen laat ik hem alles ontdekken en doen. Hij wordt in juli 5, waardoor ik hoopte dat hij wel een beetje wist wat wel en wat niet te doen. Met sommige dingen laat ik het idd door pappa beoordelen en kan het wel eens voorkomen dat ik het eerder gevaarlijk vind. Maar over het algemeen zitten we op 2 lijn wat hem betreft.
Gister ging het echt om levensgevaar. Ik snapte niet dat ze zelf niet inzagen hoe gevaarlijk het was. Gelukkig was ik op tijd. Het gaat ook zeker niet nog eens gebeuren (ze zijn heel erg geschrokken), maar ik kan het gevoel niet zo goed van me af zetten. Dat 'als ik het niet gehoord had' gevoel. Ben hierdoor banger geworden voor andere dingen die zouden kunnen gebeuren. Maar zo kun je niet leven natuurlijk. Denk dat ik het vandaag nog maar eens met ze heb over gevaarlijke dingen ofzo. En inderdaad wat echter verhaaltjes erbij pakken uit het nieuws of iets dergelijks. Bedankt voor de reacties iig!
mijn dochter doet/deed ook veel enge dingen. maar mijn ervaring is dat alles verbieden niet helpt. soms moeten ze zelf ervaren dat het indd echt niet gaat. en dus leren letterlijk met vallen en opstaan.
ik waarschuw wel. zeg dan: doe dat nou niet want als je valt doet het pijn.. en als ze ondanks mijn waarschuwen niet wilt luisteren tja dan valt ze maar.. daarna ben ik er voor haar om haar te troosten en erover te praten. en ik zeg dan: wat is er nou gebeurd? dat mocht je ook niet doen he.. ga je het de volgende keer niet meer doen?
dit helpt. want van verbieden leert ze het niet. ze word er alleen maar opstandig van. (en doet het uiteindelijk toch wel.. omdat dan alles word verboden) natuurlijk hangt het wel van de situatie af. een keertje vallen is niet gelijk zo rampzalig maar als er echt gevaarlijke dingen gebeuren waarbij botbreuken, bloed of levensgevaar kan ontstaan ben ik wel heel duidelijk en streng. dan mag het gewoon niet.
Voor mij is inderdaad een goede toets: vindt mijn man het ook eng en gevaarlijk? Zo ja, dan inderdaad verbieden of uitleggen waarom zijn gedrag zo gevaarlijk is. Zo nee: dan vind ik het vanuit mijn moederlijke beschermingsdrang gevaarlijk, maar hoort het juist wel bij spelontwikkeling (van jongens). Soms is het dan aan mij om de jongens niet te begrenzen, en sommige dingen mogen ze van mij alleen doen met/in overleg met hun vader. Ik hoef ze echt niet op 3 meter hoogte in een boom te zien zitten, terwijl ik best een vuurtje met ze wil stoken. En ik heb een cursus kinder-EHBO gevolgd.
En beetje gevaarlijk spelen is trouwens heel leuk en heeft juist ook voordelen: https://www.veiligheid.nl/risicovolspelen
Heb je een partnet hoe ziet hij dit? Ziet hij ook dat gevaarlijke gedrag of vind die het wel mee vallen? Zo eventueel ook kijken bij anderen. Dan kun je zelf misschien inzien van gaat zijn gedrag ook echt te ver. Zo ja dan kun je misschien wel dingen gaan verbieden of grondig uitleggen waarom je het niet wil hebben.
Hoe oud is je waaghals? Misschien eens een goed gesprek? Ik lees wel eens iets voor uit de krant aan mijn tieners, dat deed ik ook toen ze een stuk jonger waren..... Een drama uit het echte leven maakt meestal indruk...... Dan legde ik uit... Kijk, dit kind zal wel gedacht hebben, dat kan wel of dit is niet gevaarlijk..... Ik snap je heel goed... Aan de ene kant wil je niet de overbezorgde moeder zijn.... Maar je wilt ook niet dat er iets gebeurt! Zelf weet je als moeder het beste hoe jouw kind in elkaar zit.... De meeste kinderen hebben genoeg aan een normale aanpak, ergens in het midden..... Beetje remmen, soms aanmoedigen.... Maar er zijn zeker kinderen die teveel over de grens gaan en eigenlijk altijd en zonder gezonde vrees... En daar moet je als ouder wat mee..... Zoals ik al zei, soms helpt een drama uit de kramt om kinderen te leren dat het ook echt fout kan gaan in het leven en dat dat geen betutteling is. Succes... Volg je gevoel hier in.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (5) Verversen