ik ben nu ruim 8 weken zwanger van ons tweede kindje. Bij de eerste heb ik een flinke ppd gehad dus de angst dat het weer gebeurd zit er goed in. Desondanks is de blijdschap heel erg groot! Toch probeer ik (ook al weet ik eigenlijk dat het niet kan) me voor te bereiden op hoe ik zal reageren op de komst van de tweede uk. Bij m'n dochter had ik erg veel last van de enorme verantwoordelijkheid die ik voelde en was enorm onzeker over mijn eigen kunnen. Hoe was dat bij jullie? gingen jullie makkelijker om met het verantwoordelijkheidsgevoel? was de schok minder groot? of juist allemaal niet?
Ik denk dat dat ook aan de leeftijd van het oudste kind ligt. Hier was de oudste al 4,5 toen de jongste kwam. Ze was dus 4,5 jaar gewend alleen te zijn en mama en papa voor haarzelf te hebben om het maar zo te zeggen. In dat opzicht vond ik van 0 naar 1 veeeeeel makkelijker. Van 1 naar 2 had ik ineens twee kinderen die de aandacht moesten krijgen. Ik moest er echt op letten de oudste ook bewuste aandacht te geven. Ze is dol op haar broertje, begrijp me niet verkeerd. Maar toch was het een hele omslag in haar leventje, waar we ook goed rekening mee moesten houden.
Ook niet vergeten dat elk kind anders is. De eerste was bijvoorbeeld een moeilijke slaper maar een voorbeeldige drinker. (Borstvoeding) De tweede was een voorbeeldige slaper maar dat drinken heeft letterlijk voor bloed zweet en tranen gezorgd.
Conclusie; hier is geen eenduidig antwoord op, maar toch vindt het allemaal zn weg wel op den duur.
Ik vond het heel goed meevallen maar had bij men ex al wel enige ervaring kunnen opdoen wat meerdere kinderen hebben betreft, hij had er al 4 voor onze dochter geboren werd. Vriendin van mij is onlangs van jaar 2de bevallen en die zegt dan weer dat ze het zwaar onderschat had en heeft ineens voor niets meer tijd. Hangt ook gwn wat af van je eigen organisatie en natuurlijk ook van je babytje zelf. Mijn oudste dochter was een huilbaby dus dat was verschrikkelijk moeilijk en men jongste dochter sliep en lachte gwn altijd. Dat heeft het voor mij wel makkelijker gemaakt uiteraard :)
Ik vond het meevallen in de grote lijnen. Bij mijn eerste moest ik echt wennen aan dat ik een kindje had gekregen, de liefde moest groeien en bij de tweede hield ik gelijk evenveel van hen beide en was ik dolblij dat hij er was. (Misschien speelt het ook mee dat onze eerste een verassing was, en de tweede wel gepland). Ik vond het wel weer even tegenvallen hoeveel slaap te kort we hadden. Bij een eerste heb je rust op de tijden dat je baby slaapt, bij de tweede ben je op dat moment bezig met je oudste. Nou was onze tweede nogal heftig in het begin qua huilen, krampen en allergie dus het was best pittig. Maar hij is nu bijna 8 maanden en alles loopt zo super soepel! Ook de interactie tussen de kinderen vind ik geweldig! Oja, wij moesten ook echt even wennen aan dat niet standaard alles wat voor onze eerste had gewerkt, ook bij onze tweede werkte. Echt een compleet ander kind. Gefeliciteerd met je zwangerschap en ik hoop dat alles voorspoedig zal verlopen!
De eerste vind ik ook erg pittig! Het is echt een grote verandering. Heb vaak gedacht 'is dit nu mijn leven?' Maar nr twee ging vanzelf. Het was liefde op het eerste gezicht. Ik was veel meer relax. Ik voel mij een betere moeder nu hij er ook is.
Ahh ik had dat ook! Maak je er niet teveel druk om als je de 1e aankan, kan je de 2e ook aan. In het begin is het ook allemaal moeilijk. Ik ben nu ook zwanger voor de 2e en heb er veel meer vertrouwen in
ben ook enorm benieuwd. Momenteel bijna 17 weken zwanger van onze tweede. Ik heb me na me eerste ook enorm down gevoelt. Of het een ppd of een situationele depressie was weet ik gezien ik veel te laat aan de bel heb getrokken. Ik heb het aangegeven aan de vk en die heeft me inmiddels aangemeld bij de pop-poli. Ze zijn daar er speciaal op gericht om je extra te helpen en te controleren. Wat de vk me ook nog vroeg was of toen me schildklier waardes geprikt zijn. Het schijnt namelijk dan door een bevalling je schieldklier nog al in de war kan raken en daar kun je je ook heel erg slecht door voelen. Na deze bevalling ga ik dus goed op mezelf letten en snel aan de bel trekken als ik weer afgleid. Daarnaast laat ik dan ook zeker bloed prikken. De gedachte die mij nu ook heel erg helpt is dat ik al ervaring heb. Ik weet hoe het is om een kindje te hebben. Niet alles is nieuw en eng. Alles heb je al honderden keren gedaan. Het zal vast wel weer wennen zijn maar niet meer zo extreem als de eerste keer.
Je weet nu dat je het kan! Je hebt immers al een kind voorbij de babyfase geleid. Die onzekerheid was bij mij weg en dat vond ik erg prettig. De overgang is minder groot dan van 0 naar 1 kind omdat je toch al een ritme met opstaan, zorgen en bedtijd hebt. Ook ben je al gewend aan weinig tijd voor jezelf hebben. Wel had ik veel bloed verloren waardoor ik veel moe was. Ik was die eerste weken niet zo'n leuke mama voor mijn peuter die juist vooral mama wil en dat vond ik zwaar. Gelukkig hielp het als af en toe de peuter bij opa en oma of de buurvrouw ging spelen.
Qua zwangerschap, kraamtijd etc heb ik alles zo verschillend geleefd. Ik heb van de eerste een hel bevalling gehad, en ook een erg lange babyblues gehad. Maandenlang. Precies hoe jij beschrijft. Erg onzeker, en dat enorme verantwoordelijkheidsgevoel.Bovendien leefde ik bijna geisoleerd en was ik contsant zenuwachtig. Bij de tweede bevalling juist niet. Ik was veel rustiger en stond sterker in mijn schoenen en zo dus ook met de opvoeding, etc. Het voelde minder "eng" en zwaar. Ik heb nu wel veel stress qua tijd indelen en organisatie maar dat is een stress waar je veel makkelijker mee omgaat dan met een depressie. Gefeliciteerd met je zwangerschap!!
Bij ons juist helemaal niet. Hij draaide gewoon mee. Hangt misschien ook wat van het kindje af. Hij was al flink bij de geboorte, sliep heel snel door (was bij de eerste een drama) en had geen reflux, eczeem of allergieën. En wij waren wat makkelijker en al bekender met de rol van papa, mama, werknemer en ook nog eens partner. Na de eerste dacht ik, voorlopig even niet. Na de tweede dacht ik, geef mij er zo nog maar tien!
Hier ging het vanzelf, alsof het nooit anders geweest was. Zit 1.5 jaar en een dag tussen ons twee kindjes. En ik was tien weken zwanger toen ik hoorde dat ons oudste kindje ernstig ziek bleek te zijn.
Denk echt dat het zo verschild per persoon. Mijn oudste was 6 toen 3 maanden geleden haar zusje werd geboren en ik heb me de hele zwangerschap afgevraagd of ik van dr tweede net zoveel kon gaan houden als van de eerste en of ik mijn aandacht wel eerlijk kon verdelen en heb er echt nachten van wakker gelegen. Mijn tweede zwangerschap ging niet voorspoedig en heb vaak ih ziekenhuis gelegen, elke x werd mijn schuldgevoel groter en groter... nu is ze er en het voelt alsof het altijd al zo was. Ondanks dat ik nu weer in de luiers zit, zou ik het niet anders hebben gewild. We zijn compleet nu.
Ik herken je onzekerheid over de eerste... Ik verwachtte dit eigenlijk ook bij mijn tweede... Ook verwachtte ik alle rompeslomp die ik nog moest leren van de eerste... Dat viel mij zo ontzettend mee! Bij mijn tweede wist ik alles al. Hij was ook zomaar mee in het ritme van mn andere kindje (kwestie van enkele dagen). En omdat ik me voorbereidde op het ergste (mijn eerste was/is best een gevoelig kindje, dus ik ging van het zelfde uit) Was ik echt met stomheid geslagen toen hij zomaar sliep. badjes, slaapjes, drinken, enzovoort eigenlijk vanzelf gingen. Hij helemaal niet zo heftig reageerde op dingen en grote broer (2,5 jaar toen)... Die was super super trots op zijn kleine broertje. Die wou ook nog overal mee helpen. bij het verschonen keek hij mee, gaf hij me dingetjes aan. Bij het badderen stond hij op een krukje erbij te spatteren, bij de borstvoedingen hing hij tegen me aan en las hij zijn babybroertje voor. Ik heb het juist als een heerlijke tijd ervaren.
Dus als ik een tip kan geven, verwacht het ergste, maar ga je er niet over op vreten. Het kan vanaf daar alleen maar meevallen ;)
Wel de overgang zelf is gemakkelijk je hebt namelijk al "ervaring" met de eerste. Maar je kindje erop voorbereiden is heel belangerijk. Want hij/zij gaat zich bedreigd voelen en jalours reageren. betrek de eerste met alles van de zwangerschap tot geboorte zelf. maak je niet te veel zorgen het komt wel goed 😍
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (15) Verversen