Hallo mama's.
Sorry even wat anders dan baby vragen ik weet het niet meer zo goed en ben benieuwd hoe andere moeders hier in staan. Het gaat over mijn moeder.

Mijn moeder is 60 jaar en stelt zich erg afhankelijk op.. ze heeft geen partner , en komt nauwelijks buiten. Ook geen vrienden op een buurvrouw na.

Ik ben 24 en heb een dochter van 5 en ben in verwachting van mijn 2e kindje. Ik werk heb een huishouden en heb dus net zoals de meeste moeders hier een druk leventje.. hoe passen jullie eigen ouders in jullie leven ?

Mijn moeder vind dat ik en mijn broer voor haar moeten zorgen. Bijv dat zij er ook is uit komt.. denk hierbij aan dat wij haar mee moeten nemen op dagjes uit.. ( zelf heeft ze geen rijbewijs).

Ook wil ze later bij mij komen wonen zegt ze als ze een jaar of 70/75 is zodat ik voor haar kan zorgen.. nu weet ik dat de meningen verschillend zijn en dat het echt ligt aan de band die je hebt met je moeder , die van mij is zoals je kan lezen gewoon niet fantastisch ik ben ook niet van plan om dat tegen die tijd te doen... MAG zij dit van mij verwachten?!

Mijn moeder vraag ik ook nooit of ze wil oppassen.. dat vertrouw ik niet.. ik hou wel van haar maar ik vind persoonlijk niet dat ik verantwoordelijk ben voor haar geluk of haar dagelijks leven.

Ik hoop niet dat ik veroordeeld word oid ben gewoon benieuwd hoe een ander hier naar kijkt of hoe jullie band is met jullie moeder.. of wat voor rol spelen jullie ouders in jullie leven ? Kunnen jullie, je eigen kinderen wel met een gerust hart bij jullie ouders brengen..

Reageer op dit topic

Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A


reacties (28)    Verversen


  • Toekomstigemamavan3

    Je bent niet op de wereld gekomen om later voor je moeder te zorgen!! Je hebt je eigen gezin en je eigen levenm ze kan zelf toch ook u tijdsverdrijf opzoeken?? En een taxi is er ook( mijn oma kan gratis gebruik maken van de taxi) ze is wel iets ouder als je moeder maar om maar een voorbeeld te geven. Wel herkenbaar verhaal want mijn schoonmoeder heeft er ook een handje van. Die heeft het liefst dat we naast haar gaan wonen. Zij verwacht ook dat iedereen wel wat voor haar wil doen. En als ze dingen moeten weten over electrische dingen dan worden we altijd gebeld. (Telefoon,tablet,internet,tv etc). Ze zijn soms erg afhankelijk maar wij wimpelen ze zoveel mogelijk af. Om lang verhaal kort te maken. Je moeder mag dit niet van jou verwachten. Je hebt je eigen leven

  • rlyblue

    Een kind is niet verantwoordelijk voor het geluk van zijn/haar ouders. Als ze echt hulpbehoevend was, omdat ze fisiek of mentaal niet meer in orde was, dan zou ik zeggen dat ze zorg mag genieten, maar jouw moeder klinkt me als een vrouw die nog in prima conditie is. Ze is daarmee verantwoordelijk voor haar eigen leven. Ze moet wat gaan ondernemen om contacten van haar eigen leeftijd/levensfase te krijgen. Daar kun je haar in stimuleren, maar kiest ze ervoor om dat niet te doen, vind ik niet dat jij haar moet gaan zitten vermaken. Het leven met jonge kinderen is druk genoeg zonder zorgverplichtingen buiten de familie.

  • Kaartje704

    Ik heb een prima band met m'n ouders maar voor m'n moeder zou ik meer doen dan voor m'n vader. Alleen al dat jouw moeder geen auto heeft maakt haar wel heel afhankelijk van anderen! En dan is ze nog maar 60, vreselijk. Dan pakt ze toch lekker een bus ofzo? Lijkt me zo niet leuk voor jou. Ik woon al niet meer bij m'n vader sinds ik 6 ben en verder heeft hij weinig hoeven te 'zorgen'. Maar hij laat juist doorschemeren dat hij later wel graag wat hulp wil. Ja daar heb ik dan even geen trek in. Toen het erop aan kwam mocht ik ook niet bij hem wonen dus ik voel me weinig verplicht. M'n moeder heeft altijd veel voor ons gedaan dus voor haar doe ik wat ik kan. Maar denk wel dat ze haar eigen huis moet houden. Ik trek fulltime zorgen ook niet met werk en gezin. Maar als ze een paar straten verder wilt wonen voor wat extra zorg, graag !

  • yetka

    Je broer zorgt nu voor haar en jij hebt daarvoor ook voor haar gezorgd, al met al wordt er 'dus' altijd voor haar gezorgd. Dit is lekker makkelijk voor je moeder en dit laat ze zich ook graag aanleunen/vindt dit normaal/claimt dit. Zo lang je broer voor haar 'zorgt' zal er niet veel veranderen denk ik zo. Ik heb het gevoel dat ze enorm schop onder de kond moet hebben oneerbiedig gezegd. Mocht ze depressief zijn dan moet ze helaas aan de bak via een psycholoog/psychiater. Slikt je moeder ook medicijnen tegen depressies? Sterkte!

  • pindakaas99

    Ik denk dat mijn ma dan voor 99% gewoon pech heeft
    ik ben erg op mijn privacy gesteld
    dus bij mij in wonen echt niet dat dat gebeurt
    en qua uitjes tja soms vind ik het wel leuk
    maar ik wil 99% van de uitjes exht mijn mijn gezin doen
    ik ben 1 x per week wel bij mijn ouders hoor maar dan ook echt daar

    Voor mijn pa zou ik meer over hebben das een gouden vent
    mijn ma daar in tegen die kan de ram bam krijgen

  • Inlovewithmybb

    Ik zou als mijn moeder eenzaam is zeker haar eens mee nemen ergens koffie drinken of voor dagjes weg of daar langs gaan. Dat vind ik zelf niet meer dan normaal

  • ciiii

    Elke situatie is natuurlijk anders, maar mijn ouders mogen naar de hel wat mij betreft. Al beloven ze me van alles na te laten als ik voor ze zorg op hun oude dag mogen ze alles ergens in stoppen waar de zonneschijn niet komt, zeg maar. Weeg goed af hoe jou band is met haar en waarom jij je zo opstelt tegenover haar, heb je verwijten over je jeugd? Vertel dit haar dan ook duidelijk. Adviseer haar zelf haar leven op te pakken en idd eens langs de huisarts te gaan met dat gezeur. Succes!

  • .FamilyFirst

    ik kan mijn kinderen wel met een gerust hart bij mijn ouders brengen , maar toch breng ik ze liever naar me schoonmoeder omdat die gewoon het zelfde als mij is qua opvoeding. en mijn zoon en mijn moeder gaan niet goed samen dus die is daar nog nooit zonder mij geweest. mijn dochters logeren daar wel maar die zijn al ouder. ik heb ook geen ideale band met mijn ouders, en kom er dus ook niet vaak. heb geregeld ruzie met mijn moeder ,als ik dr dingen niet doe zoals zij het wil. er is gewoon teveel gebeurd vroeger.
    ik snap jou heel goed en je bent zeker niet verantwoordelijk voor je moeder, zou gewoon duidelijke wezen en zeggen dat je best soms war wil ondernemen maar dat jij ook gewoon een eigen leven heb en niet alles voor haar opzij kan zetten.

  • Tiens

    Ik snap best dat mensen dit in goed overleg graag willen... maar het lijkt wel een eis van haar...
    Ik zou het er wel eens goed met haar bespreken... ze is gewoon eenzaam natuurlijk, maar ze moet ook niet jouw leven gaan claimen en dat terwijl je nog je eigen kids hebt om voor te zorgen.
    Is er een compromie te sluiten misschien.
    Dat je een paar keer per maand wat leuks doet met haar maar zij haar best doet haar eigen paden weer te vinden. Gekke suggestie misschien, maar is een hond(je) wat voor haar? Dan moet ze er 3x daags uit, ontmoet ze andere honden wandelaars en kan ze wat gezeldschap uit zo'n dier halen.. als ze daar voor kan en wil zorgen natuurlijk...

  • Lady-Whistledown

    Mijn ouders hebben gewoon hun eigen leven. Zij ondernemen best veel. Zo gaan ze in september drie weken naar China op vakantie. Onze band is verder prima. Ik kan ook met gerust hart mijn kinderen bij mijn ouders achterlaten. Als ze later niet voor zichzelf kunnen zorgen, gaan ze een verzorgingshuis in. Dat weten ze nu al. Ze verwachten echt niet dat hun kinderen hen in huis gaan nemen. Zo realistisch zijn ze ook wel weer. Het is dus nooit een issue bij ons geweest. Ik snap helemaal dat je niet voor je moeder kunt zorgen zoals zij dat graag wenst maar af en toe meenemen met een uitje kan toch wel? Ik onderneem met mijn moeder best veel, winkelen, bioscoop etc. Ik vind het wel enorm triest hoe zij nu in het leven staat. Hieronder werd het al vaker genoemd, wellicht is het een idee om psychologische hulp in te schakelen zodat zij ook haar leven weer een eigen positieve invulling kan geven. Moet ze wel zelf ook willen.

  • Vi3r-kindjes

    Ik vind het niet meer dan normaal dat kinderen voor hun ouders zorgen. Je hoeft niet 24/7 met elkaar te zijn maar met enige regelmaat langsgaan, iets samen doen (zeker als iemand wat eenzaam is) vind ik wel echt belangrijk.

    Ik breng mijn kinderen niet naar mijn ouders alleen, omdat onze manier van opvoeden zodanig verschilt (ivm religie) dat ik het niet fijn vind. Maar ondanks dat hebben mijn ouders een gele goede band met mijn kinderen. En ik ook met mijn moeder.

  • mijn~meisje

    iemand die nu al zo afhankelijk is van andere vertrouw je idd niet als opppas voor je kinderen. Hier is de band wel goed. Beide stellen zich zeker niet ao afhankelijk op. Ik zou dat ook zeker niet wensen. Ik zou gek worden. en bij ons in wonen... Nee bedankt. Me ouders heel misschien nog wel maar me schoonouders nee bedankt. Je moeder bepaald zelf hoe ze leeft. Het is een volwassen vrouw geen klein kind.
    Verder je broer moet ook in gaan zien dat zijn eigen geluk zeker zo belangrijk is als dat van een ander. Anders dan is hij straks te laat en heeft hij zijn leven aan zich voorbij laten gaan.

  • kez

    Ah, ik zie nu dat ze inderdaad bekend is met depressies. Ik denk echt dat de oplossing dan ligt in de medische hoek. Succes!

  • kez

    Het klinkt alsof je moeder (op z'n minst) somber is. Als mijn moeder amper buitenkwam, zich isoleerde en mij ging claimen zou ik haar toch eens langs de huisarts sturen. Zit er geen depressie onder, of een lichamelijke oorzaak van de passiviteit. Hoe is het met haar geheugen gesteld. Dat soort dingen zou ik dan willen weten.
    Ik denk dat je als kind nooit verantwoordelijk bent voor het geluk van je ouders, maar dat je wel kunt bijdragen aan hun welbevinden. Dat hoeft vervolgens niet te zijn op de manier die zij eist. Je kind geef je bijvoorbeeld ook niet altijd zijn/haar zin, maar je zorgt er wel voor dat er goed voor hem/haar gezorgd wordt. Zorgen voor en toegeven aan claimgedrag is dus niet hetzelfde. Met een ouder is communiceren denk ik de enige manier, eventueel met een professional erbij.

  • My-two-Pride-and-Joys

    Ik kan je alleen maar groot gelijk geven!! Je moeder is zelfstandig en volwassen en zal ook zelf iets van haar leven moeten maken. Jij hebt er niet voor gekozen om haar kind te zijn. Dat je later je moeder een beetje helpt is logiech. Maar ze mag echt niet van jou verwachten dat jij haar maar op sleeptouw neemt.

    Ik houd ook heel veel van mn ouders maar ik zou ze niet in huis willen hebben. Ik heb ook een leven en mijn eigen gezin en gelukkig vragen ze e dat niet van mij. Deden ze dat wel dan had ik ze ook duidelijk gemaakt dat ik dat echt niet zou doen. En houd gewoon voet bij stuk hoor!!

  • Moedervanmila

    Ik zou ook echt niet me ouders of schoonouders in huis nemen. Wil ook zelf nog privecy hebben. En me kinderen willen ook gewoon hin eigen gang gaan. Tegen de tijd dat me ouders 75 zijn dan zitten me kids al op de middelbare school en om dan de hele tijd opa en oma op de lip te hebben, wordt je ook niet vrolijk van. Ik neem ze ook niet mee met dagje uit. Dat is gewoon voor mij gezin zelf. En soms een keer met de familie wat leuks doen maar daar blijft het bij.

  • AnoniemeMa

    Wat een fijne reacties bedankt daarvoor.

    Mijn moeder is een vrouw van 60 die lichamelijk helemaal in orde is.. ze weigerd zelf om naar buiten te gaan en te genieten van het leven.. ze komt niet verder dan haar achtertuin.. en dat verwijt ze mij en mijn broer.. want wij gaan er wel op uit en denken niet om haar. Mijn moeder is bekend met depressies en dit heeft ook een grote rol in hoe zij is als persoon. Ze is niet zoals andere moeders. En ik heb me vaak ook haar moeder gevoeld ipv dat zij de mijne is.
    Toen ik nog thuis woonde zorgde ik dan ook voor het huishouden en dat er boodschappen in huis waren en dat er gegeten werd.
    zelf was ik 19 toen ik uit huis ging en sindsdien gaat het wel wat beter met onze band... Mijn broer is 26 en woont nog thuis hij heeft met zijn vriendin een dochter hij wilt heel graag samenwonen met haar maar hij durft / doet het niet omdat hij niet weet of onze moeder wel voor haar zelf gaat zorgen . Hij heeft namelijk nu de rol die ik eerst had overgenomen . hij voelt zich dus heel verantwoordelijk voor onze moeder en dat breekt mijn hart. Zo laat hij juist zijn eigen geluk gaan.. het is een lastige situatie.

  • MaaikeT2

    Lieverd, het klinkt alsof jouw moeder geen verantwoording wil nemen voor haar eigen leven(sgeluk) en daarom jou en je broer - via een slachtofferrol - probeert te dwingen om die rol in te vullen. Maar dat moet ze zelf doen!

    Wat ik zou doen, is hulpverlening inschakelen voor je moeder. Maatschappelijk werk, psycholoog, praatgroep. Vaak is starten bij maatschappelijk werk het handigst, die kunnen goed inschatten welke vorm van hulpverlening haar het beste kan helpen.

    Wees erop bedacht dat ze dit mogelijk zal weigeren, omdat ze dan door kan gaan met jullie voor haar karretje spannen. Jullie voor haar levensgeluk verantwoordelijk maken, is namelijk veel makkelijker dan er zelf voor te gaan zorgen. Realiseer je goed dat jij en je broer haar NIET helpen door voor haar te blijven zorgen. Jullie houden de situatie in stand. Jullie moeder zal waarschijnlijk aanvankelijk niet wíllen veranderen en alleen maar door blijven zeuren, eisen aan jullie stellen en zielig doen, zolang ze daarmee krijgt wat ze wil: Aandacht en twee kinderen die als knipmessen (lakeien) doen wat zij wil. Pas als jullie niet meer meedoen - en ze daar mogelijk eerst een tijdlang over gemokt en zielig gedaan heeft - zal ze wellicht eieren voor haar geld kiezen en zelf hulp aanvaarden om haar leven weer op poten te krijgen.

    Is je al opgevallen dat je moeder nooit tevreden is? Zelfs niet als jullie wel dingen met haar doen? Is je wel eens opgevallen dat ze nooit gelukkig is? Dat er altijd iets overblijft om over te zeuren? Is ze wel eens dankbaar? Is het wel eens 'genoeg'? Zegt ze wel eens: "Dat hoeft nu niet lieverd. Je hoeft niet voor mij te zorgen. Denk nu eerst maar eens even aan jezelf en je eigen gezin."? Hoe vaak zegt ze dat?

    Zoals ik de situatie lees, wíl jullie moeder niet gelukkig en blij zijn. Ze houdt haar eigen situatie krampachtig in stand. Het klinkt misschien gek, maar: Jezelf zielig vinden, depressief zijn en zeuren kan heel veilig zijn. Er zijn mensen (vooral die met een psychische stoornis) die dat diep van binnen heel prettig vinden, die dat vast willen houden. Daar wil ik je moeder niet om veroordelen!!! Depressie is echt iets om serieus te nemen! Maar dat kán je niet op de ruggen van je kinderen botvieren. Ja, je kan er voor haar zijn: Door te zorgen dat ze hulp krijgt. Door haar aan te moedigen. Door af en toe eens bij haar op bezoek te gaan. Maar vooral: Door je los te maken uit de wurggreep waarin ze jullie houdt.

    Vertel je broer dat hij bij haar weg moet gaan. Wees niet bang dat ze niet meer voor zichzelf zal zorgen. Kijk eerst eens wat er gebeurt. Zorgt ze echt niet meer voor zichzelf? Schakel hulpverlening in. Of doe dat bij voorbaat: Praat samen met je broer met het maatschappelijk werk. Vertel dat jullie dit niet trekken. Dan zullen zij zowel jullie als je moeder gaan begeleiden naar een gezondere, evenwichtige situatie, waarbij jullie niet compleet leeggezogen en gemanipuleerd worden door je moeder.

    "Ik ben zielig dus je móét me helpen!" is manipuleren. Op je schuldgevoel inpraten "Als het met mij niet goed gaat, dan komt dat omdat JIJ me niet gelukkig maakt!" is ook manipuleren. In het Engels heeft het zelfs een naam: "Guilt-tripping" M.a.w.: Je laten struikelen over je eigen schuldgevoel. Trap daar niet in! Uiteindelijk doe je daar je moeder geen gunst mee. Want zij blijft zo ook vastzitten in dit patroon. Jullie houden alle drie dit patroon in stand: Jij, je broer en je moeder. Zij kan (of wil) het niet veranderen. Dan zijn jij en je broer degenen die het moeten doen.

    Succes!!

  • Anoukx

    Mijn oma vertoonde ook veel van dit soort gedrag. Ze heet nu al een aantal jaar een elektrische fiets en dag geeft haar enorm veel vrijheid en ons ook 😊. Lopen en gewoon fietsen was haar te vermoeiend en daardoor bleef ze thuis en verwachte ze dat iedereen haar kwam entertainen. Die fiets is echt een uitkomst voor haar.

  • me-joyce

    Ik heb een hele goede band met me ouders. Ze passen ook op. Zou voor ze door het vuur gaan maar in huis zal ik ze niet nemen. ik vind niet dat ze dit mag verwachten.
    Jammer dat ze zelf zich weerhoudt van contacten. Je zou eens kunnen opzoeken of er een avond in de week ergens bingo, breiclubje o.i.d in de buurt is zodat ze daar wat mensen leert kennen?!
    Ik zou het haar al wel eens uitleggen als ze er weer over begint anders wordt het straks nog een heel ding als ze een verzorgingstehuis in moet

  • gewoonmoeders

    p.s oppas opa & oma's hebben we hier niet. de band met mijn eigen ouders nu is prima, maar breekbaar. en zo is het ook bij mijn man.

  • gewoonmoeders

    mijn schoonvader heeft korsakoff en woont in een verzorgingstehuis.
    de familie wilt eigenlijk ook dat hij bij ons gaat wonen, maar ik heb dat geweigerd..
    het verzorgingstehuis regelt nu alles voor hem.. er word daar goed voor hem gezorgd en ze gaan regelmatig met ze alle leuke uitjes doen. zoals naar de dierentuin, het strand lekker uit eten enzo.
    ook is het fijn dat hij daar niet alleen zit. ze eten gezamenlijk. en eten een paar keer in de week met ze alle beneden in het restaurant. ook drinken ze daar regelmatig met ze alle een kopje koffie. en 1x per week gaan ze lekker wandelen. ook zijn er diverse activiteiten waar hij aan mee mag doen. zoals bingo, handwerkzaamheden, yoga, gym enzovoort.
    al die activiteiten en gezelligheid zouden wij zelf niet voor hem geregeld kunnen hebben. daarnaast werkt mijn man veel en kan ik niet voor zijn vader gaan zorgen.. er moet namelijk echt op hem gelet worden.. dus is het beter zo..

    het is niet altijd leuk om ouder te worden en het is niet fijn om dan niet meer voor jezelf te kunnen zorgen.. maar je kunt het ook niet tegen houden. en jou'n moeder mag zeker van jou wensen om haar te verzorgen en in huis te nemen. maar wensen zijn niet altijd werkelijkheid. als jij en jou'n gezin daar aan onderdoor zouden gaan of als je het om wat voor reden dan ook niet wilt of niet kun, zal je moeder dat moeten accepteren. en als ze hulp nodig heeft bij de dagelijkse dingen (leeftijd hoeft hierin niks te zeggen) dan zal er zorg voor haar aangevraagd moeten worden. misschien komt ze wel in aanmerking voor thuiszorg. of misschien is er wel een leuke oudere organisatie waar ze nu ook al bij terecht kan voor bijvoorbeeld dag besteding.

    en ga dan gewoon af en toe een keertje wat leuks met je moeder doen en eens bij haar op bezoek. gewoon omdat het je moeder is.. en omdat leuk en gezellig is. maar je moet er zelf ook van kunnen genieten. wij gaan meestal om de week naar mijn schoonvader toe. wil wel vaker gaan maar dat lukt meestal niet. en soms als we dan naar hem toe gaan, nemen we hem mee om iets leuks te gaan doen. en een andere keer gaan we alleen een middagje en maken we bijvoorbeeld een gezellige boswandeling of gaan we picknicken, een worstje bij de hema eten, ergens koffie met gebak halen of we bedenken iets anders om te gaan doen. ook logeert hij regelmatig bij zijn jongste zoon en bij zijn goede vriend.

  • Guppie1987

    Ik heb een prima relatie met mn ouders... en dat wil ik graag zo houden. En ga ook zeker mn ouders dus niet in huis nemen. Als ze hulpbehoevend worden/zijn.. zal ik helpen en ondersteunen waar kan/nodig is... maar onder 1 dak.. no way

  • Gelukkigiemand

    Nee, dit ligt 'm zeker niet aan jou! Bijzonder dat je moeder deze verwachtingen van jou en je broer heeft. Zo te lezen zit ze in een slachtoffer rol. Mocht het eens ter sprake komen, dan vind ik ook dat je jouw gedachten hierover mag zeggen. Misschien kun je haar helpen door wat sociale dingen in de buurt op de zoeken of uit te pluizen.

  • yetka

    Je bent zeker niet verantwoordelijk voor je moeders geluk. Dat is iedereen voor zich zelf. Ik snap dat het lastig is en het is zeker niet jouw taak om je moeder te vermaken. Ik zou meer proberen om je moeder te activeren om actie te ondernemen. Mijn moeder is met 65 jaar lid geworden van een activiteitenclub en heeft vrijwilligerswerk gezocht. Ze is nu 74 en heeft soms zelfs op moederdag geen tijd voor ons :-) Wat kan je moeder nog? En dat je moeder er maar vanuit gaat dat ze bij jullie kan gaan wonen pffff echt heel vervelend. De band met mijn moeder is normaal. Zij past af en toe op onze dochter en we zien er niet super vaak. Komt ook omdat ze niet in hetzelfde dorp woont. Half uur rijden. Mijn zus daarin tegen woont om de hoek bij haar.

  • Sandraaaaa

    Het klinkt alsof je moeder zich al bejaard voelt!

    Ik heb een supergoede band met mn moeder. Ze past 3 dagen op onze kinderen en daarnaast heeft ze ook nog 3 andere oppaskinderen. Ze werkt dus 5 dagen per week (als gastouder). Daarnaast heeft ze sinds kort een vriend (mn ouders zijn 3 jaar geleden gescheiden). Dus in het weekend is ze druk met haar vriend Haha.
    Verder zingt ze ook nog in een koor en heeft ze vriendinnen om mee af te spreken. Een druk leven dus. Mn moeder is sowieso geen type om stil te zitten, ze wilt altijd wat te doen hebben :)
    Mijn moeder zou echt nooit aan mij vragen dat ik haar moet bezig houden of mee uit moet vragen. Dat zou ze eerder andersom doen.

    Als ik jou was zou ik me echt niet verplicht voelen om haar bezig te houden of mee uit te nemen oid. Het is geen klein kind en ze is nog jong genoeg om zelf dingen te ondernemen.

  • AnoniemeMa

    Dat bedoel ik.. ik werk zelf in de zorg en zie mensen die zouden willen dat ze alles nog zelf konden doen.. Ook een heleboel dames die inderdaad zelf nog opstap gaan etc ! Daarom vind ik het zo raar dat zij er zo in staat.

  • Sharon

    Ze is zestig...zelfs mijn oma van bijna 92 regelt nog zelf haar uitjes en dingetjes...

Populaire topics
Populaire blogs

Babynamen zoeken

Jongensnamen | Meisjesnamen | Babynamen top 50