Ik heb last van kriebels, ik zou er (bij vlagen) zo graag nog een kindje bij willen. Ik ben inmiddels 36 en we hebben een zoontje van 2,5. Er zijn alleen zoveel redenen om het niet te doen...en ik ben bang. Ons zoontje was een huilbaby, 4 maanden alleen maar gekrijs, ik dacht dat ik gek zou worden. Dat zou ik denk ik niet nog een keer aan kunnen. Dat is rede 1. Rede 2, ruimte gebrek..we hebben een leuk koop huisje maar eigenlijk geen extra kamer voor een kleintje dus. Rede 3, mijn zoontje slaapt pas sinds een paar maanden door. Ik ben gebroken door de gebroken nachten. Rede 4, peuter pubertijd zucht. Hij is nooit makkelijk geweest. Maar man, ik heb mn handen vol aan hem. Rede 5, ik ben oud! Ben nu al altijd totaal uitgeput. Maar die kriebels, nog zn leuk klein bengeltje..en een broertje of zusje voor de kleine. Hoe neem je zn enorme beslissing.. Ps: de eerste was niet gepland.
Rede 1: mocht je weer in die situatie staan, ga je het weer net zo goed doen als nu ;) Rede 2: in het begin kan hij bij jullie slapen, daarna bij grote broer of zolder verbouwen? Aanbouwen? Rede 3: nog zeker 9 maanden om lekker bij te slapen ;) Rede 4: het is een fase Rede 5: je bent nog niet te oud ;)
Laat je door deze redenen niet afschrikken. Na alle gebeurtenissen met onze dochter kreeg ik vaak de vraag of ik nog een 2e kindje wou/ aandurfde. Ik zie zoveel voordelen aan een 2e kindje. Onder andere als jij en jouw man er achter een jaar of 60 (hopelijk) niet meer zijn, blijft je zoon niet helemaal alleen achter
Als je twijfelt dan ervoor gaan hoor! Ik heb nu 3 jongens, mega druk gebroken nachten maar zit nu al aan een vierde kind te denken. Snap er niks van, want als je me ziet hoe bezig ik met de kids ben kan ie je niet voorstellen dat er nog een eentje bij zal komen haha. Die gebroken nachten waren bij mij vooral bij de eerste vreselijk, tjah daarvoor was ik niet gewend om 's nachts op te staan. Nu accepteer ik het gewoon dat ik tig keer zijn speentje 's nachts in zijn mondje duw en nog een nachtvoeding geef. En wat ik ervan heb geleerd bij een derde, je moet zelf relax zijn, dan is je omgeving ook relax. Bij een tweede, derde gaat alles veel makkelijker is mijn ervaring. Omdat je de signalen beter en sneller herkend. Voel me echt een baby specialist nu bij een derde haha 😎
Geen rationeel advies voor je, wel een ervaring. De eerste was hier ook loodzwaar, sliep pas na anderhalf jaar voor het eerst een keer door. Bovendien kwam ze door miskramen pas toen ik 40,5 jr oud was. Wij riepen hard dat het zeker bij 1 bleef. Na 1,5 jr en een fijne vakantie opperde m'n man voorzichtig of een tweede niet toch leuk zou zijn. Ik bleef een beetje op 50/50 hangen. Ene kant voel ik intens veel liefde voor ons kindje en voelde ik in m'n hart ruimte voor meer. Andere kant keek ik enorm op tegen de zwangerschap en het eerste jaar. Op langere termijn leek het me wel mooi. Voor ons maar ook voor onze dochter die dan niet enig kind is met oude ouders. We besloten 3 maanden niet op te letten en achteraf bezien was het gelijk die vakantiewerk al raak! Ik kwam er 8 weken later pas achter en alles is anders dan bij de eerste. De bevalling een eitje, geen stress en drukte qua voorbereidingen. Borstvoeding is ontspannen en makkelijk, we reageren veel natuurlijker op huilen waardoor hij echt zoveel makkelijker is. Had ik dit maar gekund bij de eerste, dat was dan pas genieten geweest met 1 hummeltje! Ik ben net 43 geworden en onze zoon is nu 4 mnd oud, het gaat beter dan destijds met 1, nu al. Ja de nachten zijn soms zwaar vooral als ze allebei wat hebben, maar ik ben ook zoveel zelfverzekerder dan bij de eerste. Ik bewaak m'n grenzen veel beter en geef voorrang aan rust en stabiliteit in ons gezin. Dan komt de kraamvisite maar een maand later, geen feestje maar een middag meeslapen met de kinderen. Ik ben superblij dat het zo mocht lopen en voel me een enorme bofkont als ik die twee elkaar zie knuffelen xx
tja, je noemt allemaal redenen om het niet te doen. En wat zijn de redenen om het wel te doen? De ene moeder vind het makkelijker dan de andere en geen twee baby's/kindjes zijn hetzelfde. Niemand kan je hierin adviseren. Deze beslissing zal je echt samen met je man moeten maken. Mijn man had ook twijfel over een derde kindje. Maar nu ze er eenmaal is, is het de beste beslissing die we ooit hebben gemaakt :)
Ik heb ook heel veel twijfels... ik zou het zelf ook graag willen, maar inderdaad het ruimte gebrek, de oudste 2 zitten al op de basis school dus heb weer wat meer tijd voor mijzelf. Maar ondanks dat blijven mijn eierstokken rammelen. Mijn man is heel stellig, nee is nee! 😥
Het is lastig, misschien de do's en don't tegen elkaar af wegen??
Hier veel zelfde twijfels, maar dan voor een derde... Jongste is net 2 jaar en huilt nog steeds veel, met name 's nachts... Ook een echte huilbaby geweest en komt nog makkelijk aan de huiluren van een huilbaby... Ben dus inmiddels behoorlijk uitgeput, maar heb op en af extreme kriebels en wil dan zoooo graag nog een derde, maar ja...
Succes met het maken van een keuze.. Misschien ook eens alle voordelen op een rijtje zetten om er wél voor te gaan! Wie weet is dat lijstje veel langer en is het snel duidelijk ;-)
Ik ging met 35 voor een tweede. Nou, daar was de natuur het niet meer mee eens..ben nu 39 en nummer 2 is bijna 10 weken oud. Niet te lang twijfelen dus, anders wordt de beslissing misschien wel voor jou genomen. Succes met je beslissing en bedenk; die eerste periode is tijdelijk en misschien valt het reuze mee bij de tweede.
Mijn eerste was ook een huilbaby, letterlijk alleen maar krijste. Bleek koemelkallergie te hebben. Ze is nu 3 en sinds een half jaartje erover heen gegroeid. Phieuw. Haar broertje is 3 maanden en is een mega makkelijke baby. Nog steeds kan ik het soms niet geloven dat hij tevreden in de box ligt. En niet voor 2 minuten.. nee wel een half uur! Hij eet en hij slaapt. En het is zoooo lief die 2 samen te zien. Ze hebben echt al een broer zus band en dat zorgt voor heel wat smelt momentjes😊 Ze is zo vreselijk trots.
In dit geval zeg ik altijd: Bij twijfel, DOEN! De kans ik namelijk groter dat je spijt krijgt omdat je het NIET gedaan hebt dan wel. En helemaal als je man wel een 2e wil, dan vallen alle redenen verder gewoon in het niet. De meeste 'nee' punten van jou zijn namelijk praktische zaken waar je of een oplossing voor kunt bedenken of waar je wel weer aan went of wat wel weer over gaat.
Goed praten denk ik.. Geen idee ik heb altijd gevoelt mijn gezin niet compleet is ondanks mijn zoon 13 maanden lang huilbaby was en dochter een pitterig dametje is. Heb om geen enkele reden ooit een twijfel gevoeld welkom is nog een kindje en als het aan mij ligt ooit een 4e kindje..
Maar denk als je echt een denker bent ja voor en tegens op papier en goed praten samen.. waarom wil je het wat houd je tegen en wat zijn daar eventueel oplossingen voor.
Het is echt begrijpelijk dat je na zo een heftige tijd niet aan nog een kindje denkt, maar elk kind is anders. Mijn 2e dochter was ook een huilbaby, en nog steeds moeilijk opvoedbaar, ik heb echt mijn handen vol aan haar. Toen ik zwanger was van de derde heb ik me erg goed voorbereid en ging uit van het ergste. Nou echt nergens voor nodig, ik heb een wolk van een baby! De eerste maand was wel even afzien mbt de 2 oudste (wat hebben ze het leven zuur gemaakt, dacht dat er geen einde aankwam) Maar na die maand was de rust weer wedergekeerd, en de baby doet het zo goed. Hij slaapt veel en is zo een vrolijk mannetje, hij is echt een verrijking van ons leven.
Al redenen opgeschreven waarom je wel nog een kind zou willen? Misschien ook even een pro-lijstje maken en dan dat samen met je partner naast elkaar leggen. Uiteindelijk maak je de beslissing samen met je partner. Ook al was mijn eerste zwangerschap ruk en de eerste periode zwaar, het hebben van een broertje of zusje voor onze oudste vonden wij vele malen belangrijker dan alle redenen om geen tweede kindje te krijgen.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (18) Verversen