Zoals de titel het al zegt ben ik op zoek naar hulp. Ik zit een situatie die ik niet prettig vind en mogelijk word ik een alleenstaande ouder!
In 2011 ben ik zwanger geraakt. Ik was op dat moment al geruime tijd samen met mijn vriend, maar hij zag het na een aantal weken zwangerschap niet meer zitten en heeft de relatie beeindigd. Ik was kapot, de liefde van mijn leven heeft mijn hart gebroken en juist op het moment dat ik hem het meest nodig had. De man waarvan ik dacht dat hij me nooit zou kwetsen zoals door voorgaande mannen was gebeurd, kwetste me op de meest erge manier.Hij kon me niet geven wat ik op dat moment nodig had. Hij zag de zwangerschap ook niet zitten en heeft daar hele nare uitspraken over gedaan. Omdat ik heel graag wou dat het weer goed zou komen heb ik erg mijn best gedaan om contact te houden en hem te betrekken door hem mee te vragen naar alle bezoekjes naar echo's en de verloskundige. Hij ging niet altijd mee, vaak geen zin in denk ik. Ik heb ook nog steeds het idee dat hij in die tijd er verschillende scharrels op na heeft gehouden, hij heeft immers ook gezegd dat het nu tijd voor 'hem' was. Een aantal maanden later had ik een huisje gevonden en we hadden afgesproken dat hij me zou helpen de eerste maanden, dus hij trok bij me in. Ons kindje was geboren en oh wat was ik blij. Ik heb nog nooit eerder zoiets gevoeld en dat zal voor elke moeder gelden. De maanden dat hij me zou helpen werd een jaar en inmiddels zijn we 2 jaar verder, maar....ik kan de liefde niet meer opbrengen. Wat hij heeft gedaan blijft maar aan me knagen en ik kan het niet vergeten. Ik heb zoveel afstand van hem genomen en ik wil ook niet meer denk ik. Hij heeft me zo gekwetst met zijn woorden en zeker zijn daden. Hij doet nu enorm zijn best en is heel gelukkig nu met mij en ons kindje, maar ik gewoon niet. Nu probeer ik uit te zoeken of dit ligt aan het feit dat ik een muur om me heen heb gebouwd en daarom hem op afstand hou en niet gekwetst wil worden of dat gewoon echt de koek op is. Ik denk het laatste, maar ik ben zo bang. En dan? Ik kan hem niet kwetsen, omdat ik zo verschrikkelijk vind! Ik kan dat niet, maar ik weet dat het waarschijnlijk wel moet, want zo kan ik niet de rest van mijn leven doorbrengen. Kan iemand me helpen? Heeft iemand tips? Kan iemand me moed inpraten?

Reageer op dit topic

Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Alleenstaande ouders


reacties (3)    Verversen


  • Florence1986

    He wat een naar verhaal, lijkt me heel moeilijk! Ik zou je adviseren naar de huisarts te gaan. Deze kan je verwijzen naar een praktijkondersteuner die je verder kan helpen of evt een psycholoog. Sterkte!

  • wintertje3

    IK zou me eerst afvragen hoe is hij nu?? Is hij goed voor jou en je kleine? Helpt hij nu wel met alles en steunt jou?

    Is er ruzie of praten jullie ook gewoon?

    Mag ik eerlijk zijn?? Eerst wil je blijven en wil hij niet en nu is hij juist bijgedraaid en moet je hem niet meer en lijkt het een last.

    Zo voelde hij zich ook wilde weg maar jij betrok hem overal bij, en jij wilde verder. Misschien heeft hij wel zo gedaan bot omdat het hem te vroeg kwam?

    Misschien als hij nu lief is voor de kleine en jou dat je voor je zelf hulp gaat zoeken en het een plekje gaat geven en met hem erover probeert te praten. Heb je hem wel eens verteld hoe jij je toen voelde?? Hoe reageert hij daar nu op.

    Veel vragen maar om het nu zo aan de kant te zetten terwijl hij ook in zo,n soort situatie zat als jij nu vind ik wel wat hoor sorry. Vast niet wat je wilt horen maar dit is even mijn mening.

  • Manhatten

    Hoi! We kunnen niet echt goed communiceren. Dat resulteert vaak in een ruzie, omdat we elkaar niet lijken te willen begrijpen. En we doen niks samen. Hij is heel veel aan het werk, want hij wil dat we het financieel goed hebben. Dat is geweldig natuurlijk. Ik doe bijna alles in huis. In de avond ben ik aan het poesten en weet ik veel en hij zit op de bank met zijn telefoon. Als dochterlief iets vraagt, moet dat 5 keer voordat hij het hoort. Hij doet ook leuke dingen met haar op de dag dat hij vrij is en met haar door kan brengen, maar veel meer doet hij niet. Maar misschien is dat ook wel normaal bij een man en romantiseer ik het te veel.
    Nu is het ook nog eens zo dat ik er dit weekend achter ben gekomen dat hij gewoon een scharrel/vriendin heeft gehad in de tijd dat ik zwanger was. Het was uit, dat wel. Maar hij had beloofd niks te doen met andere vrouwen, want daar had hij helemaal geen behoefte aan. En nu? Ik ben zo boos! Terecht?

Populaire topics
Populaire blogs

Babynamen zoeken

Jongensnamen | Meisjesnamen | Babynamen top 50